Dulcinea Bellido

Dulcinea Bellido Carvajal (Valencia del Ventoso, Badajoz, 1936ko apirilaren 19a – Madril, 2001eko urtarrilaren 22a) badajoztar jostuna izan zen. Espainiako Alderdi Komunistako (PCE) militante feminista nabarmena izan zen eta Emakumeen Mugimendu Demokratikoaren sortzaileetako bat.

Dulcinea Bellido
Bizitza
JaiotzaValencia del Ventoso, 1936
HeriotzaMadril, 2001 (64/65 urte)
Jarduerak
Jarduerakjostuna
Sinesmenak eta ideologia
Alderdi politikoa Espainiako Alderdi Komunista
Batzorde Zentral
1977ko Espainiako hauteskunde orokorrak

Ibilbidea

1936an jaio zen nekazari-familia batean. Zortzi urterekin hasi zen lanean.[1] 1947an, familiak Madrilera emigratu zuen, eta urtebete geroago, Bellido jostun hasi zen lanean. Hamazazpi urterekin sartu zen PCEn, eta emakume gazte militante bakanetako bat izan zen. Propagandan parte hartzen hasi zen eta han Luis Lucio Lobato politikaria ezagutu zuen eta harexekin ezkondu zen. 1956an, lehen aldiz atxilotu zuten senarrarekin batera. 1959an Simón Sánchez Monterorekin batera berriro atxilotu zutenean, eta El Duesoko espetxera eraman zituztenean, Carmen Rodríguez ezagutu zuen, Sánchez Monteroren emaztea. Presoen emakume-taldeen sustatzaile nagusi bihurtu ziren biak, agintari zibil, eliztar eta militarrentzako bisitak antolatuz, non senide presoentzako amnistia eskatzen baitzieten eta kartzeletako bizi-baldintzen hobekuntza.[2]

Bellido kontzientzia feminista hartzen hasi zen eta, horregatik, 1965ean Emakumeen Mugimendu Demokratikoaren (MDM) fundatzailea izan zen Mercedes Comabella, Maria Dolors Calvet eta Rosalía Senderrekin batera. 1968an argitaratu zen programa eta 1970ean egin zen lehen bilera orokorra.[3][4] Bellido saiatu zen MDMa gizarte kezkak zituzten emakume komunistaz, katolikoz eta independentez osatuta egon zedin. MDMk elkarlaneko zelulak sortu zituen Madrilgo auzoetan: Usera, Carabanchel, Villaverde, Vallecas, Prosperidad, San Cristóbal de los Ángeles eta Ventas, eta Getafe bezalako udalerrietan. Etxekoandreen elkarteekin hasi ziren lanean, legezkoak baitziren.[2] Frankismoaren aurkako talde intelektualetako emakumeak erakartzen ere saiatu ziren, hala nola Manuela Carmena eta Cristina Almeida, garai hartan unibertsitateko gazteak.[5]

Bellido, 1970ean, Vicenta Camachorekin joan zen Vatikanora, errepresio-egoera eta bere familiakoen, Marcelino Camachoren eta Luis Lucio Lobatoren, egoera salatzera.[2]

1975etik, PCEko Batzorde Zentraleko eta Madrilgo Batzorde Probintzialeko kide izan zen.[2] 1977ko hauteskunde orokorretan, PCE legeztatu ondoren aurkezten zen lehenengo hauteskundeetan, seigarren postuan egon zen Madrilen, Santiago Carrillo buru zela.[6] Emakumeen Auzirako PCEren Batzorde Nagusiaren Batzordearen buru ere izan zen. Batzorde hori 1976an sortu zen eta Emakumearen Askapenerako Lehen Konferentzia antolatu zuen.[7][3]

1970-1975 bitartean, Madrilgo MDMko buruzagiek, hala nola Rosa Roca, Queta Bañón, Maruja Aslaber, Mercedes Pintó, Mercedes Comabella, Mari Claire Vella, Emilia Graña edo Dulcinea Bellido, Segurtasun Zuzendaritza Nagusiko kalabozoetan egon ziren.[5]

1977an, Madrilgo Vista Alegre zezen plazan parte hartu zuen, PCEren “mitin feminista” gisa sailkatutako mitin batean, 20.000 pertsonaren aurrean, Mercedes Comabella, Begoña San José, Cristina Almeida eta Ana Belén abeslari eta aktorearekin batera.[8][9]

2001eko urtarrilean hil zen Madrilen.[10]

Legatua

Bellido “Por mí y por todas mis compañeras” dokumentaleko protagonistetako bat da. Carmen Barrios Corredorrek zuzendu zuen, Urrutiko Hezkuntzarako Unibertsitateko (UHU) Egoitza Artistikoaren II. Saria. Dokumental hori 1970eko hamarkadan telebista publikoak grabatutako erreportaje zabal baten jarraipena da. Espainian argitaratu zen, eta elkarrizketatuek demokraziarako borroka eta botere ofizial eta faktikoei aurre egiteko zailtasunak kontatu zituzten.[11]

Erreferentziak
  1. (Gaztelaniaz) «Rojas, violetas y espartanas : mujeres en lucha | WorldCat.org» search.worldcat.org (Noiz kontsultatua: 2023-11-23).
  2. ARRIERO RANZ, FRANCISCO. (2015). [https://repositorio.uam.es/bitstream/handle/10486/666746/arriero_ranz_francisco.pdf?sequence=1 «El movimiento democrático de mujeres, del antifranquismo a la movilización vecinal y feminista. Ideología, identidad y conflictos de género.»] Universidad autónoma de Madrid.
  3. Moreno Seco, Mónica. [https://rua.ua.es/dspace/bitstream/10045/54974/1/2014_Monica-Moreno_A-la-sombra-de-Pasionaria.pdf «A la sombra de "Pasionaria". Mujeres y militancia comunista (1960-1982)»] Universidad de alicante.
  4. «frame1» www.ub.edu.
  5. Arriero Ranz, Francisco. (2011). «El movimiento democrático de mujeres: del antifranquismo a la movilización vecinal y feminista» Historia, Trabajo y Sociedad, , nº 2.
  6. «Mundo Obrero : Órgano del Comité Central del Partido Comunista de España: Año XLVII Número 16 - 1977 abril 25» prensahistorica.mcu.es.
  7. Moreno Seco, Mónica. (2008). «Mujer y culturas políticas en el franquismo y el antifranquismo» Pasado y Memoria. Revista de Historia Contemporánea.
  8. País, Ediciones El. (29 de mayo de 1977). Mitin "feminista" del PCE en Vista Alegre. ISSN 1134-6582..
  9. «Hoja Oficial del lunes : editada por la Asociación de la Prensa: Epoca 3ª Número 1989 - 1977 mayo 30» prensahistorica.mcu.es.
  10. «ABC (Madrid) - 24/01/2001, p. 99 - ABC.es Hemeroteca» hemeroteca.abc.es.
  11. cmartin. Estreno del documental “Por mí y por todas mis compañeras” | Club de Cultura de la UNED. .

Bibliografia
  • Carmen Barrios Estella, Rojas, Violetas y espartanas Utopía argitaletxea, 2018. ISBN 9788494772672.

Kanpo estekak
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.