Gila nebulosa

Gila nebulosa[1][oh 1] (Eta Carina Nebulosa edo NGC 3372 izendatua ere, baita Sarraila itxurako nebulosa ere[3]) Carinako konstelazioan dagoen nebulosa distiratsu zein ilun handi eta konplexua da, Carina-Sagittarius besoan kokatua. Nebulosa Lurretik 8.500 argi-urtera dago (2.600 pc).

Gila nebulosa
Behaketa
Itxurazko magnitudea (V)3
AurkitzaileaNicolas-Louis de Lacaille
Aurkikuntza-data1751
KonstelazioaCarina
Igoera zuzena161,07917 °
Deklinazioa−59,88917 °
Izendapenak

Nebulosak, bere mugen barruan, Carina OB1 elkarketa handia eta lotutako hainbat kumulu ireki ditu, tartean, O motako izar ugari eta Wolf-Rayet izar batzuk. Carina OB1k Trumpler 14 eta Trumpler 16 izar kumuluak hartzen ditu. Trumpler 14 izar-kumulu ezagunenetako bat da, milioi erdi urteko antzinatasuna duena. Trumpler 16 WR 25en etxea da, gaur egun gure Esne Bidean ezagutzen den izarrik argitsuena, distira gutxiago duen baina masiboago eta ospetsuagoa den Eta Carinae izar sistema eta HD 93129A O2 motako supererraldoiarekin batera. Trumpler 15, Collinder 228, Collinder 232, NGC 3324 eta NGC 3293 ere elkarteko kidetzat jotzen dira. NGC 3293 Trumpler 14tik abiatuta zaharrena eta urrunena da, eta horrek izar-eraketa sekuentziala eta etengabea adierazten du.

Nebulosa gure zeruetako nebulosa lauso handienetako bat da. Orion nebulosa ospetsua baino lau aldiz handiagoa eta are distiratsuagoa den arren, Karinaren nebulosa ez da hain ezaguna, zeru australean baitago. Nicolas-Louis de Lacaillek aurkitu zuen 1752an Esperantza Oneko lurmuturretik.

Aurkikuntza

Gila nebulosaren kasuan, nahiko zaila da aurkitzaile jakin bati buruz hitz egitea: haren distira eta tamaina handia ezin dira oharkabean pasatu Lurraren hego hemisferioan bizi ziren herri desberdinentzat, ezta eskualde tropikal borealetan bizi zirenentzat ere. Beste faktore garrantzitsu bat ere bada: η Carinae izarraren aldakortasuna, belaunaldi bakar batean ere hainbat magnitudeetan alda daitekeena, bigarren magnitudea lortuz edo magnitude negatiboa hartuz, zeruko izar distiratsuenekin lehiatuz. Nebulosari fisikoki lotuta dagoen izar honen aldakortasuna kontuan hartuta, espero izatekoa da nebulosak berak ere bere distira alda dezakeela, bere izar masiboenetik jasotzen duen energia kantitatearen arabera[4].

Nebulosa bera halakotzat hartu zuen Nicolas Louis de Lacaillek Aro Modernoan, Lurmutur Hirian 1751/52an egindako egonaldian behatu baitzuen; ordutik, Lurraren hego hemisferiotik azterketa astronomikoak egin zituzten guztiek behatu eta deskribatu dute: John Herschelek zehatz-mehatz aztertu zuen teleskopio batekin, 1837 aldera, eta handik minutu gutxira, η Carinaeren egitura zirkular bat aurkitu zuen, mendebaldera, Sarrailaren itxurako nebulosa izena eman ziona. XIX. mendearen amaiera aldera, Richard Hinckley Allenek egitura hori ikertu zuen, baina ez zuen haren arrastorik aurkitu: hala, Herschelek behatutako hodeia 1837 eta 1871 arteko aldian desagertu egingo zela idatzi zuen; itxurazko desagertze horren benetako arrazoia, egia esan, η Carinaeren argitasuna gutxitzea izan zen: izan ere, mende hasieran, izar horrek argitasuna argitu eta indartu egiten zuen eta gasa asko argitzen zuen, baina gutxitzen joan zen argitasuna mende amaierarako, nebulosa ia ikusezin egineraino. XX. mendetik aurrera, Herschelek ikusitako egitura teleskopio indartsuekin baino ez da ikusten, eta hodei bat bezala agertzen da batzuetan mehea eta beste batzuetan erabat iluna[4].

