Annelida

Segmentatutako anelidoa

Anelido gorputz gehienak ia berdinak diren segmentuz osatuak daude, barne organo eta kanpoko zeta multzo berberak dituztelarik (grezierazko Παιτη, "Ilea" esan nahi du). Aurrealdeko eta atzeko atalak ez dira benetako segmentutzat hartzen, organo multzo estandarrak ez baitituzte eta ez baitira garatzen benetako segmentuen moduan. Aurrealdeko atalean, prostomioak (grezieraz προ- "aurrean" eta στομα "ahoa" esan nahi duena) garuna eta zentzumen organoak ditu, eta atzealdean, berriz, pigidio (grezieraz πυγιδιον, "isats txikia") edo periproktoak uzkia du, orokorrean beheko aldean. Prostomioaren atzealdeko lehen atala, peristomio izenekoa (grezieraz περι- "inguruan" eta στομα "ahoa" esan nahi duena), zoologo batzuek ez dute benetako segmentutzat jotzen. Hala ere, poliketo batzuetan peristomioak zeta eta eranskinak ditu[6].

Segmentuak banan-banan garatzen dira pigidioaren aurretik dagoen hazkunde-zonatik abiatuta, beraz anelidoen segmentu gazteena hazkunde-zonaren aurrean dago, peristomioa zaharrena den bitartean. Eredu honi hazkunde teloblastikoa deritzo. Anelido talde batzuek, gehieneko segmentu kopuru finkoa dute (hirudineo), eta beste batzuek, aldiz, bizitza osoan zehar segmentuak gehitzen dituzte[6][4].

Anelidoen anatomia.

Anelidoen kutikulak kolageno-zuntzez eginda daude, normalean txandaka norabidea aldatzen duten geruzetan, zuntzek elkar gurutzatu dezaten. Hauek gelaxka bakarreko epidermisak jariatzen ditu (azaleko geruzak). Hodietan bizi diren itsas anelido batzuek ez dute kutikularik, baina antzeko egitura dute eta epidermiseko guruinak mukia jariatzen dute larruazala babesteko. Epidermisaren azpian dermisa dago, ehun konbektiboz osatua dagoena, hau da, kolagenoa moduko zelulak eta zelulak ez diren materialak konbinatzen dituena. Honen azpian, zelomoaren estalkitik (gorputzeko barrunbea) garatzen diren bi muskulu geruza daude. Batetik, muskulu zirkularra, segmentuak luzeagoak eta argalagoak egiten ditu uzkurtzean. Horien azpian luzetarako muskuluak daude, normalean lau zerrenda desberdinetan banatuta, eta horien uzkurdurak segmentua motzagoa eta lodiagoa egiten dute. Anelido batzuek barneko gihar zeiharrak ere badituzte, gorputzaren azpialdea gune bakoitzarekin lotzen dituena[6][10].

Anelidoen zeta ("ileak") epidermisetik ateratzen dira trakzioa eta bestelako gaitasunak emateko. Sinpleenak  elkartu gabekoak dira, segmentu bakoitzaren alde bakoitzaren goialdetik eta behetik gertu dauden bikote sortak osatzen dituzte. Anelidoek dituzten parapodioak ("gorputz-adarrak") askotan zeta konplexuagoak izaten dituzte puntetan.  Zetak β-kitina nahiko malguak dira eta folikuluak osatzen dituzte. Horietako bakoitzak zitoblasto zelula bat du behealdean eta zeta luzatu edo atzera egin dezaketen muskuluak ditu. Zitoblastoek zeta sortzen dute mikrobiliak eratuz, zeta jariatzeko dagoen eremua handitzen duten ile itxurako luzapen finak. Zeta amaitutakoan, mikrobiliak zitoblastora erretiratzen dira, ia zeta luzera osoa duten tunel paraleloak utziz. Horregatik, anelidoen zeta artropodoenarekin kanporatuz ezberdina da estrukturalki. Artropodoen α-kitina zurrunagoa da, barneko barrunbe bakarrez osatuta eta  artikulazio malguetan muntatzen dira kutikulako sakonera txikiko hobietan[6].

Ia poliketo guztiek gorputz-adar gisa funtzionatzen duten parapodioa dute, beste anelido talde nagusi batzuei falta zaizkien bitartean. Parapodioak gorputzeko hormarekiko parekatuta dauden luzapen bikoteak dira, eta haien muskuluak gorputzeko muskulu zirkularretatik eratortzen dira. Zeta handi eta lodi batek edo gehiagok eusten die barnean[10].

