Arcangela Paladini

Arcangela Paladini (edo Arcangiola Palladini) (Pistoya, Italia, 1596ko irailaren 29a – Florentzia, 1622ko urriaren 18a) italiar margolari eta poeta izan zen.

Autoerretratua Uffizietan
Arcangela Paladini

Bizitza
JaiotzaPisa, 1599
HeriotzaFlorentzia, 1622ko urriaren 18a (22/23 urte)
Jarduerak
Jarduerakabeslaria, margolaria eta poeta
Musika instrumentuaahotsa

Gaztaroa

Arcangela Paladini, 1596an Pistoyan jaioa, Filippo Paladini (1544-1616) margolariaren hirugarren alaba izan zen.[1] Artemisia Gentileschiren garaikidea izan zen (1593-1656), eta baliteke Santa Zeziliaren irudirako modeloa izatea, Artemisiak margotu zuen musikaren patroiarena.[2]

Hamabost urterekin artista ezarria zen.[3]1608an, Pisara joan zen familiarekin, eta Medicitarren arreta erakarri zuen. Medicitarrek Florentziara eraman zuten haiekin, eta Jacopo Ligozzi margolari manieristarekin hasi zen lanean.[4]

Ibilbidea

Arcangelak arte-diziplina asko lantzen zituen, hala nola kantua, idazketa, poesia eta pintura, besteak beste.[5] Margolari handia izateaz gain, bordatuak ere egiten zituen, erretratuak eta loreak, hostoak eta hainbat motibo.[5] Bere lanetariko bat baino identifikatu ez den arren, Mécitarren inbentarioetan Cosme II dukearen erretratu tintadunak eta brodatuak daude.[6] 1621ean, bere autorretratua eskatu zitzaion, Basarioko Korridorean zintzilikatu zena.[7]

Medicitarrekin harremana

Florentzian, Santa Agata monasterioan bizi izan zen, Via San Gallon. Maria Magdalena de Médici, dukesa handiak lagundu zion, eta, ongintzaile handiena bihurtu zen.[8] Hamazazpi urte zituela, Dukesa Handiaren iradokizunaren ondoren, Paladini Jan Broomans-ekin ezkondu zen, Anberesen jaioa, eta tapizak egiten zituena. Dukesa Handiak bere gortean zerbitzatzera gonbidatu zuen, eta Cosme II.ari aurkeztu zizkion Arcangela eta haren senarra.[9] 1621ean, autorretratu bat margotu zuen Dukesarentzat, eta harek bere gelan jarri zuen.[8] Erretratua geroago gehitu zitzaion Basarioko Korredorean erakutsitako bildumari, eta 1967an zaharberritu zen.[3] Artistaren obra gisa identifikatu den pintura bakarra da, inbentarioek beste lan batzuk adierazten dituzten arren.[8]

Heriotza
Arcangela Paladiniren hilobia Santa Felicitàn

Paladini 1622ko irailaren 18an hil zen, hogeita sei urte zituela. Santa Felicità elizan lurperatu zuten, Duquesa Handiak harentzat hilobi bat agindu baitzuen, oso gutxitan ematen zen ohorea.[10] Agostino Bugiardinik eta Antonio Novellik zizelkatu zuten hilobia.[11] Sarkofagoaren gainean, artistaren bustoa dago. Epitafioak Paladini Atenea jainkosarekin eta Apeles margolariarekin alderatzen du.[8]

"D.O.M. - Arcangela Palladinia - Ioannis Broomans Antuerpiensis uxor – Cecinit hetruscis regibus, nunc canit Deo – Vere Palladinia quae Palladem acu - Apellem coloribus Cantu aequavit musas - Obiit anno suae aetatis XXIII - die XVIII Octobris MDCXXII - Sparge rosis lapidem coelesti innoxia cantu - Thusca jacet siren; Itala musa jacet. -"

Erreferentziak
  1. Mario Bruschi, Biografie minime di artisti pistoiesi dal Quattrocento al Seicento. Note d’archivio. Pistoia: Settegiorni, 2011, p. 28.
  2. Hanning, Barbara Russano (2004). "From Saint to Muse: Representations of Saint Cecilia in Florence". Music in Art: 98–99.
  3. Fortune, Jane (2010). "Self Portraits by Women in the Vasari Corridor". The Florentine (121).
  4. Masera, Maria Giovanna (1943). "Una cantante del seicento alla corte medicea:Arangiola Palladini". Rassegna Musicale. 16: 50.
  5. Barker, Sheila (2018). “The First Biography of Artemisia Gentileschi: Self-Fashioning and Proto-Feminist Art History in Cristofano Bronzini’s Notes on Women Artists.” Mitteilungen Des Kunsthistorischen Institutes in Florenz 60, no.3 : 411-413.
  6. Goldenberg Stoppato, Lisa (2016). “Arcangela Paladini and the Medici”, in: “Women Artists in Early Modern Italy: Careers, Fame, and Collectors”, ed. By Sheila Barker, London/Turnhout: 81-97.
  7. Fortune, Jane, and Linda Falcone (2010). “Invisible women. Forgotten artist of Florence. Ediz. italiana e inglese.”
  8. Dabbs, Julia K. (2009). Life Stories of Women Artists 1550-1800: An Anthology. Surrey: Ashgate. pp. 298–99.
  9. Fortune, Jane (2009). Invisible Women: Forgotten Artists of Florence. Florence: The Florentine Press. pp. 64–65.
  10. Orfanello, Teresa (Dec 1999). "Pittrice 'Cantatora'". MAM (46): 31.
  11. "Gli Artisti della Compagnia di Santa Barbara". La S.S. Annunziata (2): 6. March–April 2013.

Kanpo estekak
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.