Hipika Olinpiar Jokoetan

Patrik Kittel, Paris 2018, munduko txapelketan.

Modalitate hau lehen aldiz 1912an ikusi zen Olinpiar Jokoetan, kirol modalitate honek mende ugari dituen arren. Doma edo zaldi heziketa entrenamendu sistematikoan datza, non zaldunak zaldia erraztasunez eta graziaz eramaten ikasten duen. Txapelketa honek zaldiaren eta zaldunaren entrenamendu maila islatzen du, bertan bikotearen desplazatzeko gaitasun garatu eta zailenak erakusten dituzte. Proban zehar zaldia modu, eritmo eta abiadura desbedinetan mugitzen zein desplazatzen ikus daiteke, eta zaldiari mugimendu jariakortasuna eskatuko zaio, bertan mugimenduen edertasuna baloratzen delarik bikoteak egindako koreografiaren barruan. Alboko desplazamendua, desplazamendu diagonala eta lekuan bertan eginiko mugimenduak esaterako koreografiaren urrats batzuk izaten dira, eta hauek egoki konbinatuz dantza antzeko bat egiten dute.

Doma klasikoaren puntuazioari dagokionez, FEI-ko (Federación Ecuestre Internacional) bost epailek 0-tik 10-erako puntuazioa ematen diete zaldi eta zaldun bikoteari egindako mugimenduen zailtasun, zehaztasun eta edertasun artistikoaren arabera. Bost epaile horiek, proba-tokiaren inguruan daude, posizio desberdinetan, angelu desberdinetatik baloratu ahal izateko.

Jauzi lehiaketa.

Disziplina hau Olinpiar Jokoetan lehen aldiz 1900. urtean ikusi genuen, beste modalitate batzuekin batera Olinpiar Jokoetako kirol zerrendetan sartzen zaldiarekin praktikatutako lehen kirolak izan ziren. Proba horretan zaldi-zaldun bikotearen gaitasuna neurtzen da hondarrezko proba-toki batean. Bertan bikoteak 10-16 oztopoz osaturiko zirkuitu bat bete behar du, eta oztopoen altuera zein zabalera bi metrokoa izango da gehienez. Zirkuitua norabide aldaketa bortitz eta oztopo koloretsuz osatua dago, bikotearen konpetentzia motor (fisiko) zein mentala behatzeko. Zirkuitua ahalik eta denbora laburrenean osatzea da helburua, bidean ahalik eta oztopo gutxien ukitu edo botaz.

Puntuazioa hiru epaileren eskuetan dago, eta hauek dira zigorrak edo penalizazioa jartzearen arduradunak (oraingoan hiru epaileak leku berean egongo dira). Zigor edo penalizazio horiek arrazoi ezberdinengatik izan daitezke: hesia botatzea, zalditik erortzea, lasterketa ibilbidea ez jarraitzea, proba egiteko denbora gainditzea (puntu bateko penalizazioa pasatutako 4 segundo bakoitzeko)... Beraz, modalitate honetan penalizazio gutxien jaso duen bikoteak irabaziko luke, bide garbi zein azkarrena egiten duenak alegia. Zaldunek proba eremua ikus dezakete lehiaketa aurretik, lasterketaren nondik-norakoak jakin ahal izateko.

Zelai edo mendiko oztopo lasterketa.

Izenak berak dioen bezala ekitaldi honek hiru eguneko iraupena du, eta egun horietako bakoitzean proba desberdin bat egiten da: lehenengo egunean doma klasikoa, bigarrenean oraindik azaltzeko dagoen zelai edo mendiko oztopo lasterketa eta azken egunean jauzi lehiaketa. Gainera, txapelketa guztietan zaldi-zaldun bikote berak lehiatzen du, beraz, ezinbestekoak eta erabakigarriak dira horien zalutasun, moldaerraztasun, kemen eta erresistentzia, proba luzea eta nekagarria baita.