Behaketa garai historikoetan
Prezesioaren eragina Hego Poloan. Izarrik distiratzuena Canopus da.

Ekinozioen prezesioa bezala ezagutzen den fenomenoaren ondorioz, izar eta konstelazioen zeruko koordenatuak nabarmen alda daitezke, ekliptikaren ipar eta hego poloetara duten distantziaren arabera[5][6].

Orain dela 2.000 urte arte, nebulosa, bere Esne Bidearen adarrarekin batera, argi eta garbi ikus zitekeen Mediterraneo hegoaldeko kostaldetik eta baita Europa mediterraneotik bertatik ere. Mendeen poderioz, prezesio mugimenduak nebulosak gero eta deklinazio australagoa hartzea eragin zuen. Gaur egun, Carena konstelazioko zeruaren eremua etengabe mugitzen ari da hegoalderantz, eta 5.000 urte barru, eskuineko irudian ikus daitekeen bezala, hego-zeruko polotik 6º-ra soilik egongo da.

Duela 7000 urte inguru, aldiz, nebulosa dagoen zeruaren zatia 6 orduko igoera zuzenean zegoen, hau da, objektuek lortzen duten koordenatuan, ekliptikaren hego poloa inguratzen duen zerrenda estua izan ezik, deklinazio iparraldekoena. Garai horretan Gila n ebulosa 37°S deklinazioan egongo litzateke eta, beraz, 53°Nko latitudean posible izango zen egun batzuetan ikustea, hau da, gaur egungo Ingalaterraren hegoaldean.

Ingurune galaktikoa
Carina konstelazioaren eta nebulosaren ingurunea.

Gila nebulosa Sagittarius besoaren zati da (Karena-Sagittarius besoa ere esaten zaio), gure besoa baino barnerago dagoen beso kiribila Esne Bidean; gure ikuspegitik erdigune galaktikoaren aurretik igaro eta ilundu ondoren, beso horrek Centaurus eta Carena aldera jarraitzen du, eta han biratu egiten du Galaxiaren beste aldera, gurekiko. Hala ere, 2008ko ikerketa baten arabera, beso hori gas- eta hauts-kondentsazio handi bat besterik ez da, eta hainbat izar gazte sortu ziren bertatik[7].

Nebulosa dagoen testuinguru galaktikoa kumulu ireki eta asoziazio ugariz bustita dago, eta horietako asko nebulosak berak sortu zituen. Gure ikuspegitik ikusita, izar-kumulu distiratsu batzuk agertzen dira objektu honen inguruan, baina perspektiba efektuak baino ez dira, kumulu horietako asko gugandik askoz hurbilago baitaude. NGC 3532 izeneko kumulua[8], itxuraz, nebulosa honetatik hurbilen dagoena da: kolore askotako izar txikien kontzentrazio handia da, ipar-ekialdean ikus daitezkeenak; egia esan, 1.300 argi-urteko distantzia du, eta, beraz, lehen planoan dago, gure beso espiralaren muturrean, Orion besoan. Beste objektu deigarri bat Hegoaldeko Pleiadeak (IC 2602) izenez ezagutzen den kumulua da[9]. Kumulu horren distantzia, ordea, 479 argi-urtetan estimatzen da, eta horrela, zeruaren alde honetan ikus daitekeen kumulu irekirik hurbilena da; horren hegoaldean Mel 101 dago, objektu iheskorra, baina Carinaren nebulosaren ingurune galaktiko berekoa da[10].

