Buddleja davidii

Infloreszentziaren xehetasuna

B. davidii × fallowiana barietatearen loreak

Zuhaixka hostoerorkorra da, 2-3 m garai izan daitekeena. Hosto lantzeolatu eta zerradunak ditu; hostoen gainaldea berdea da, eta azpialdea, grisa.

Adarren muturrean buruxka itxurako infloreszentziak ditu eta loreak kolore askotakoak izan daitezke: anilak, urdinak, gorrindolak, arrosak, gorri-moreak, zuriak, etab. Udan hasi eta udazkenera arte irauten du loraldiak. Adar okertuen muturrean kono luze eta estuak osatzen dituzte lore ugariek. Loreek tximeletak erakartzen dituzte, zeinak nektar lurrintsuaz elikatzen baitira.

Landareak urtarrilean eta otsailean barreiatzen ditu haziak. Landare bakoitzak batez beste 3 milioi hazi botatzen duela jotzen da. Haziek zenbait urte iraun dezakete ernamuindu gabe. Gainera, adar zatiek begetatiboki hazteko ahalmena dute, eta horrek arazoak sortzen ditu ibaietan. Landarea erauzi ondoren sustrairen bat geratzen bada berriro haz daiteke.

Bere jatorrizko ingurunean, buddleja zuhaixka-lahardietan hazte da ingurune menditsuetan, Txinako azalera handi batean (Gansu eskualdetik Guangxira).

Landare apaingarritzat eraman zen Txinatik kanpo, klima epeleko eskualdeetara. Lorategietatik ihes egiteko ohitura du, eta bertakotzekoa. Batez ere ezponda, orube huts, bide ertzetan (autobide eta burdinbideetan) eta ingurune artifizialduetan ezartzen da, landare aintzindarien ezaugarriak dituelako.

Tximeletentzako balizko interesa, hauek erakartzeko duen ahalmenetik datorkio, nektar eta polen iturri garrantzitsua baita.

Hala ere, nahiz eta tximeleta heldu (imago) ugari elikatu, bere beldarrek ez dituzte hostoak jaten[3]. Gainera, garatzeko erreztasuna izanik lursail huts edo abandonatuetan (lur kutsatuak izan daitezkeenak) eta autobide edo trenbide ertzetan (non erresistzen duen ozono tasa handiei [4]), tximeletak erakar ahal dituzte fine kutsatuetara edo ibilgailuekin talka-arriskua dagoen lekuetara. Horrela, nahiz eta onuragarri itxura izan, tximeletentzako tranpa ekologiko izan daitezke.

Bertakotzen den tokietan oso azkar naturalizatzen da, eta benetako arazoa bihurtzen da maiz. Izan ere, ibaietako landare autoktonoekin lehiatzen da, eta bertako zuhaitz eta zuhaixka espezieak haztea eragozten du. Leku askotan ibaira iristea ere eragozten du eta, gainera, uraldiek azaleko sustraiak arrastatu ditzakete, eta ibaiertzak higatu.