Bideotxat

Bideotxataren erabiltzaileek bideo-seinaleak jasotzeko eta transmititzeko teknologiak osatzen dituzte toki desberdinetan, denbora errealean pertsonen arteko komunikazioa ahalbidetzeko . Bideofonoa bideo pantaila duen telefonoa da, bideo eta audioaren bidez pertsonak komunika daiteze. [1]

Bideotxataren erabileretako bat

Telepresentziak kalitate handiko bideotxat sistema bati egin diezaioke erreferentzia (non helburua urruneko parte-hartzaileek gela berean batzearen ilusioa sortzea den). Bideokonferentziei "lankidetza bisuala" deitu izan zaie eta talde lan mota bat da. Bideo-konferentziaren garapena XIX.mendearen amaieran hasi zen bitartean, teknologia 1930. hamarkadatik aurrera bilakatu zen errealitate. Lehen erakustaldi hauek posta bulegoetako "kabinetan" ezarri ziren eta munduko hainbat erakustalditan erakutsi ziren. 1970. urtera arte behar izan zuen AT&T-k bideo konferentzia bidezko lehen sistema abiarazteko. Edozein pertsonak zerbitzuan izena eman eta teknologia etxean edo bulegoan eduki zezakeen. Bideotxatak "irudi-telefonoak" ere bazituen, eta horiek unitate arteko irudiak trukatuko lituzkete segundo gutxiren buruan, telefono-zerbitzu zaharreko ohiko lineen gainean , funtsean, eskaneatze geldoko telebistaren irudi berak. 1990eko hamarkadaren amaieran, bideo-kode aurreratuak, ordenagailu ahaltsuagoak eta banda-zabalera handiko Interneteko telekomunikazio-zerbitzuak garatzeak aukera eman zien bideofoiei kalitate handiko zerbitzu koloretsua emateko erabiltzaileen artean, Internet eskuragarri dagoen ia edozein tokitan.

Eguneroko komunikazioetan, hala nola audio eta testuko komunikazioan, ez da asko erabiltzen, baina aplikazio erabilgarrietan sartzen dira pertsona gor eta ezgaituentzako keinu-hizkuntzaren transmisioa, urrutiko hezkuntza, telemedikuntza eta mugikortasun-arazoak gainditzea.[2] Merkataritza- eta korporazio-inguruneetan ere erabiltzen da, bilerak eta hitzaldiak errazteko, normalean harremanak ezarri dituzten aldeen artean. Komunikabide-erakundeak mahaigaineko teknologiak erabiltzen hasi dira, hala nola Skype, telefonia zelularreko sareak baino kalitate handiagoko audioa emateko, eta bideo-loturak askoz merkeago, ekipo profesionala bidali edo estudio profesionala erabili baino. Bideotelefonia-teknologia ezagunenek Internet erabiltzen dute ohiko telefonia finkoko sarearen ordez, baita erritmo modernoko telefonia digitaleko sare-protokoloen kontabilitatea ere, eta, hala ere, bideotelefonia-softwarea normalean smartphone bidez exekutatzen da.

Historia
70. hamarkadako gailua

Bideotxata bideo-konpresioan egindako aurrerapenekin baino ezin izan zen egin, konprimitu gabeko bideo-bandaren zabaleraren eskakizun ia handiak zirela eta. Kalitatezko bideoa lortzeko Video Graphics Array (VGA) (480p bereizmena eta 256 kolore) konprimitu gabeko bideo gordinarekin, 92 Mb/s-ko banda-zabalera beharko litzateke.[3]

1980ko hamarkadan, telefonia-transmisioko sare digitalak posible egin ziren, RDSI sareak bezala, bideo- eta audio-transmisio konprimaturako bit-abiadura minimoa bermatuz (normalean 128 kilobit/s). Denbora horretan, bideoaren eta audioaren komunikazio digitaleko beste modu batzuk ere ikertu ziren. Teknologia horietako asko, hala nola Media, ez dira gaur egun bideokonferentzia gisa erabiltzen, baina oraindik ere ikerketa-eremu garrantzitsua dira. ISDN sareak mundu osoan hedatzen ziren heinean hasi ziren agertzen lehen sistemak. Enpresei saldutako lehen bideokonferentzia-sistema komertzialetako bat ProspectTel Corpetik zetorren, eta 1984ko azaroan hasierako eskaintza publikoa izan zuen.