Nebulosarekin fisikoki lotutako kumuluak ez dira hain deigarriak, urrutiago baitaude, eta katalogoko laburdura desberdinak dituzte, NGC edo IC baino, aurrerago ikusiko dugun bezala; kumulu horiek izar urdin gazteez osatuta daude, duela milioika urte nebulosaren barruan gertatu zen izar-eraketako prozesu handi baten hondarra. Salbuespen bat NGC 3293 kumulu distiratsua da, ipar-mendebaldean ikus daitekeena, eta 5 milioi urte inguruko hirurogeita hamar izar urdin gaztek osatzen dute; objektua beste izar gazte batzuez betetako zelai batek inguratzen du, Carina OB1 izenez ezagutzen den izar-elkarte batek[11]. Izar horiek dauden zonan hondo islatzaileko lainotasuna dago, batez ere ipar-ekialdetik hego-mendebaldera dagoen 8.000 urteko noranzkoetan[12].

Gila nebulosako objektuak

Eta Carinae
Sakontzeko, irakurri: «Eta Carinae»
Eta Carinae, erdiko puntu distiratsu urdina, X-izpi bidez ikusia.

Eta Carinae izar hipererraldoi oso argitsua da. Bere masaren estimazioak gure eguzkiaren masa baino 100 eta 150 aldiz handiagoak dira, eta bere argitasuna Eguzkiarena baino lau milioi aldiz handiagoa da.

Objektu hori da gaur egun xehetasun handiz azter daitekeen izarrik masiboena, kokalekua eta tamaina kontuan hartuta. Beste izar ezagun batzuk argitsuagoak eta masiboagoak izan daitezke, baina horiei buruzko datuak askoz ere solidoagoak dira[oh 2]. Eguzkiaren masa 80 aldiz baino gehiago duten izarrek eguzkiak baino milioi bat aldiz argi gehiago sortzen dute. Nahiko arraroak dira -dozena gutxi batzuk baino ez dira inguru horretako galaxia handi batean- eta Eddingtonen mugatik gertu egonda, hondamenditik gertu daude ere, hau da, erradiaziotik kanporako presioa grabitateari aurre egiteko bezain indartsua da ia. 120 eguzki masa baino gehiagoko izarrek Eddingtonen muga teorikoa gainditzen dute, eta haien grabitatea ez da nahikoa bere erradiazioa eta gasa atxikitzeko, eta horrek supernoba edo hipernoba bat eragin dezake etorkizun hurbilean.

Eta Carinae-k nebulosan dituen efektuak zuzenean ikus daitezke. Globulu ilunek eta gutxiago ikusten diren beste objektu batzuek zuzenean izar masibotik kanpora begira jartzen diren ildaxkak dituzte. Nebulosa osoak oso bestelako itxura izango zuen 1840ko hamarkadako Erupzio Handiak Eta Carinae hautsez inguratu aurretik, nebulosan sartzen zuen argi ultramorearen kopurua izugarri murriztuz.

Homunkulu nebulosa
Sakontzeko, irakurri: «Homunkulu nebulosa»
Homunkulu nebulosa, Eta Carinae inguruan.

Nebulosa distiratsu handiaren barruan elementu txikiago bat dago, Eta Carinae bera inguratzen duena, Homunkuluaren nebulosa bezala ezagutzen dena (latinetik, "gizaki txikia" esan nahi duena). 1841ean eztanda handi batean kanporatu zela uste da, Eta Carinae zeruko bigarren izarrik distiratsuena bihurtu zuena.

Homunkulu nebulosa H II eskualde txiki bat da, egoera ionizatu eta kitzikatuetan talka egindako gasarekin[13]. Era berean, izar-sistema zentralaren argiaren zati handi bat xurgatzen du, oso argitsua, eta infragorri (IR) forman irradiatzen du. Infragorri uhin-luzera ertainetan zeruko objekturik distiratsuena da[14].

Homunkuluarekiko distantzia behatutako dimentsio angeluarretatik eta kalkulatutako tamaina linealetik erator daiteke, axialki simetrikoa dela suposatuz. Metodo honekin lortutako distantziarik zehatzena 7.660 ± 160 argi-urtekoa da (2.350 ± 50 pc). Eredu honetan lobulu bipolarren erradiorik handiena 22.000 UA ingurukoa da, eta ardatza ikusmen-lerrotik 41°-ra orientatuta dago, edo zeruko planotik 49°ra; horrek esan nahi du Lurretik "puntatik" "albotik" baino apur bat gehiago ikusten dela[15].

