Concha García Campoy

Terrassan jaio zen, [1] nahiz eta txikitan jatorri andaluziarra zuen familiarekin, Ibizara joan zen bizitzera. [9] [5] [12] Han batxilergoa egin zuen eta Bartzelonara itzuli zenean, Bellaterrako Unibertsitate Autonomoan matrikulatu zen kazetaritza ikasteko. [6] Aldi berean, inoiz amaitu ez zituen beste ikasketa batzuk egiten hasi zen: ekonomia zientziak eta filologia.[7]Informazio Zientzietan lizentziatua lau urte geroago, 1984an erakunde publikoan sartu zen. [9] [5] Familia arloan bi neba-arreba izan zituen, Asunción eta Francisco, [13] [14] eta bi aldiz ezkondu zen, Jaime Roig abokatu eivissarrarekin eta gero Lorenzo Díaz mantxako soziologoarekin, [9] harekin bi seme-alaba izan zituen, Lorenzo (1993) eta Berta (1998). [15] [16] Azken honengandik banandu ostean, 2000ko urrian bere bizitza sentimentala berreraiki zuen Andrés Vicente Gómez zinema ekoizlearekin. [17] [5] [18]

Kazetaritza-lanaz gain, 1995ean Amnesty International-en Bosniako eskualdean emakumeen eskubideen urraketari buruzko kanpainarekin kolaboratu zuen [19] [20] eta Bakearen Mezulariak GKEn ere lan egin zuen, non kausa sozialen defentsa sustatu zuen, aukera berdintasuna eta pertsonen giza eskubideak. [21]

2012ko urtarrilaren hasieran, bere Twitter kontuaren bidez jakinarazi zuen aldi baterako telebista utzi egingo zuela, leuzemia diagnostikatu ziotelako –odol-zelulak sortzen dituen ehunari eragiten dion minbizi mota– Gabonetako oporretan. [10] Garai horretan, komunikatzailea ospitaleratu egin zuten gaixotasun horren ondorioz, eta horrek eragotzi zion hurrengo hilabeteetan goizeko albisteak aurkeztea. [13] [16] Ondoren, kimioterapia tratamendua hasi zuen. [13] [16] [22] Botikaren hirugarren zikloa gainditu ostean, 2012ko ekainean, hezur-muinaren transplantea jaso zuen. [23] Hasiera batean gaixotasuna gainditu bazuen ere, kazetaria 2013ko urtarrilean berriro gaixotu zen, eta tratamendua areagotzeko ospitaleratu egin zuten. [24] Geroago, urte bereko martxoaren erdialdean, Valentziako Hospital Universitario y Politécnico de La Fe-n sartu zen berriro bigarren ebakuntza bat egiteko zilbor-hestearen odol-transplantea hain zuzen. [25] Ebakuntza egin eta hilabetera alta eman ziotenez, aldizka mediku zentrora joaten zen bere gaixotasunaren jarraipena egitera. [26]

Azkenik, leuzemia diagnostikatu eta hemeretzi hilabetera, 54 urte zituela zendu zen, La Fe Ospitalean, Valentzian, bi egun lehenago zentro klinikora sartu ostean, bere gaixotasunak okerrera egin zuelako. [11] . [27] [28] [29] Bere hileta uztailaren 12an egin zen Madrilgo Tres Cantos herrian. [30] Bertan izan ziren, besteak beste, Tomás Gómez eta Alfredo Pérez Rubalcaba bezalako profesionalak eta pertsonalitate politikoak. [31]

Inés Ballester, Concha García Campoy eta Nieves Herrero kazetariak, 2012ko Talentu Sarietan.

1979an hasi zuen bere ibilbide profesionala, 21 urte zituela, Radio Popular de Ibizako informazio zerbitzuetan, non Antena Pública elkarrizketa eta irratsaioa zuzendu zuen. [3] [2] Urtebeteren buruan, Funtzio hori Última hora egunkariko erredaktore lanarekin uztartu zuen [9], 1983an RTVEren oposizioak gainditu zituen eta bere promozioko lehena izan zen. Berehala sartu zen zerbitzuetako albisteen erredakzioan Balear Uharteetan. [4] Sei hilabetez egon zen bertan Madrilgo albistegiko zuzendaritzak Telediarioaren edizioa aurkeztea nahi zuelako. [7] 1985eko urtarrilaren 7an La 1 de Televisión Española katearen lehen albistegiarekin estreinatu zen, eta horri esker ospea lortu zuen Manuel Campo Vidal [9] platoan bere bikotekidearekin batera. [3] [4] Bi urte baino gehiagoz, eguerdiko albistegia aurkeztu zuen, eta, pixka bat beranduago, gaueko albistegiarekin ere gauza bera egin zuen. [7] 1986ko udan, albisteak aurkeztean, bere telebista lana uztartu zuen Las Mañanas de Radio 1, Radio Nacional de Españan (RNE) zuzendaritzarekin batera. [9] [2] [6] Era berean, garai hartan, prentsa idatziko hainbat argitalpenetan kolaboratu zuen, hala nola Panorama edo Vogue, eta El Independiente egunkariko kultura atalean. [7]

