Eduardo Ramírez Villamizar

Arkitektura-ikasketak egin zituen, Santa Fe de Bogotako Unibertsitate Nazionalean, baina arte plastikoetarako joera erakutsi zuen betidanik. Bere lanbidea utzita, pintura eta eskultura landu zituen gehienbat.

1950ean Parisera joan zen, eta bi urtez egon zen han. 1956an Estatu Batuetara joan zen, eta Bogotara itzultzean, ohorezko aipamena jaso zuen Kolonbiar Artisten X. Aretoan. Sari asko irabazi zituen, hala nola, Guggenheim Lehiaketaren eta Sao Pauloko Bienalaren lehen saria. Kolonbian, erakusketa askotan parte hartu zuen, Ingeniarien Kolonbiar Elkartean (1946, Bogota), eta 26en Aretoan (1948), besteak beste. Kolonbiatik kanpo, Parisko Arnaud galerian, Bartzelonako Lehen Bienal Hispanoamerikarrean, Washingtongo Batasun Panamerikarrean, New Yorkeko Roland de Aenlle Galeria Berrian, eta Bostongo Arte Ederren Museoko Nazioarteko Erakusketan, besteak beste.

Bere obretako asko espresionismoaren bidetik eginak dira, baina Parisen arte abstraktua egiten hasi zen. Askotan, forma organikoak hartzen zituen inspirazio-iturri, barraskiloak eta fosilak adibidez. Egiten zituen erliebeak pinturaren eta eskulturaren artean daude. Moduluen bidez lan egitea da bere obraren beste ezaugarrietako bat: obra txikiak badira ere, tamaina handian ikusteko asmatuak dira. Orobat dira bere obraren ezaugarriak kolore naturala, burdina herdoilduaren egitura eta erronboaren erabilera.

1974an Kolonbiara itzuli zen eta Dieciséis Torres artelana egin zuen, Bogotako hiriari opari egin eta hango Parque Nacionalean jarri zutena. 1978an, Kolonbiako Gobernuak Boyacáko Gurutzea ezarri zion. 1983an, Machu Picchu arkeologia-gunera bidaia egin zuen, eta horrek eragin handia izan zuen haren ondorengo artelanetan. Urte horretan bertan jarri zuten Fuerza Frenada eskultura Rayo Museoaren lorategian, Roldanillon, Kolonbian. 1990ean, Ramírez Villamizar Arte Modernoko Museoa fundatu zuen Pamplonan, eta 40 artelanez osatutako atzera begirako bilduma eman zuen Museorako.

2000. urtean Diners galerian bere bizitzari eta obrari buruzko liburua aurkeztu zuen, Jaime Vargas argitaletxearen eskutik.

El Dorado (1957); Homenaje a Vivaldi (1963, egurrezko erliebea); Amonita fósil (1979, metal margotua); Cubo inclinado (1970); Recuerdo de Machu Picchu No. 1 (1984, burdina herdoildua, inken kulturako hormak, terrazak, bideak eta ubideak gogorazten ditu); Aerolitos (erronbo-itxurako bolumenak, bere kabuz edo harien bidez eusten direnak, 1991-1992); El espejo de la Luna (eskultura publikoa, Bogota, 1990); Hexágono (eskultura publikoa, New York, 1973); De Colombia a John Kennedy (eskultura publikoa, Washington, 1973).