Zelai edo mendiko oztopo lasterketari dagokionez, hau aurrez azaldutako jauzi lehiaketaren antzekoa da, baina bertako zenbait oztopo naturalak izango dira. Gainera, bidean 40 oztopo egon daitezke eta ibilbidearen luzera 6,5 kilometro ingurukoa da, 4 milia hain zuzen ere. Epaileek ezartzen dituzten zigorrak jauzi lehiaketakoen antzekoak dira; erorketak, oztopoak ez gainditzea, denbora gainditzea... izango dira penalizatuak. Beraz, helburua helmugara ahalik eta azkarren iristea izango da, oztopo guztiak modu egokian gaindituz. Esan beharra dago hiru probetan gogorrena hau dela, bere luzera eta oztopo kopurua dela eta bikoteak egoera ezinhobean egon behar baitu proba bukatzeko.

Ekipamenduaren helburu nagusia zaldizkoa babestea da; gainera, jantziak erosoa izan behar du, honela mugimenduen erraztasuna bermatuz. Hortaz, kalitatezko arropa erostea inbertsio bat izango litzateke zaldunarentzat, honek babestu egiten baitu, zaldiaz gozatzeko aukera emanez.

Nahitaezkoa izateaz gain, eta edozein diziplina hipikotan oinarrizko ekipazioan parte hartzeaz gain, funtsezko elementua da zaldizkoaren babes eta segurtasunerako. Normalean, erretxinaz edo plastikoz osatutako material bereziekin egiten da kanpoaldea. Kanpoaldeko material horiek kolpeak arintzen dituzte, kaskoa apurtu eta honen zatiak zaldizkoaren buruan sartu ez daitezen. Barrualdean aldiz, material eroso eta bigunak erabiltzen dira.

Jantzi hau, kaskoa bezala, ezinbestekoa da zaldizkoaren segurtasunerako. Honen erabilera nahitaezkoa da adin txikikoentzat, baita helduentzat ere zenbait zaldi diziplinatan. Hala ere, edozein unetan erabiltzea komeni da, txalekoak kolpeak arintzen baititu, zaldunaren lesioak izateko arriskua murriztuz.

Galtza, jaka eta eskularru erosoak.

Zaldizkoen ekipazioaren ezaugarri bereizgarrienetakoa izan daiteke. Jakak ez du babes funtziorik, estetikoa baizik, eta normalean, molde edo era klasikoa izan ohi dute eta koloreak hotzak izaten dira.

Ez dira nahitaezkoak eta, beraz, zaldizkoari dagokio haiek erabili ala ez erabakitzea. Hala ere, oso osagarri onak dira, uhalek zaldunen eskuetan eragin ditzaketen eragozpenak saihesteko; gainera, zalditik eroriz gero urradurak ekidingo ditu.

Zaldizkoak eskularruak erabiltzea erabakitzen badu, hobe du eskularru sendoak aukeratzea, eskuen formara egokien egokitu eta erosoak direnak. Garrantzitsua da zaldizkoaren eskuak ez mugitzea, zaldia gidatzen ari den bitartean.

Zaldiz ibiltzeko bereziki diseinatutako galtzak dira, ehun elastiko eta erresistentez eginak daude, zaldiaren etengabeko marruskadurarekin apurtu ez daitezen. Jantzi erosoa aukeratu behar da, edozein mugimendu motatan erraz ibiltzeko modukoa eta zaldizkoaren gorputzera ondo egokitzen dena.

Galtzak antzera, hanketako ekipamendu guztia etengabe ari da gure zaldiaren gorputzarekin marruskatzen eta urratzen. Beraz garrantzitsua izango da galtzerdi luze eta babes onekoak aukeratzea, urradurak saihesteko.

Doma klasikoko bota.

Azkenik, hau da zaldizko guztiek izan beharko luketen oinarrizko ezaugarria, eta garrantzitsuetakoa. Gomendagarria da bota altuak izatea eta zaldizkoaren hankara ongi egokitzea. Hala, zela elementuekin ez da katigatzerik egongo, zaldia mugitzeko zailtasunak eta erorketak ekidinez edo murriztuz. Normalean, erosotasun gehigarri bat ematen duten larruekin egiten dira, baina badira plastikoz egindako modeloak ere, umeentzat pentsatutakoak. Halaber, botek takoi pixka bat izatea komeni da, armazoiari hobeto egokitzeko eta oina ez irristatzeko.

Aurrez esan bezala, historian zehar, zaldiaren ekipamendua aldatuz joan da. XX. mendearen azken herenetik aurrera, zaldiak nekazaritzakoak eta militarrak izatetik kirolariak eta aisialdian erabiliak izatera igaro ziren. Horrek, ekipamenduan aldaketa izugarria eragin zuen.

