Hargin lan

• Adreiluak, harriak eta gisako materialak erabilita, eraikin baten masa termikoa handitu egin daiteke.
• Harlangaitza erregarria ez denez, eraikina sutatik babestu dezake.
• Harlangaitzez egindako hormak erresistenteagoak dira jaurtigaiekiko, esate baterako urakanek edo tornadoek airean bidaltzen dituzten hondakinak.[8]

• Muturreko klima hotzetan, harlangaitzez egindako hormaren degradazioa errazago gerta daiteke, izozte eta desizozte zikloekin lotutako dilatazio hedapen eta uzkurdura indarren eraginez.
• Harlangaitza pisutsua denez, oinarri sendo batean eraiki behar da, hormigoi armatua balitz bezala, ongi bermatuta gelditu dadin eta pitzatu ez dadin.
• Hormigoia albo batera uzten bada, hargin lana ez da egokia makina bidez egiteko, eskuz egin beharra dago gehienbat, eta habeen egiturak baino kualifikatuagoko eskulana behar du.
• Harlangaitza osagai askeez osatuta dagoenez, oszilazioarekiko tolerantzia apala du beste material batzuen aldean, hala nola hormigoi armatua, plastikoa, zura edo metala.[9]

Harlangaitzezko hormek arazo bat dute: hormaren pisuaren mende daude, batez ere, beren lekuan irauteko; izan ere, bloke edo adreilu bakoitza morterozko geruza mehe baten bidez soilik dago konektatuta hurrenarekin. Horregatik, ez dute ongi erantzuten lurrikaretan, hau da, eraikin osoa horizontalki astintzen denean. Lurrikaretan, harlangaitzezko horma sostengatzaileak dituzten eraikin askok behea jotzen du; are eta gehiago, eraikin astunen kasuan.[10]

Harri lehorreko horma, Mallorcan.

Harri lehorreko hormak harriz edo adreiluz eraikitzen dira, morterorik edo beste orerik erabili gabe, piezak bata bestearen gainean jarrita. Harlangaitzak banan-banan aukeratu behar dira, multzoak egonkortasuna izan dezan. Batzuetan, harri txikiak edo legarrak erabiltzen dira, harlangaitzak finkatzeko eta haien arteko hutsuneak betetzeko.

Horma lehor mota horren adibideak aurki daitezke Andeetan, batez ere Perun eta Boliviako iparraldean; Euskal Herrian, kareharri grisez edo gorriz egindako horma lehorrak ohikoak dira landa eraikuntza tradizionaletan. Teknika bera oso hedatua dago, baita ere, Mallorcan, Menorcan eta Kataluniako Priorat eta Terra Alta eskualdeetan.

Bolumen handiko harlangaitzak, Cuscoko (Peru) inken jauregi baten horman.

Hargin lanetan erabiltzen diren harrizko blokeak landuak edo landugabeak izan daitezke, baina batean zein bestean eraikinaren kantoiak, ate zangoak eta antzeko eremuak landuta egon ohi dira. Izan harlangaitzak, izan harlanduak edo izan bien nahasketa bat, piezak altuera uniformeko ilara ildaskatuetan jartzen ahal dira, harriak kontu handiz hautatuz edo ebakiz; alabaina, hargin lan askotan piezak ez daude lerrokatuta.

Hagin lan arrunta.

Harlangaitzak karez edo zementuz egindako mortero batekin elkartuta egiten da. Piezak ahalik eta gehien egokitu behar dira, morteroz bete beharreko hutsarteak ahalik eta gutxien izan daitezen. Tarteak betetzeko legarra kanpora agertzen dela utz daiteke, soilik gero paramentua emokatu behar baldin bada.[11]

Hargin lan mota honetan, harlangaitzak kanpoko paramentua egiteko aurpegian bakarrik lantzen dira, hormak eraiki ondoren karez estaliko baitira. Harlangaitzek ez dute forma edo neurri jakinik, baizik eskuratu bezala jartzen dira, elkarri ahalik eta hobekien egokituta. Hormen barruan legarrak erabil daitezke, hutsuneak bete edo berdintzeko, baina ez ageriko paramentuan.[12]

Hargin lan mota honetan, harlangaitzak juntura eta paramentu aurpegietan forma poligonal gutxi-asko erregularretan lantzen dira, elkarrekiko egokitzapena aurpegi aski lauetan gertatu dadin beti.

Mota honetan ez dira legarrak erabiltzen, eta kanpoko paramentuko harlangaitzak prestatu behar dira, ageriko aurpegiek forma poligonala izan dezaten eta alboetako harlangaitzen hutsunea bete dezaten. Erpin berean harlangaitzen lau ertz egotea saihestu ohi da.

