Arkitektura neobarroko
Arkitektura neobarrokoa (Frantzian Bigarren Inperioko estilo, Erresuma Batuan Baroque Revival eta Alemanian Wilhelminism) arkitektura historizistaren estilo berantiarra izan zen. XIX. mendeko amaieran landu zen, batez ere 1880 urtetik aurrera; nolabait, neoklasizimoa ordezkatu zuen. Hasieran Europan garatu zen; ondoren munduko beste tokietan ere landu zen. Dena dela, arkitektura historizista barruan, ez da erraza "neo" desberdinak bereizi egitea.
Neobarrokoaren arkitektoak
- Ferdinand Fellner (1847–1917) eta Hermann Helmer (1849–1919)
- Arthur Meinig (1853–1904)
- Edwin Lutyens (1869–1944)
- Balyan familia armeniarra (XIX. mendea)
- Charles Garnier (1825–1898)
Eraikin neobarrokoak Euskal Herrian
Gurean ere badira adibide batzuk:
- Karmengo eliza (Gasteiz) (1897-1900)
- Patrokua jauregia (Markina-Xemein)
- Arriaga antzokia (Bilbo) [1]
Iruditegia
Opéra Garnierren fatxada (1875), Paris.
Saltako katedrala, Argentina (1858-1882).
Ortaköy Meskita (Estanbul, 1853.
Pescara jauregia, Valentzian, Espainian, 1893.
Erreferentziak
Ikus, gainera
Kanpo estekak
| Autoritate kontrola |
|---|
Datuak: Q911397
Multimedia: Neo-Baroque / Q911397
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.