1984an, Concept Communication-ek, Estatu Batuetan, ehun libra ordezkatu zituen, $100.000 konputagailu, telekonferentziarako behar zirenak. Zirkuitu plaka bat zuen, 12.000 $-ekoa, eta bideo-fotogramen tasa bikoiztu zuen, 15 fotogramatik segundoko 30 fotogramara, eta ekipoa ordenagailu pertsonal estandarretan sartzen zen zirkuitu plaka baten tamainara murriztu zuen. Konpainiak higidura osoko bideokonferentziarako kodetzaile baterako patentea ere eskuratu zuen, 1986an AT&T Bell Labsen frogatutako lehena.

Bideokonferentzia-sistemak oso azkar aldatu ziren 1990eko hamarkadan: oso garestiak ziren ekipo, software eta sare-baldintzak, publikoarentzat oro har eskuragarri bihurtu ziren estandarretan oinarritutako teknologia, arrazoizko kostuan.

Azkenik, 1990eko hamarkadan, Internet Protocol-en oinarritutako bideokonferentzia posible egin zen, eta bideo-konpresio teknologia eraginkorragoak garatu ziren, PCan edo ordenagailu pertsonalean oinarritutako bideokonferentzia ahalbidetuz. 1992an CU-SeeMe Cornellen garatu zuen Tim Dorceyk eta bestek. 1995ean, lehen bideokonferentzia publikoa egin zen Ipar Amerikaren eta Afrikaren artean, eta teknika bat lotu zen San Frantziskon Lurmutur Hiriko tekno-rave eta ciberdeli batekin. 1998ko Neguko Joko Olinpikoen irekiera-ekitaldian, Naganon, Japonian, Seiji Ozawak Beethovenen Bederatzigarren Sinfoniaren Alaitasunaren oda egin zuen aldi berean bost kontinentetan, ia denbora errealean.

Bideotelefonia ospetsu egin zen 2000. urtean, doako Interneteko zerbitzuen bidez, hala nola Skype eta iChat, H.26x bideo-estandarrekin bateragarriak diren web plugin-ak eta on line telekomunikazio-programak, kostu txikikoak baina kalitate txikiagokoak, Interneteko konexioa duten ia leku guztietara bideokonferentzia egitea sustatu zutenak.

Interneteko hobekuntza azkarrei eta arrakastari esker, bideotelefonia zabaldu egin da bideorako gaitutako telefono mugikorren hedapenaren bidez, hala nola 2010eko iPhone 4, baita Internet bidezko telefonia erabiltzen duten bideokonferentzia eta ordenagailu-webcamak ere. Gobernuaren, negozioen eta merkataritzaren goi-mailetan, telepresentzia-teknologiak, bideokonferentzia-modu aurreratu batek, bidaiatzeko beharra murrizten lagundu du.

COVID-19 pandemiak bideokonferentziaren erabilera nabarmen handitu zuen, Berstein Research-ek aurkitu zuen 2020ko lehen bi hilabeteetan Zoom-ek 2019an baino harpidedun gehiago gehitu zituela. LogMeIn-en arabera, GoToMeeting-ek %20ko igoera izan zuen erabileran

Segurtasun kezkak

Segurtasun informatikoko adituek erakutsi dutenez, gaizki konfiguratutako edo gaizki ikuskatutako bideokonferentzia-sistemak aukera eman dezake hacker informatikoek eta kriminalek sarrera "birtual" erraza izateko enpresaren lokaletan eta batzar korporatiboetan, beren bideokonferentzia-sistemen bidez.[4]

Teknologia

Osagaiak eta motak

Bideotelefonia-sistema batean erabiltzen den oinarrizko teknologia audio- eta bideo-fluxuen konpresio digitala da, denbora errealean. Konpresioa egiten duen hardware edo softwareari kodeka deritzo (kodetzailea/deskodetzailea). 1:500 arteko konpresio-tasak lor daitezke. 1s eta 0s-ko fluxu digitala etiketatutako paketeetan banatzen da, eta pakete horiek, gero, mota bateko sare digital baten bidez transmititzen dira (normalean, RDSI edo IP)

Funtsean, bi bideokonferentzia- eta bideo-sistema mota daude:

