Bárbara Lys

Hamasei urterekin, Antonioren bi dantzarirekin batera, “Los Montilla” hirukotea osatu zuen. Espainiar klasikoa dantzatzen, Espainian zehar ibili ziren, baina, Miss España lehiaketa zela eta Madrilera joan zirenean, hirian geratzea erabaki zuen. RTVEko Balet Ofizialean hasi zen lanean, Alberto Masulli zuzendari zela. Klasikoa, flamenkoa eta modernoa dantzatzen zuten.

Publizitatearen munduan hasi zen modelo. Aldi berean, fotonobeletako aktore gisa lan egitea proposatu zioten. Eremu horretan nahiko ezaguna izan zen, eta Barbarella izenaz hainbatetan parte hartu zuen.[1]

Datu bitxia: Barbarari ez zitzaion bere abizena gustatzen, baina bai izena. Nahi zituen bi abizen aurkitu zituen, Lys eta Rey. Lys erabitzea erabaki zuen. Bere ordezkariari, Butragueñori, esan zion, eta, handik gutxira, Bárbara Lys aktorea zegoen lanbidean, Bárbara Rey eta Ágata Lys. Horrelaxe ziren orduan kontuak.[1]

Trantsizioaren garaia hasi zen. Jaime Azpilicuetak Espainian egin zen lehen vodevil-a prestatu zuen, eta Ray-Cooneyren El visón volador egiteko kontratatu zuen. Urtebete geroago, artean kartelean, Chicho Ibáñez Serradorrek deitu zion, El agujerito, bere antzezlan bakarra, Mari Carmen Prendes, Marta Puig eta abarrekin egiteko. Bi urte jardun zuen horretan.[1]

Antzerki-ibilbidean finkatua dago, eta hainbat obratan parte hartu zuen hainbat urtez etengabe. Fernando Guillén eta Gemma Cuervorekin, Edward Albeeren Todo en el jardín; Manolo Collado; Gilbert Sauvajonen Alberto Closas, Chao, María José Goyanesekin, Eusebio Poncela... Juan José Alonso Millánekin bere lehen komedia musikala egin zuen: Cantando se entiende la gente, Licia Calderón, Mirta Miller, etab. La Fontanan... Cooney eta Chapmanen Se infiel y no mires a quién estreinatu zuen, eta ez begiratu norekin, Jaime Azpilicuetak zuzendua, Pedro Osinaga, José Sacristánekin, etab. Lan horrek errekorra izan zuen Espainiako eszenako diru-bilketan eta bertan jardun zuen kartelean iraun zuen hamar urtetik lau.[1]

1971ko aktoreen greban, lan egiteari uko egin zion, eta Maravillas antzokia itxi behar izan zuten. PCEn afiliatu zen, 1975ean lehen Aktoreen Sindikatuko hautagaitzan parte hartu zuen eta demokraziaren aldeko borrokan aktiboki parte hartu zuen. Hainbat ekitaldi politiko aurkeztu zituen, besteak beste, Carabanchelgo Vistalegre zezen-plazan egin zen lehen mitin libre handia, 1977ko apirilean PCE legeztatu ondoren, Santiago Carrilloren aurkezpen ofiziala egin zen, jada aske. PCE utzi zuen 'pintza' ospetsuak Felipe Gonzálezen gobernua eraitsi zuenean. UAMen Historia ikastea erabaki zuen, eta Se fiel y no mires a quién utzi zuen eta antzerkia, oro har, unibertsitatearekin uztartu ezin baitzuen, Ángel de Echeniquerekin lan egiten zuen irratian Fin de Semana saioan.[1]

Bitartean, film laburrak egin zituen, telebista... Zineman hainbat filmetan parte hartu zuen: Operación Matahari, Mariano Ozoresena; Vamos por la parejita, Alfonso Paso-rena; Pero... ¿En qué país vivimos? eta Juicio de faldasJose Luis Sáenz de Herediarenak; Germán Lorenteren Coqueluche; Jesus Guzmanen Me debe un muerto; Vicente Escriváren El virgo Visanteta; Divorcio a la andaluza José María Zabalzaren; Secretos de alcoba Javier Escrivárena; Parranda Gonzalo Suarezena; La criatura eta Colegas Eloy de la Iglesiarenak; Mi hija Hildegart Fernando Fernán Gómezena.[1]

Historia Modernoan eta Garaikidean lizentziatu zen, eta urte batzuk Londresen eman zituen, non, Julio Moralesekin batera, Britainia Handiko Gobernuaren Central of Informationetik emititzen zen gaztelaniazko munduari buruzko irratsaio bat egiten baitzuen.[1]

Madrilera itzuli zenean, hiru urtez aritu zen Historia eta Ingeleseko irakasle, ikastetxe pribatu batean. Enrique Curiel buruzagi politikoarekin izan zuen harremana. Semea izan zuen eta denbora batez lanik egin gabe egon zen. Itzuli zenean, aktore-karrerari berriro heldu beharrean edo irakaskuntzara itzuli beharrean, aktoreen ordezkaritzan jardun zuen. Lanbide hori 2008 arte bete zuen, eta urte horretan erretiratu zen Mediterraneoko kostaldera itzultzeko.[4]