Burmuinak orokorrean faringearen inguruan eraztun bat eratzen du. Faringearen gainetik, aurrealdean ganglio bikoteak (tokiko kontrol zentroak) daude, faringearen bi aldeetako nerbio korden bidez lotuta azpian eta atzean dagoen beste ganglio bikote batekin.  Poliketoen garunak prostomioan daude orokorrean, eta klitelatuenak berriz, peristomioan edo batzuetan lehen segmentuan. Poliketo oso mugikor eta aktibo batzuetan garuna zabaldua eta konplexuagoa da. Nerbio-sistema zentralaren gainerakoa, orokorrean gorputzaren beheko aldea zeharkatzen duten eta segmentu bakoitzean zeharkako konexio batez loturiko ganglio parekatuak dituzten nerbio-lokarri batzuek osatzen dute. Ganglio segmental bakoitzetik, nerbio lokalen adarkatze sistema bat gorputzaren hormara sartzen da eta gero gorputza inguratzen du. Hala ere, poliketo gehienetan bi nerbio korda nagusiak elkartuta daude, eta owenia generoko animalietan nerbio bakarreko kordak ez ditu gangliorik eta epidermisean daude[4][6].

Artropodoetan bezala, muskulu-zuntz bakoitza neurona batek baino gehiagok kontrolatzen du eta zuntz kontrakzioen abiadura eta indarra neurona guztien efektu konbinatuen araberakoa da. Ornodunek beste sistema bat dute, non neurona batek giharretako zuntz talde bat kontrolatzen duen. Anelidoen luzetarako nerbio enbor gehienetan axoi erraldoiak daude. Haien diametro handiak erresistentzia gutxitzen du, eta horrek seinaleak transmititzeko aukera ematen die. Horrek arriskutik azkar aldentzeko aukera ematen die, gorputza laburtuz. Esperimentuek erakutsi dute axoi erraldoiak moztea ihesaren erantzuna eragozten duela baina ez duela eraginik mugimendu normaletan[6].

Sentsoreak nagusiki zelulak dira, argia, konposatu kimikoak, presio-uhinak eta kontaktua detektatzen dituztenak eta buruan, eranskinetan (baldin badaude) eta gorputzeko beste atal batzuetan agertzen dira. Organo nukalak ("lepoan") poliketoetan soilik aurkitzen diren egitura parekatuak eta ziliodunak dira eta kimiorrezeptoreak direla uste da. Poliketo batzuek begi sinple konbinazio batzuk ere badituzte argia nondik datorren detektatzen dutenak eta begi konposatuak irudiak osatu ditzaketenak. Begi konposatuek, ziurrenik, artropodoen begietatik bereizirik eboluzionatuko zuten. Zenbait hodi-zizarek begiak dituzte gorputzean zabalduta eta arrainen itzalak antzemateko erabiltzen dituzte, horrela beren hodietara azkar erretiratu ahal izateko. Zenbait lurpeko eta hodietako poliketo batzuek estatozistoak dituzte (okertu eta orekatzeko sentsoreak) zein bide den  beheraka dagoena adierazteko. Poliketo genero gutxi batzuek beren buruaren azpialdean palpak dituzte, elikatzeko nahiz sentsore gisa erabiltzen direnak, eta horietako batzuk egituraz antzekoak diren antenak dituzte, baina seguruenik batez ere sentsore gisa erabiltzen dira[4][6].

Anelido gehienek zelomatu pare bat dute (gorputzeko barrunbeak) segmentu bakoitzean, beste segmentu batzuetatik septu bidez eta elkarrengandik mesenterio bertikalen bidez bereizita. Septu bakoitzak ehun konektiboa du erdian eta mesotelioa (estaldura gisa funtzionatzen duen mintza) aurreko eta ondorengo segmentuetatik bi aldeetara. Mesenterio bakoitza antzekoa da, mesotelioa zelomatua kenduta, odol-hodiak eta nerbio-lokarri nagusiak bertan sartuta dituena. Mesotelioa zelula epiteliomuskular eraldatuek osatzen dute. Mesotelioak muskulu erradialak eta zirkularrak ere sor ditzake septuetan eta muskulu zirkularrak odol hodien eta hesteen inguruan. Mesotelioaren zati batzuek, batez ere triparen kanpoaldekoak, ornodunen gibelen antzeko funtzioak betetzen dituzten kloragogeno zelulak ere sor ditzakete. Hauen funtzioa glukogenoak eta koipeak sortzea eta pilatzea, oxigeno eramailearen hemoglobina sortzea, proteinak apurtzea, hondakin nitrogenoak amoniako zein urea bihurtzea eta kanporatzea dira[4][6].

Anelido asko peristalsiaren bidez mugitzen dira (gorputzean barrena murgiltzen diren uzkurdura eta hedapen uhinak). Gorputza, flexionatzearen bitartez parapodioak arakatzeko edo igeri egiteko erabiltzen duten bitartean. Animalia horietan, septuei esker, muskulu zirkularrak eta luzetarakoak segmentu indibidualen forma alda dezakete. Hala ere, septua batzuetan osatugabea izaten da maiz. Ondorioz, batzuk gorputzaren mugimendu zartatuen bidez mugitzen dira, beste espezie txiki batzuk zilioen bidez mugitzen dira (muskulu-indar fina duten ileak) eta zenbait lurperatzailek beren faringeak (eztarriak) barrura sartu eta arrastaka ibiltzen dira[4][6].

