Hartmut Michel

Hartmut Michel (Ludwigsburg, 1948ko uztailaren 18a) alemaniar biokimikaria da.

Hartmut Michel
Irudi gehiago
Bizitza
Jaiotza	Ludwigsburg, 1948ko uztailaren 18a (75 urte)
Herrialdea	Alemania  Mendebaldeko Alemania
Hezkuntza
Heziketa	Tübingengo Unibertsitatea Würzburgeko Unibertsitatea
Hizkuntzak	alemana
Jarduerak
Jarduerak	biokimikaria eta kimikaria
Enplegatzailea(k)	Tübingengo Unibertsitatea Max Planck Institute for Biophysics (en) Johann Wolfgang Goethe-Frankfurt am Maingo Unibertsitatea Max Planck Institute of Biochemistry (en)
Jasotako sariak	ikusi Order of Merit of Baden-Württemberg  (1989) Kimikako Nobel Saria  (1988) Otto Bayer Award  (1988) Gottfried Wilhelm Leibniz Prize  (1986) Klung Wilhelmy Science Award  (1986) X-ray badge  (2004) Max Delbruck Prize  (1986) Commander's Cross of the Order of Merit of the Federal Republic of Germany Foreign Member of the Royal Society  (2005eko maiatzaren 26a) Bijvoet Medal  (1989) Honorary doctorate from the Julius Maximilians University of Würzburg Honorary doctor of the University of Bologna
Kidetza	Royal Society Alemaniako Natur Zientzien Leopoldina Akademia Ameriketako Estatu Batuetako Zientzien Akademia Nazionala Berlin-Brandenburg Academy of Sciences and Humanities (en) North Rhine-Westphalia Academy for Sciences and Arts (en) Txinako Zientzien Akademia Göttingengo Zientzien Akademia European Molecular Biology Organization (en) Arteen eta Zientzien Herbehereetako Errege Akademia Academia Europaea (en)
biophys.mpg.de…

Kimikako Nobel saria jaso zuen 1988an, Johann Deisenhofer eta Robert Huberrekin batera, fotosintesiaren barne funtzionamendua azaltzeagatik. Michel Hartmut Ludwigsburgen jaio zen, Alemanian. Würzburgeko Unibertsitatean egin zituen ikasketak, eta Biokimikako Max Planck Institutuan lan egin zuen gero. 1987. urtetik aurrera Frankfurteko Biofisika Institutuko saileko buruzagi izan zen. 1987-1982 bitartean egin zituen ikerketetan proteinak bakartzeko eta kristaltzeko moduak aztertu zituen. Lan horietan oinarrituta, eta X izpien difrakzioaz baliatuz, proteina eratzen duten atomoak zehaztu ahal izan zituzten –proteinaren egitura, alegia, hiru dimentsiokoa–, eta hori oso lagungarria gertatu zen fotosintesi prozesua hobeto ezagutzeko.