Harlangaitzak baino zabalagoa izan behar denean horma, lehenik ageriko paramentuetako harlangaitzak ezarri behar dira, eta, ondoren, betegarriko harlangaitzak, behar izanez gero, legarrak erabilita. Tarterik tarte, bi paramentuak lotu behar dira, horma alderik alde zeharkatzen duten parpainarriak[13] erabilita, multzoa trinkotzeko behar bezain luzeak. Horma alderik alde hartzeko parpainarri bakarra aski ez bada, bi edo gehiago jartzen dira, txandaka, erdi lodieraraino, eta, behar izanez gero, buztanetatik irabiatzen dira, metalezko bridekin.[14]

Adreilu zoladura.

Harlangaitz itunduko horma batean ilara horizontalak eratzen badira, juntura bertikalen lerroak txandakatu egin behar dira, eta aldameneko bi ilaratako junturaren artean gutxienik 20 cm utzi behar dira.[15]

Tudor adreiluzko tximinia apaingarriak, Hampton Court jauregian, Erresuma Batuan

Adreilu zoladura trinkoa bi adreilu ilara edo gehiagoz egiten da, piezak horizontalki ezarrita, horman zeharka jarritako adreiluz elkartuta.[16] Adreilu horizontalen eta zeharkakoen konbinazioak zenbait zoladura sortzen ditu, hala nola zoladura arrunta (bost ilara horizontal eta seigarrena zeharka), ingelesa, eskoziarra edo flamenkoa.[17] Zoladurak indar eta ahalmen isolatzaile desberdinekoak izan daitezke. Bertikalki mailakatutako loturak indartsuagoak izan ohi dira eta pitzadura gutxiago pairatzeko joera dute, mailakatu gabeko loturen aldean. Hormigoizko habeekin ere indartu daitezke.[18]

Oro har, nazio industrializatuetan eskuragarri dauden adreilu mota eta estiloen aukera zabalari esker, asko alda daiteke adreilu zoladuren azken emaitzaren itxura. 1950 eta 1970 bitarteko hamarkadetan egindako eraikinetan, ohikoa zen adreiluen uniformetasun eta doitasuna maila handia. Ordutik, estilo hori antzutzat jo izan zen, eta itxura zaharkituagoko edo latzagoko lanak egin izan ziren. Adreiluzko gainazal batzuk bereziki landugabeko itxuran egin ohi dira, adreilu erreak, kolore ilunagokoak edo forma irregularrekoak erabilita. Beste batzuetan, adreilu zaharrak berrerabiltzen dira, nahitara, edo adreilu berriak artifizialki zaharkitzen dira zenbait gainazal tratamendu aplikatuz. XX. mendearen amaieran, arte estilo librean oinarritutako saioak ezagutu ziren, ilarak ez zuzenak eginda, nahita, baizik eta inprimaketa organikoagoak itxuratzeko ehunduta.[19]

Adreiluekin egindako hargin lana.

Adreiluz egindako hargin lanak dira; hormak morteroz eraiki eta finkatzen dira, zutabetan eratuta; ondoren, lurzorutik finkatzen dira lotura zutabeen bidez, eta, goiko aldean, zementuzko habe baten bidez.[20][21][22]

Eraikin isolatu gehienek, hormigoizko blokeak, adreiluak, harria, estaldurak edo horien konbinazioren bat erabiltzen badute ere hormak altxatzeko, barne isolamendu bat izan ohi dute zurezko hormen artean, izan beira zuntzezko blokeak, izan igeltsuz estalitako plaka isolatzaile zurrunak, izan igeltsuzko panelak.[25] Klima gehienetan era horretako isolamendua askoz eraginkorragoa da hormaren kanpoaldean, eraikinaren barrualdeak harri hormaren masa termikoa baliatu ahal izango baitu. Nolanahi den ere, teknika honek kanpoaldeko gainazalen bat eskatzen du, eguratsarekiko erresistentea, isolamenduaren gainean, eta, ondorioz, garestiagoa da.

Gabioiz egindako horma.

Gabioiak (italierako gabbione hitzaren mailegua, «kutxa handi» esan nahi duena, latinezko cavea «kutxa» hitzetik eratorria) altzairu galbanizatuz egindako saskiak dira, tamaina ertaineko harri hautsiz betetzen direnak. Horiek unitate bakar gisa jokatzen dute, atzeraemanguneekin pilatuta, estaldura edo euste horma bat osatzeko. Abantaila hauek ditu, besteak beste: drainatzeko gaitasuna, malgutasuna, uholdeekiko erresistentzia, ur jarioa goitik jasatea,[26] eta erresistentzia handia edukitzea izozteek eragindako kalteekiko eta lurzorutik datorren ur emariekiko. Gabioien balio bizitza loturik dago, noski, osatzen duten kablearen erresistentziari, eta klima gogorretan erabiltzen bada (adibidez itsasertzean, ur gaziko ingurunean), korrosioarekiko erresistentea den kable bat erabiltzea komeni da.[27] Gabioi moderno gehienak angeluzuzenak dira.

Lehenago, gabioiak zumez egindako saski zilindrikoak izaten ziren maiz, bi muturretan irekiak, eta gehienetan aldi baterako eraikuntzetarako erabiltzen ziren.