Sarraila itxurako nebulosa
Sarrailaren begiko nebulosa, Gila nebulosaren alderik distiratsuenaren aurrean.

Sarrailaren begia, edo sarraila itxurako nebulosa, Gila nebulosaren barruko hauts hotza dituen hodei ilun txiki bat da, gas bero eta fluoreszentezko harizpi distiratsuak dituena, hondoko nebulosaren kontra silueta bat irudikatzen duena, atzeko nebulosa askoz distiratsuagoa delako. John Herschelek "lemniskata itxurako hutsune obalatu" terminoa erabili zuen lehen aldiz deskribatu zuenean[16], eta gero "hutsune obalatu" bezala soilik aipatu zuen[17]. Lemniskata hitzak nebulosaren zati hau deskribatzeko erabiltzen jarraitu zuen, harik eta Emma Converse astronomia-idazle ezagunak nebulosaren forma "sarraila-begi baten antzekoa" gisa deskribatu zuen arte 1873ko Appleton's Journal-eko artikulu batean[18]. Sarraila-begiko nebulosa izena erabilera arruntekoa izatera pasatu zen arte, batzuetan nebulosa osoa izendatzeko ere[19][20].

Sarrailaren begiaren egituraren diametroa zazpi argi-urtekoa da gutxi gorabehera (2,1 pc). Bere itxura nabarmen aldatu da lehen aldiz ikusi zenetik, ziurrenik Eta Carinaeren erradiazio ionizatzailearen aldaketen ondorioz[21]. Sarrailaren begiak ez du NGC berezko izendapenik. Batzuetan, NGC 3324 esaten zaio[22], baina katalogoaren izendapen hori Gila nebulosaren ipar-mendebaldean dagoen islapen- eta emisio-nebulosa bati dagokio (edo haren izar-kumulu txertatuari)[23][24][25].

Behatz desafiatzailea
Behatz desafiatzailearen Hubblen irudia.

Sarraila itxurako nebulosaren barruko bok globulu txiki bati (A.Z. 10h 44m 30s, Dek -59 ° 40 ') Hubble teleskopio espazialak argazkiak atera zion, eta "Gilaren hatz desafiatzailea" ezizena jarri diote, duen formagatik[26]. Hubbleren irudietan, globuluaren ertzetatik irradiatzen duen argia ikus daiteke; hori bereziki ikus daiteke hegoaldeko muturrean, "Hatza" dagoen lekuan. Uste da Behatz Desafiatzailea Wolf-Rayet WR 25 izar distiratsuak ionizatzen duela, eta/edo Trumpler 16-244, supererraldoi urdin distiratsuak. Gutxienez 6 eguzki-masa ditu, eta litekeena da barruan izarrak sortzen aritzea. Erradiazio handia jasaten duten izarrarteko beste hodei batzuk bezala, Behatz desafiatzailea erabat lurrunduko da; hodei horretarako 200.000 eta 1.000.000 urte bitarteko epea aurreikusten da[27].

Trumpler 14, 15 eta 16
Sakontzeko, irakurri: «Trumpler 14», «Trumpler 15» eta «Trumpler 16»
Trumpler 14, Hubblen irudian.
Trumpler 16 eta WR 25.

Gila nebulosaren erdialdeko eskualdeetan hiru izar kontzentrazio handi daude, OB elkarteak izenez ezagutzen direnak: hiru elkarte horiek Tr 14, Tr 15 eta Tr 16 katalogoko laburdurak daramatzate; guztira B3 espektro-klaseko hogei izar bero baino pixka bat gehiago daude, eta Wolf-Rayet eta aurre-sekuentzia nagusiko hainbat izar oso gazte[28][29].

Space Telescope Science Institute erakundeko zientzialari talde batek 2004an egindako ikerketa batean, bi elkarteetako O eta B espektroko izarrak aztertu ziren; horietako bost oso hurbileko bitarrak izan ziren, 0,015 arku-segundotik 0,352ra arteko banaketekin. Ikerketa horren emaitza garrantzitsuenak bi izan ziren funtsean: lehena, O2 If* HD 93129A izar-prototipoaren bereizmena izan zen, 55 milisegundoko eta 0,9ko magnitude bisualarekin. Aurkikuntza honek izar honetako izar haizearen talkaren X izpien behaketen interpretazioa babesten du.

