Antzinako eskandinaviera

Antzinako eskandinaviera Eskandinaviako biztanleek eta bere diasporak Bikingoen Aroan eta 1300. urtera arte inguru hitz egiten zuten eskandinaviar hizkuntza izan zen[1].

Antzinako eskandinaviera
Datu orokorrak
Eskualdea	Eskandinavia, Eskozia, Irlanda, Bretainia Handia, Man uhartea, Normandia, Vinland eta Volgako arroa
Araugilea	arautu gabea
Hizkuntza sailkapena
giza hizkuntza indoeuropar hizkuntzak germaniar hizkuntzak ipar-germaniar hizkuntzak
Informazio filologikoa
Hizkuntza-tipologia	hizkuntza azentuala eta hizkuntza fusionatzailea
Genero gramatikalak	genero maskulinoa, genero femeninoa eta genero neutroa
Kasu gramatikalak	nominatiboa, genitiboa, datiboa eta ablatiboa
Alfabetoa	latindar alfabetoa, alfabeto errunikoa eta Younger Futhark (en)
Aurrekaria	Proto-Norse (en)
Hizkuntza kodeak
ISO 639-2	non
ISO 639-3	non
Glottolog	oldn1244
Wikipedia	non
IETF	non

Antzinako eskandinavieraren arbasoa zen aitzineskandinavieraren aldaketak VIII. menderako jadanik bukatuta zeuden. Handik XIV. mendera arte antzinako eskandinavierazko aroa izan zen. Datak, aldiz, ez dira absolutuak eta badaude XV. mendeko antzinako eskandinavierazko testuak[2].

Hizkuntzaren aldaera nagusiak ekialdeko antzinako eskandinaviera, mendebaldeko antzinako eskandinaviera eta antzinako gotlandiera ziren. Aldaeren arteko ez zeuden muga zehatzik ez bazeuden ere, ekialdekoa ekialdeko Norvegian eta mendebaldekoa mendebaldeko Suedian hitz egiten zuten. Hiztun gehienek ekialdeko aldaera hitz egiten zuten eta egungo Danimarkan eta Suedian bizi ziren. Antzinako gotlandiera batzuetan ekialdekoaren zatitzat jotzen dute adituek.

XII. mendeko islandiar Grágás legeen arabera, suediar, norvegiar, islandiar eta daniarrek hizkuntza bera menperatzen zuten , dǫnsk tunga izenekoa. Pixkanaka-pixkanaka hizkuntza islandiera, faroera, norvegiera, daniera eta suediera bilakatu zen baina elkarrekiko ulergarritasun ez da guztiz desagertu.