Dominique Lapierre

Dominique Lapierre (Châtelaillon-Plage, Itsas Charente, 1931ko uztailaren 30 – Sainte-Maxime, 2022ko abenduaren 2a) idazle frantziarra izan zen. La Cité de la Joie (Pozaren Hiria), Mille soleil (Mila eguzki), Il était minuit cinq à Bhopal (Gauerdia zen Bhopalen), Plus grands que l'amour (Maitasuna baino handiagoak) eta Il était une fois l'URSS (Bazen behin SESBean) liburu ezagunak idatzi zituen.

Dominique Lapierre
Irudi gehiago
Bizitza
Jaiotzako izen-deiturak	Dominique Marie Lapierre
Jaiotza	Châtelaillon-Plage, 1931ko uztailaren 30a
Herrialdea	Frantzia
Heriotza	Sainte-Maxime, 2022ko abenduaren 2a (91 urte)
Familia
Seme-alabak	ikusi Alexandra Lapierre
Hezkuntza
Heziketa	Lycée Condorcet (en) Lafayette College (en)
Hizkuntzak	frantsesa bengalera ingelesa
Jarduerak
Jarduerak	gerra-berriemailea, historialaria, idazlea, kazetaria, filantropoa, Q10298898 eta fascist (en)
Lan nabarmenak	ikusi O Jerusalem! (en) Is Paris Burning? (en) City of Joy (en)
Jasotako sariak	ikusi Padma Bhushan Gran Cruz de la Orden Civil de la Solidaridad Social  (2002) Fulbright Scholarship

Haren libururik garrantzitsuena eta ezagunena Pozaren Hiria. Kalkutan bizi izan ziren bi heroiren bizitza kontatzen du: Lapierrek hiri hartan bi urtez bizi izan zen, idazten, ikertzen eta bere eguneroko bizitza dokumentatzen, munduko ziurtasunik eza sozial, langabezia, gaixotasun eta miseria handienaren lekuko gisan.

Pozaren Hiria laster best-seller bihurtu zen eta 30 hizkuntza baino gehiagotan argitaratu zen. Lapierrek zin egin zuen moduan, haren salmenten erdia —hau da, 9 milioi euro— txabola auzo batera zuzendu zituen, baina ez zen horrexetan soilik geratu: hitzaldiak, diru bilketak, ekintzak eta ekitaldi ugari egin zituen, laguntzen segitzeko. Emaztearekin batera, dirua Indiara eramateaz eta obrak gainbegiratzeaz arduratu zen. Bere zuzentasunarekin eta gardentasun absolutuarekin, 14 urtean zehar 30 milioi euro inbertitu ditu Indian. Haren esanetan, pobreziari jatorrian eraso egin behar zaio. Gainera, ospitaleak, tuberkulosiaren aurkako erizaindegiak, ume eta umezurtzentzako etxeak, legenardunentzako zentroak, eskolak eta ur gezako putzuak eraikiarazi ditu. Bestalde, nekazarien onurarako, ureztatzeko ura kanalizatzeko proiektuak bete ziren, eta, horren ondorioz, arazo larri hori saihestuta, familia osoen exodoa eten zuen.