1987an, García Campoyk telebista utzi zuen SER katean fitxatu ondoren, eta 1988aren hasieran, A vivir que son dos días programa zuzentzen hasi zen..[3][6] Azkar batean, asteburuan gehien entzundako saioa izan zen, eta milioi bat entzule izatera iritsi zen. Horregatik, Ondas saria, Urrezko Antena eta Urrezko Mikrofonoa jaso zituen, 1989an.[1][9][4][5][11] Aldi berean, El País egunkarian eta Babelia kultur gehigarrian parte hartu zuen.[7] 1991n, garai hartan, Televisión Españolara itzuli zen Mira 2 programa zuzentzeko.[2] 1992an amatasun-baja izan ondoren, kazetaria SER katera itzuli zen, eta handik denbora batera Antena 3 Radiok fitxatu zuen Días de radio goizeko saioaren buru jartzeko.[32] Hortik Onda Cerora joan zen, eta 1994an Noches de radio lana egin zuen. Handik bi urtera La Brújulara egin zuen jauzi, Ernesto Saenz de Buruaga ordezkatuz, eta hantxe jardun zuen 1999 arte.[3][2] Ondoren, asteburuko irratsaioa osatu zuen Las cosas que nunca te dije iruzkingilea izan zen Las noticias de Tele 5n eta astean behin kolaborazioak egin zituen TVEren Señas de identidad eta La Revista de El Mundo egunkarietan.[33][7] La doble mirada (1996) bigarren liburua ere argitaratu zuen, Ouka Leele argazkilariaren irudiekin.[34] Halaber, Hoy es domingo (1999-2004) magazina zuzendu eta aurkezteaz arduratu zen, Telecinco kate pribatuan hasi zenean. Hiru urtez gidatu zuen La gran ilusion programa.[3] Berriz ere uhinetan, 2004ko irailaren eta 2006ko ekainaren artean, Campoy arratsaldeko programaren zuzendaritzaz eta aurkezpenaz arduratu zen Punto Radio irratian.[3][19]

2006ko abuztuan, Cuatro telebista-katearekin bat egin zuen, eta, urte bereko urriaren 4tik 2010eko abenduaren 24ra, Las mañanas de Cuatro eguneroko magazina gidatu zuen.[19][35][36] Gestevisión Telecincok eta Sogecuatrok 2010ean bat egin ondoren, kazetariak Marta Fernándezi eman zion lekukoa, eta 2011ko urtarrilaren 8tik aurrera goizeko albistegia aurkeztu zuen.[37][38] Urtebete geroago, 2012ko urtarrilaren 10ean, leuzemia zuelako telebistatik erretiratu egingo zela jakinarazi zuen.[9][8][10]

Bere kazetari-ibilbidean zehar, García Campoyk hainbat sari izan zituen komunikazioaren munduak nazio-eremuko profesional nabarmenenei emandakoak. [1] [2] Garrantzitsuenetako batzuk Ondas saria, Urrezko Mikrofonoa eta Urrezko hainbat Antena izan ziren . [4] [5] [11] Halaber, 2005ean, Etxeko eta Genero Indarkeriaren Aurkako Behatokiak emandako Aitorpen Saria jaso zuen etxeko eta genero indarkeria desagerrarazteko lanagatik. [56] Horrez gain, 2013ko uztailean hil zenetik eta, hil ostean, kazetari katalanaren lana omentzeko eta oroitzeko proposamen ezberdinak izan dira. [57] Lehenik, Ibizako Udalak komunikatzailea hiriko alaba adoptibo gisa aitortzen zuela iragarri zuen, gero irakasten zuen negozio eskolak bere izenean beka programa bat jarri zuen martxan, ondoren Telebista Akademiak kazetaritzarako sariaren sorreraren berri eman zuen «Concha García Campoy», gerora Gizarte Elkartasuneko Ordena Zibilaren Gurutze Handia lortu zuen, eta, azkenik, Hezkuntza, Kultura eta Kirol Ministerioak Telebista Sari Nazionala eman zion 2013ko urrian. [21] [58] [59]

• García Campoy, Concha (1993). Ediciones Libertarias, ed. Interiores. p. 225. ISBN 9788476832370. 
• García Campoy, Concha; Leele, Ouka (1996). Espasa Calpe, ed. La Doble Mirada. p. 218. ISBN 9788423978267. 
• García Campoy, Concha; Colinas, Antonio (2000). Editorial Artec, ed. Ibiza, Ciudad Patrimonio de la Humanidad de España. p. 189. ISBN 9788489183223.