Eskala diatoniko

Eskala diatoniko bat (grezierazko diatonikos hitzetik) 7 notako eskala musikal bat da, 5 tonuz eta 2 tonuerdiz banatua.[1][2] Tarte horiek antolatzeko moduaren arabera, eskala mota bat baino gehiago lortzen dira, batez ere eskala maior eta eskala minor. Solfeo barruan, eskalako gradu bakoitza adierazten duten 7 silabak hauek dira: "Do - Re - Mi - Fa - Sol - La - Si" edo "C - D - E - F -G - A - B" sistema ingelesean)

Eskala diatonikoan oinarritutako teklatu modernoa.

Eskala diatonikoak Europako musika-tradizioaren funtsezko egitura dira. Eskola pitagorikoaren akustika-ezagutzaren bilakaeraren ondorio dira.[3] Haren kideek Monocordi izeneko tresna bat eraiki zuten, hari batez osatua. Hari horren luzera aldatuz egin zitekeen soinu desberdinak sortzeko. Emandako ${\displaystyle f}$ maiztasun batetik abiatuta balio hauek defini zitezkeela ikusi zuten:

• Zortziduna: Soka bat beste baten erdia zenean, soinua errepikatu egiten zen, baina askoz zorrotzagoa.
• Bostuna: Sokaren luzera jatorrizko sokaren luzeraren ${\displaystyle 2/3}$ bazen, soinua jatorrizkoaren ${\displaystyle 3/2}$ zen.Pianoko 5 tekla zuriko saltoari dagokio.
• Lauduna: Sokaren luzera jatorrizko sokaren ${\displaystyle 3/4}$ zenean, orduan maiztasunen arteko proportzioa ${\displaystyle 4/3}$-koa zen.

• 
  Eskala oso baten 7 notak pianoan ("Do - Re - Mi - Fa - Sol - La - Si").
• 
  "Do - Re - Mi - Fa - Sol - La - Si" edo "C - D - E - F -G - A - B"
• 
  Pianoko hiru eskala jarraian

Pitagorasek aurkitu zituen proportzio horiek, batezbesteko aritmetiko, geometriko eta harmonikoen eta zenbaki arrunten mistizismoaren ezagutzek eraginda, batez ere lehenengo laurak (tetrakis). Esperimentuak egin zituen sokaren luzera-proportzio batzuekin: ½, 2/3 (½ eta 1eko batezbesteko harmonikoa) eta ¾ (½ eta 1eko batezbesteko aritmetikoa), eta soinu atseginak sortzen zituztela ikusi zuen, eta proportzio horietan oinarritutako eskala bat eraiki zuen. Aipatutako tarteei diapasoi, diapente (bostun) eta diatessaron (laudun) deitu zien.