Zelomatuetako fluidoak parasitoen eta infekzioen aurka defendatzen dituzten zelula zelomozitoak ditu. Espezie batzuetan zelomozitoek arnas pigmentu bat ere eduki dezakete - hemoglobina espezie batzuetan, klorokruorina beste batzuetan (plasma disolbatuta) - eta oxigenoa garraiatzen du beren segmentuen barruan. Arnas pigmentua desegiten da odol plasman. Ondo garatutako septuak dituzten espezieek, oro har, odol hodiak dituzte gorputz luzean triparen gainetik eta azpitik, goikoek odola aurrera eramaten duten bitartean behekoak atzerantz daramate. Gorputzeko hormako eta hesteetako kapilar sareek odola transmititzen dute odol hodi nagusien artean eta oxigenoa eta mantenugaiak behar dituzten segmentuaren ataletara. Bi ontzi nagusiek, batez ere goikoak, odola ponpa dezakete uzkurtuz. Anelido batzuetan goiko odol-hodiaren aurreko muturra muskuluekin handitzen da bihotza osatzeko. Lurreko zizare askoren aurreko muturretan goiko eta beheko ontzi nagusiak lotzen dituzten egitura batzuek bihotz gisa funtzionatzen dute. Gaizki garatutako edo septu gabeko espezieek, oro har, ez dute odol-hodirik eta zelomaren barneko zirkulazioan oinarritzen dira mantenugaiak eta oxigenoa emateko[4][6].

Hala ere, hirudineo eta haien senide hurbilenek osatzen dituzten taldeek gorputzaren egitura oso uniforme dute, baina beste anelidoenarekin alderatuta nabarmen desberdina da. Hirudineo taldean ez dago septarik, gorputzaren hormako ehun konektiboaren geruza hain da lodia, non gorputzaren zati handi bat hartzen duen. Bi zelomatuak oso bananduta daude eta gorputzaren luzera dute. Hauek, odol hodi nagusi gisa funtzionatzen dute nahiz eta goiko eta beheko aldean baino, elkarren ondoan egon. Hala ere, mesotelioz estalita daude, zelomatuak bezala. Orokorrean xurgagailuak dituzte aurreko eta atzeko muturretan eta mugitzeko erabiltzen dituzte. Uzkia pigidioaren goiko azalean dago[4][6].

Zenbait anelidotan, lur zizareak barne, arnasketa guztia azalaren bidez egiten da. Hala ere, poliketo askok eta zenbait klitelatuk (lurreko zizareak osatzen duten taldea) zakatzak dituzte segmentu gehienekin lotuta, askotan poliketoetan parapodioaren luzapen gisa[4].

Lamelibrankioek ez dute hesterik eta euren barruan bizi diren bakterio kemoautotrofoengandik hartzen dituzte elikagaiak.

Ahoko eskualdean elikatzeko egiturak asko aldatzen dira eta animalien dietarekin erlazio gutxi dute. Poliketo askok faringe muskularra dute, iraunkorra izan daitekeena (barrutik kanpora luzatu ahal izateko). Animalia hauen gehienen muskuluak uzkurtzean, segmentu horietako fluidoen presioaren igoera bizkorrak faringea oso azkar aldatzen du. Bi familiek, eunicidae-k eta phyllodocidae-k, masailezur eboluzionatuak dituzte, harrapakinak harrapatzeko, landaretza zatiak koskatzeko edo hildako eta hondatzen ari diren materiak hartzeko. Bestalde, zenbait poliketo harrapakarik ez dute ez barail ez faringerik. Normalean, hodietan bizi dira itsas zoruan eta palpak erabiltzen dituzte sedimentuan partikula elikagarriak aurkitzeko eta gero ahoan garbitzen dituzte. Iragazki bidez elikatzen direnak, elikagai partikulak aho aldean garbitzen dituzten zilioz estalitako palpak erabiltzen dituzte. Gordailu ez selektiboen elikatzaileek lurzorua edo itsas sedimentuak irentsi ohi dituzte espezializatu gabeko ahoetatik[4][6].

Tripa, oro har, mesenterioek eusten duten hodi ia zuzena da, eta piridioaren azpialdean uzkiarekin amaitzen da. Hala eta guztiz ere, siboglinidae familiako kideetan heste hodietan bakterio sinbiotikoak biltzen dituen estalki puztuak daude, pisu osoaren % 15 har dezaketenak[4][6].

