DVB-T

Potentzia-dentsitatearen espektro bat lortzeko, oinarrizko bandaren interfazeko datuak sasi-ausazko zarata-sorgailu baten bit-fluxuarekin konbinatzen dira. Garraio-fluxuaren paketeen sinkronia-bytea da aldatzen ez den bakarra, sinkronizaziorako bitarteko bat eskaintzeko asmoz.

Kanpoko errorearen babesa Reed-Solomon (255 239) kode baten bidez lortzen da. Kode horrek 239 informazio-kodeei 16 zuzentze-byte gehitzen zaizkiola esan gura du. Garraio-fluxuaren paketeek 188 B besterik ez dituztenez, lehenengo 51ak zerora eramaten dira, eta ez dira transmititzen; hortik, Reed-Solomon kode bat ateratzen da (204 188).

Kanpoko elkar-lotura egoteak ez du akatsak zuzentzeko gaitasunik ematen, baina byteak ordenatzen ditu, errore-bolada handiak errazago zuzentzeko.

Barne-kodetzea 1/2ko oinarrizko tasa duen kodetzaile konboluzional batek hornitzen du. Erredundantzia-maila handia zulaketa-mekanismo baten bidez (puncturing) murriztu egiten da. Horrek esan nahi du kalkulatutako irteera-bit guztiak ez direla transmititzen. Adibidez, hirugarren bit bakoitza eskualdatzeari utziz gero, kodearen hondar-tasa 3/4 da, eta ez 1/2. 1/2, 2/3, 3/4, 5/6 eta 7/8 kodetze-tasak zehaztuta daude[12].

Gero, hedapen-ibilbidean sortu ohi diren oihartzunen eragina minimizatzeko, barne-lotura bat aplikatzen da. Hemen, hurrenez hurreneko 126 bit konbinatzen dira bloke batean, eta multzo horren barruan elkartzen dira. Ondoren, sinbolo horien ordena aldatzeko, sinbolo gurutzatzaileak sasi-ausazko sekuentzia bat erabiltzen du. Seinalearen emaitza DVB-T sinbolo bakoitzaren barruan maiztasunez gurutzatuta dagoen seinale bat da[13].

DVB-Tk frekuentzia ortogonal kodetuaren (Coded Orthogonal Frequency Division Multiplexing, COFDM) zatiketaren bidezko multiplexazio izeneko eskema bat erabiltzen du, eramaile-kopuru handi batean banatutako sinboloak dituena. Horrela, eramaile bakoitzak bit tasa moderatua garraiatzen du. Eskema honek 2K eta 8K izeneko bi modutan lan egiten du, erabilitako eramaile-kopuruaren arabera (1705 eta 6817, hurrenez hurren).

Ikusmen-lerrorik gabeko irrati-maiztasuneko seinaleen transmisioetan, hartzailearen eta transmisorearen artean seinalearen islapenak edo xurgapenak gertatu ohi dira, eta horrek jasotako seinalearen degradazioa eragiten du; hori atenuazio lauaren, maiztasuneko atenuazio selektiboaren edo interferentzia intersinbolikoaren bidez adierazten da.

COFDM teknikaren arabera, ortogonalitatea lortzeko, azpieramaileen espektroko muturrek kanal bereko beste azpieramaileen espektroko balio nuluekin (zeroekin), bat etorri behar dute, eta, ondorioz, seinale eramaileen lerrokadura eta tarte perfektua lortzen dira. Lurreko irrati-difusiorako espektroa gainezka dagoen lekuetan, sistema multieramaileak ezin hobeak dira.

DVB-T sisteman, OFDM ikur bakoitza ondoz ondoko 68 sinboloz osatutako transmisio jarraiko batean konbinatzen da. Elkarren segidako lau transmisio jarraiko super-trama bat osatzen dute. COFDM ikur bakoitzaren hasieran, zaintza-tartea dago, eta horren helburua da oihartzunen eta islapenen aurrean seinalearen immunitatea handitzea. Zaintza-tartea sinboloaren zati erabilgarriaren jarraipen ziklikoa da. Sinboloaren zati horren luzerari dagokionez (denbora erabilgarria, Tu), lau balio har ditzake: 1/4, 1/8, 1/16 edo 1/32[13].

Printzipioz, telebista digitaleko transmisoreek telebista analogikorako gaur egungo transmisio-azpiegitura berberak erabiliko lituzkete, eta, horrela, egungo ekipo erabilgarri asko berrerabil litezke. Egoera batzuetan baliteke antena berri bat behar izatea; dagoen antena erabiltzekotan, kontuan izan beharko litzateke seinale digitalak egungo seinale analogikoekin potentzia handian konbinatu beharko liratekeela (trantsizio analogiko-digitalean behintzat), edo, bestela, multzoa kanal anitzeko anplifikadore batetik pasatu beharko litzateke, eta horrek iragazte-arazoak eta ez-linealitateak eragingo lituzke. Bistan da arreta berezia jarri behar dela, transmisio-estazioetan baliabideak berrerabiltzea pentsatzen denean[13].