Efektu fotoelektriko

1. Metal eta argi erasotzailearen maiztasun jakin batean, fotoelektroien emisioaren abiadura (ez nahastu emitituriko fotoelektroien abiadurarekin), argi erasotzailearen intentsitatearen zuzenki proportzionala da.
2. Metal jakin baterako, existititzen da erradiazio erasotzailearen maiztasun minimo bat zeinaren balioaren azpitik ezin den fotoelektroirik emititu. Maiztasun horri atari-maiztasuna deritzo.
3. Atari-maiztasunetik gora, emitituriko fotoelektroi baten energia zinetiko maximoak ez du inolako erlaziorik argi erasotzailearen intentsitatearekin, bai ordea argi erasotzailearen maiztasunarekin.
4. Metala erradiazio elektromagnetikoz erasotua denetik fotoelektroi baten emisiorarte iragandako denbora oso laburra da, 10^-9 segundo baino laburragoa.

Efektu fotoelektrikoa Einsteinen metodoarekin kuantitatiboki aztertzean, honelako ekuazio hauek erabiltzen dira:

Fotoiaren energia = Elektroia erauzteko behar den energia + Igorritako elektroiaren energia zinetikoa

Aljebraikoki:

${\displaystyle E=\phi +E_{z}\,}$

${\displaystyle hf=hf_{0}+{\frac {1}{2}}mv^{2}\,}$

non

• h Planck-en konstantea den,
• f fotoi erasotzailearen maiztasuna,
• ${\displaystyle \phi =hf_{0}\ }$ lan funtzioa da (batzuetan ${\displaystyle W_{0}}$ edo ${\displaystyle E_{0}}$ moduan idatzia), metal jakin batetik elektroi bat erauzteko honi eman behar zaion energia minimoa,
• ${\displaystyle E_{z}={\frac {1}{2}}mv^{2}}$ erauzitako elektroien energia zinetiko maximoa
• f₀ efektu fotoelektrikoa gertatzeko behar den atari- edo atalase-maiztasuna da,
• m elektroiaren masa pausagunean, eta

Elektroi baten energia zinetikoa ezin denez negatiboa izan, ekuazioak fotoiaren energia metalaren lan-funtzioaren baino baxuagoa izatekotan, ez dela elektroirik emitituko adierazten du.

1839an, Alexandre Edmon Becquerelek efektu fotoelektrikoa ikusi zuen disoluzio bateko elektrodoan, berau argipean laga zuenean. 1873an Willoughby Smithek selenioa fotoeroalea zela aurkitu zuen.