Trumpler 14 sei argi-urteko diametroa (1,8 pc) duen kumulu ireki bat da, Gila nebulosaren barnealdean kokatua, Lurretik 8.000 argi-urte ingurura (2.500 pc)[30]. Carina OB1 izar-elkarketaren kumulu nagusietako bat da, Gila nebulosaren elkarterik handiena. Trumpler 14an 2.000 izar inguru identifikatu dira[31], eta kumuluaren guztizko masa 4.300 M☉koa dela uste da[32].

Trumpler 15 nebulosaren kanpoaldeko kumulu ireki bat da.[33] Trumpler 15ean izarrek duten adinaren arabera, ematen du gertu dituen Trumpler 14 eta Trumpler 16 baino pixka bat zaharragoa dela.[34]

Trumpler 16 Esne Bideko izar argitsu eta masiboenetako batzuk dituen kumulu ireki masiboa da. Lurretik 9.270 argi-urtera dago, gutxi gorabehera. Kumuluan galaxiako izarrik masiboenetako bat dago, Eta Carinae, kumuluko beste izar distiratsu bat: WR 22, 8,80ko itxurazko magnitudea duena.[35]

Oharrak
  1. Carina hitza euskaraz gila esaten da. Konstelazioarentzat Carina izena hobetsi du Euskaltzaindiak, baina nebulosari Eta Carinae nebulosa edo Gila nebulosa izena ematea proposatzen du.[2]
  2. Pistola Izarra bezalako adibideak datuen hobekuntzaren ondorioz degradatu direnetik, eszeptikoa izan behar da eskuragarri dauden "izar masiboagoen" zerrenda gehienekin. 2006an, Eta Carinae-k baieztatutako argitasun handiena izaten jarraitzen zuen, uhin-luzera ugariko datuen arabera.

