Francesco Moser

Moserren irudia beldurgarria zen bizikletaren gainean, baina, bere izaera atletikoa zela eta, ez zen eskalatzaile handia. Hala eta guztiz ere, 1984ko Italiako Giroa irabazi zuen, erlojupeko etapetan lortutako abantailari esker, Laurent Fignon eta Moreno Argentinen aurretik. Fignonen eta zenbait adituen ustez, Moserrek kanpoko laguntza baliatu zuen garaipena poltsikoratzeko (esate baterako, Stelvio mendateko etapa bertan behera gelditu zen, eguraldi txarra zela eta.[1][2] Giroko puntukako sailkapena ere lau aldiz lortu zituen.

1972ko Municheko Olinpiar Jokoetan parte hartu eta errepideko proban zortzigarren eta erlojupeko kilometroetan bederatzigarren sailkatu zen.

Pistan bi domina lortu zituen Munduko Txapelketan: urrezkoa 1976an eta zilarrezkoa 1979an, biak banakako jazarpen proban.

1977an munduko errepide txapelpeketa lortu zuen San Cristobal, Venezuelan, Dietrich Thurau eta Franco Bitossiren aurrean. 1976an zilarrezko medallista izan zen, Freddy Maertens belgikarraren atzetik, eta 1978an, berriz ere, bigarren sailaktu zen Gerrie Knetemann Herbehereetarraren atezetik.

Moserrek garaipen ugari lortu zituen egun bakarreko lasterketetan edo klasikoetan, hala nola Paris-Roubaix, Milan-San Remo, Fleche Wallone edo Paris-Tours probetan.

1984ko urtarrilaren 19an, Mexiko Hirian, Moserrek Orduko errekorra hautsi zuen, 1972tik Merckxen eskuetan zegoena. Moserrek 50,808 kilometro egin zituen bizikleta aerodinamiko batean eta lehenengoa izan zen proba horretarako teknologikoki eraldatutako bizikleta erabiltzen.

Haren senitarteko gertukoenetako batzuk ere txirrindularitzan aritu dira: iloba Moreno Moser nabarmendu da, txirrindulari profesional gisan.

1987an erretiratu ondoren, "Moser Cicli" bizikleta konpainia sortu zuen Venetoko eskualdeko Piove di Saccon: urteroko ekoizpena 2.000-3.000 unitate ingurukoa da.