Zaldi zela.

Ekipamendua tradizioaren (larruzko elementuak) eta modernitatearen arteko nahasketa da. Adibidez, aulki ergonomikoagoak egiten dira zaldi-zaldizko bikotearentzat eta ahokoetan ere aleazio eta forma berriak aurki ditzakegu. Hau honela, hauek dira zaldiaren ekipamendua osatzen duten oinarrizko elementuak:

Merkatuan zela aukera ugari dago, egin beharreko zaldi-praktiken arabera desberdinak: jauzia, doma, horseball, raid… edo erabilera orokorra. Aulkiak behar bezala jarri behar dira zaldiaren bizkarrean, hark mugitzeko askatasun osoa izan dezan. Bastak luzera osoan jarri behar dira bizkarraldearen gainean, aulkia ondo orekatuta gera dadin. Izan ere, gaizki doitutako aulki batek mina eragin diezaioke gure zaldiari, eta gainera, zaldizkoari ez dio utziko ondo ibiltzen. Eserlekuak alboetan estribuak izango ditu, bertan zaldunak oinak koka ditzan.

Zaldiaren buruko uhalak.

Egin beharreko diziplinaren arabera, buruko asko daude. Baina guztiak uhal egitura antzekoa dute: buru-hormakoa, kopetakoa, itogunea, muserola eta masailak. Buruhorma garondoaren gainetik igarotzen den uhala da, eta, masaileko uhalekin batera, ahokoa bere lekuan mantentzen du. Kopetatik pasatzen den uhala da kopetakoa, eta buru-hormako uhala atzerantz mugitzea ekiditen du. Itoguneak ondo doituta egon behar du, buru-hormako uhala belarrien gainetik pasa ez dadin. Azkenik, muserolak zaldiak ahoa gehiegi irekitzea eta masailezurra gurutzatzea eragozten du.

Muturgaineko uhal hauek larruzkoak izan ohi dira, eta gero eta bigunagoak dira, animaliaren garondoko gune sentikorretan zauririk ez egiteko. Are gehiago, batzuek atzeraka eraman dute buru-hormako uhala, garondoan presiorik egin ez dezan.

Ahokoa.

Ekipamendu osoko elementu garrantzitsuenetako bat da ahokoa, animaliaren ahoan sartu eta hura zuzendu edo gidatzeko balio duen zatia hain zuzen ere. Ahokoa buruko uhaletara lotu behar da, honela uhaletik tira egitean zaldia norabidetzea lortuko da. Ahokoak bi motatakoak izan daitezke, eta zaldiaren arabera aukeratu beharko da zein ahoko jarri. Ahokoak zenbat eta meheagoak izan, zaldiak min handiagoa hartuko du, moztu egingo baita, eta zenbat eta lodiagoa izan, zaldiarentzat erosoagoa izango da. Erosotasun horrek zaldiak ahokoa onartzea eragingo du, hau da, lehenago ohituko da hau eramatera. Ezinbestekoa da zaldiaren ahoa garbi eta egoera ezin hobean egotea.

Poloko zaldia bendekin.

Elementu hauek zaldiaren ongizaterako dira. Komenigarria da zaldien hankak babestea, eta ez soilik entrenatzen edo mendian aske daudenean, bidaiatzeko ere erabiltzea aproposa izango litzateke. Gehien babesten diren gorputz atalak zangoak dira, apoa, berna-hezurra eta batez ere koroa babesten dira. Babes-funtzio hori betetzeko, istripuak saihesten dituzten babesleak edo hesgailuak daude, eta momentu ezberdinetarako babesgailu desberdinak sortu dira: lanerako, atsedenerako, bidaiatzeko, diziplina bakoitzerako... Orokorrean, hesgailuak elastikoak izaten dira, forru polarrekoak, eta garrantzitsua da gehiegi ez estutzea eta zaldiak benda askatu eta galtzeko bezain makal ez uztea. Gogorregi lotzen badugu, zaldiak mugikortasuna galtzeaz gain odol fluxua oztopatuko du; ahulegi lotuta ordea, hesgailuak ez du bere funtzioa beteko, eta hau erori eta galtzeko arriskua egongo da.