  • Erabilitako sistemek (Dedicated systems) beharrezko osagai guztiak ekipo-pieza bakar batean bilduta dituzte, normalean kontsola bat kalitate handiko distantzian kontrolatutako bideo-kamerarekin.Kamera horiek ezkerrera eta eskuinera begira kontrola daitezke, gorantz eta beherantz okertuta, eta zooma. PTZ kamera gisa ezagutu diren. Kontsolak interfaze elektriko guztiak, kontrol-ordenagailua eta softwarean edo hardwarean oinarritutako kodeak ditu. Norabide orotako mikrofonoak kontsolara konektatuta daude, baita bozgorailuak eta bideo-proiektagailua dituen telebista-monitore bat ere. Bideokonferentziarako hainbat gailu mota daude:
    • Talde handiko bideokonferentziak areto handietarako erabiltzen diren gailu integratu, handi eta garestiak dira, hala nola hitzaldietarako eta auditoriumetarako.
    • Talde txikien bideokonferentziak gailu ez-eramangarriak edo eramangarriak dira, txikiagoak eta merkeagoak, bilera-gela txikietarako erabiltzen direnak.
    • Banakako bideokonferentziak gailu eramangarriak izaten dira, banakako erabiltzaileentzat, eta kamera finkoak, mikrofonoak eta kontsolan integratutako bozgorailuak izaten dituzte.
  • Mahaigaineko sistemak PCrako eta ordenagailu eramangarri arruntetarako osagarriak dira (hardware edo software kodeak), eta bideokonferentzia-gailu bihurtzen dituzte. Hainbat kamera eta mikrofono gama erabil daitezke kodearekin, beharrezko kodeak- eta transmisio-interfazeak dituena. Mahaigaineko sistema gehienek H.323 estandarrarekin funtzionatzen dute.

Puntu anitzeko bideotxata

Urruneko hiru puntu edo gehiagoren arteko aldi bereko bideokonferentzia hardwarean oinarritutako sistema batean egin daiteke, puntu anitzeko kontrol (PAK) baten bidez . Hainbat iturritako deiak (audio-konferentzia deiturikoaren antzera) lotzen dituen zubia da. Parte guztiek PAKrideitzen diote, edo PAKek parte hartuko duten parteei ere dei diezaieke, segidan. PAKbatek ezaugarri hauek ditu: erabil ditzakeen aldi bereko deien kopurua, datu- eta protokolo-tasen transposizioa egiteko duen gaitasuna, eta etengabeko presentzia (hainbat zati batera ikus daitezke pantailan). PAKak hardware gailu independenteak izan daitezke, edo erabilitako bideokonferentzia-unitateetan integra daitezke.

Sistema batzuek puntu asko eman ditzakete PAKik gabe, independenteki, txertatuta edo beste modu batera. Horiek H.323 teknika erabiltzen dute, "puntu anitzeko sistema deszentralizatua" izenaz ezagutzen den estandarretan oinarritua. Bertan, puntu anitzeko dei batean, estazio bakoitzak bideoa eta audioa trukatzen ditu zuzenean beste estazioekin, "kudeatzaile" zentralik edo bestelakorik gabe. Teknika horren abantailak hauek dira: bideoa eta audioa, eskuarki, kalitate handiagokoak izango dira, ez baitira erdiko puntu baten bidez transmititu behar. Gainera, erabiltzaileek ad-hoc puntu anitzeko deiak egin ditzakete, PAK baten eskuragarritasun edo kontrolaren inolako kezkarik gabe. Erosotasun eta kalitate hori sare-bandaren zabalera handiagoaren mende dago, estazio bakoitzak zuzenean transmititu behar baitu beste estazio bakoitzera.

Erreferentziak
  1. «Videotelephony» The Free Dictionary (Noiz kontsultatua: 2020-06-02).
  2. (Gaztelaniaz) Porras, Daniel. (2016-05-03). «¿Qué ventajas tiene el uso de la videollamada como recurso educativo?» OJÚLEARNING (Noiz kontsultatua: 2020-06-02).
  3. (Ingelesez) Huang, Hsiang-Cheh; Fang, Wai-Chi. (2007-04-25). Intelligent Multimedia Data Hiding: New Directions. Springer ISBN 978-3-540-71169-8. (Noiz kontsultatua: 2020-06-02).
  4. (Ingelesez) Perlroth, Nicole. (2012-01-22). «Cameras May Open Up the Board Room to Hackers» The New York Times ISSN 0362-4331. (Noiz kontsultatua: 2020-06-02).

Kanpo estekak
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.