Erreferentziak
  1. (Ingelesez) «The Carina Nebula: Star Birth in the Extreme» HubbleSite.org (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  2. Mujika, Xabier Kintana eta Alfontso. «"Astroen izenak" araua argitaratu du Euskaltzaindiak - Euskaltzaindia» www.euskaltzaindia.eus (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  3. Zientzia, Elhuyar. (2000-04-01). «Hubble-k egitura konplexuak aurkitu ditu Carina nebulosan» Zientzia.eus (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  4. O'Meara, Stephen James. (1998). The Messier objects. Cambridge University Press ISBN 0-521-55332-6. PMC 41396329. (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  5. «La precessione» pwg.gsfc.nasa.gov (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  6. «Astroarte - Universo - Corso di astronomia teorica - Precessione degli equinozi» web.archive.org 2008-08-04 (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  7. (Ingelesez)
    1. author.fullName}. «Two of the Milky Way's spiral arms may be 'demoted'» New Scientist (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  8. web.archive.org (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  9. «IC 2602» web.archive.org 2008-02-23 (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  10. Ahumad, J. A.. (2008-01-01). «CCD photometry of the open clusters Melotte 101 and NGC 4852» Memorie della Societa Astronomica Italiana 79: 654. ISSN 0037-8720. (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  11. Forte, J. C.. (1978-10-01). «The reddening law in Carina OB1.» The Astronomical Journal 83: 1199–1205.  doi:10.1086/112311. ISSN 0004-6256. (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  12. (Ingelesez) Turner, D. G.; Grieve, G. R.; Herbst, W.; Harris, W. E.. (Mon Sep 01 00:00:00 EDT 1980). «Young open cluster NGC 3293 and its relation to Car OB1 and the Carina Nebula complex» Astron. J.; (United States) 85:9  doi:10.1086/112783. (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  13. «Validate User» academic.oup.com  doi:10.1111/j.1365-2966.2008.13264.x. (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  14. (Ingelesez) Eta Carinae and the Supernova Impostors.  doi:10.1007/978-1-4614-2275-4. (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  15. (Ingelesez) Smith, Nathan. (2006-06-20). «The Structure of the Homunculus. I. Shape and Latitude Dependence from H2and [Fe<scp>ii</scp> Velocity Maps of η Carinae»] The Astrophysical Journal 644 (2): 1151–1163.  doi:10.1086/503766. ISSN 0004-637X. (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  16. Herschel, John Frederick William, Sir. (1847-01-01). Results of astronomical observations made during the years 1834, 5, 6, 7, 8, at the Cape of Good Hope; being the completion of a telescopic survey of the whole surface of the visible heavens, commenced in 1825. (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  17. Herschel, John Frederick William. (1864-01-01). «I. Catalogue of nebulæ and clusters of stars» Philosophical Transactions of the Royal Society of London 154: 1–137.  doi:10.1098/rstl.1864.0001. (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  18. Abbott, F.. (1873-01-01). «Eta Argus» Astronomical register 11: 221–224. (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  19. Moore, Joseph Haines; Sanford, Roscoe Frank. (1914-01-01). «The spectrum of η Carinae» Lick Observatory Bulletin 252: 55–61.  doi:10.5479/ADS/bib/1914LicOB.8.55M. ISSN 0075-9317. (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  20. Burnham, Robert. (1978). Burnham's celestial handbook : an observer's guide to the Universe beyond the solar system. (Revised and enlarged edition. argitaraldia) ISBN 0-486-23567-X. PMC 3863848. (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  21. Walborn, N. R.; Ingerson, T. E.. (1977-07-01). «Structure in the Carina Nebula and Eta Carinae» Sky and Telescope 54: 22. ISSN 0037-6604. (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  22. «APOD: May 23, 1999 - The Keyhole Nebula» apod.nasa.gov (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  23. Kepple, George Robert. ((2000 printing)-). The night sky observers guide. Willmann-Bell ISBN 0-943396-58-1. PMC 39763730. (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  24. «NGC/IC Project Public Database» web.archive.org 2009-05-28 (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  25. «NGC 3324» simbad.u-strasbg.fr (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  26. «NAME Carina Defiant Finger» simbad.u-strasbg.fr (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  27. Smith, Nathan; Barbá, Rodolfo H.; Walborn, Nolan R.. (2004-07-01). «Carina's defiant Finger: HST observations of a photoevaporating globule in NGC 3372*» Monthly Notices of the Royal Astronomical Society 351: 1457–1470.  doi:10.1111/j.1365-2966.2004.07894.x. ISSN 0035-8711. (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  28. Deharveng, L.; Maucherat, M.. (1975-06-01). «Optical study of the Carina nebula.» Astronomy and Astrophysics 41: 27–36. ISSN 0004-6361. (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  29. (Ingelesez) DeGioia-Eastwood, K.; Throop, H.; Walker, G.; Cudworth, K. M.. (2001-03-01). «The Star Formation History of Trumpler 14 and Trumpler 16» The Astrophysical Journal 549 (1): 578.  doi:10.1086/319047. ISSN 0004-637X. (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  30. (Ingelesez) Dias, W. S.; Alessi, B. S.; Moitinho, A.; Lépine, J. R. D.. (2002-07-01). «New catalogue of optically visible open clusters and candidates» Astronomy & Astrophysics 389 (3): 871–873.  doi:10.1051/0004-6361:20020668. ISSN 0004-6361. (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  31. «Stellar Family Portrait Takes Imaging Technique to New Extremes» European Southern Observatory Press Release: 47. 2009-12-01 (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  32. (Ingelesez) Carina Nebula. 2022-07-12 (Noiz kontsultatua: 2022-07-12).
  33. Townley, L.. (24 May 2011). «Carina Nebula: Nearby Supernova Factory Ramps U» Chandra X-ray Observatory (NASA).
  34. Smith, N.; Brooks, Kate J.. (December 2008). Reipurth ed. «The Carina Nebula: A laboratory for feedback and triggered star formation» Handbook of Star Forming Regions 2: 138. Bibcode: 2008hsf2.book..138S..
  35. «WR 22» sim-basic.

Kanpo estekak


This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.