Odol hodiak dituzten anelidoek nefridioa erabiltzen dute hondakin disolbagarriak kentzeko, eta  odol hodiak ez dituztenek protonefridioa erabiltzen dute. Bi sistema horiek bi etapako iragazketa-prozesua erabiltzen dute, fluidoak eta hondakinak ateratzen dira lehenik eta horiek berriro iragazi egiten dira berrerabil daitezkeen materialak birxurgatzeko. Material toxikoak gernu gisa botatzen dituzte. Aldea da, protonefridioak bi iragazki faseak organo berean konbinatzen dituztela, eta metanefridioak, aldiz, bigarren filtrazioa baino ez du egiten eta lehenbizikoa egiteko beste mekanismo batzuek dituzte. Anelidoetan, odol-hodien hormetako iragazki zelula bereziak eta beste molekula txiki batzuk jariakin zelomikoak pasatzen uzten dituzte. Anelidoetan fluidoa protonefridioan edo metanefridioan sartzeko puntuak septu baten aurreko aldean daude, bigarren faseko iragazkia eta nefridioporoa (irteerako irekidura gorputzeko horman) hurrengo segmentuan dauden bitartean. Ondorioz, atzealdeko segmentuak (hazkunde-zonaren eta pigidio aurretik) ez du bere hondakinak erauzten dituen egiturarik, ez baitago ondorengo segmenturik horiek iragazi eta isurtzeko. Lehen segmentuak, berriz, hondakinak bigarrenera pasatzen dituen erauzketa-egitura du baina ez ditu gernua berriro iragazi eta isurtzen duen egiturarik[4][6].

Poliketoak modu asexualean ugaltzen dira, bi zati edo gehiagotan zatituz edo banako berri bat garatuz gurasoak organismo osoa izaten jarraitzen duen bitartean. Badirudi oligoketo batzuk, hala nola aulophorus furcatus, erabat asexualki ugaltzen direla, beste batzuk aldiz asexualki udan eta sexualki udazkenean. Oligoketoen ugalketa asexuala bi pieza edo gehiagotan zatituz egiten da beti, gemazioz baino. Hala ere, inoiz ez dira ikusi hirudineo azpiklaseko banakorik asexualki ugaltzen.

Poliketo eta oligoketo gehienek antzeko mekanismoak erabiltzen dituzte kalteak jasan ondoren birsortzeko. Bi poliketo genero, chaetopterus eta dodecaceria, segmentu bakar batetik birsortu daitezke, eta beste batzuk birsortzen dira burua ez izanda ere. Anelidoak dira kalte larrien ondoren birsortu daitezkeen animalia konplexuenak. Badaude birsortzeko gai ez diren taldeak ere.

Uste da anelidoak jatorriz bi sexu desberdineko animaliak zirela eta hauek beren nefridioaren bidez askatzen zituztela uretara obulu eta espermatozoideak. Arrautza ernalduak larba bihurtzen dira, plankton bezala bizi direnak. Geroago itsas hondoan hondoratu eta metamorfosia jasaten dute eta helduen antza hartzen dute baina tamaina txikiago batekin. Trokoforoaren atalak tupiko apikalaren eta prototroiaren arteko prostomioa (burua) bihurtzen da eta trokoforoaren uzkiaren inguruan eremu txiki bat pigdio bihurtzen da. Horren aurrean dagoen banda estuak segmentu berriak sortzen dituen hazkunde-zona bihurtzen da eta gainerako trokoforoa peristomio bihurtzen da (ahoa duen segmentua).

Hala ere, poliketo gehienen bizi zikloak ezezagunak dira, eta bizi zikloa ezagutzen den 300 espezieetatik % 25 inguruk soilik jarraitzen dute eredu hau. % 14 inguruk antzeko ernalketa erabiltzen dute. Gorringoz aberastutako arrautzak sortzen dituzte, larbak planktonean igarotzeko behar duen denbora murrizten dutenak edo helduen antza duten indibiduoak sortzen dituzten arrautzak larbak beharrean. Gainerakoek ernaldutako arrautzak zaindu egiten dituzte estali arte. Batzuk gelatina estalitako arrautza-masak sortuz, beste batzuk arrautzak beren gorputzari erantsiz eta badaude ere arrautzak beren gorputzetan mantentzen dituztenak atera arte. Espezie hauek metodo ugari erabiltzen dituzte espermatozoideak transferitzeko, adibidez, batzuetan emeek uretara askatutako espermatozoideak biltzen dituzte, beste batzuetan gizonezkoek emeari espermatozoideak injektatzeko zakila dute.

Poliketo batzuk bizitzan behin bakarrik ugaltzen dira, beste batzuk ia etengabe eta ugaltzeko zenbait garai dituztenak ere badaude. Poliketo gehienak bizitza guztian sexu batekoak izaten diren bitartean, espezieen ehuneko esanguratsu bat hermafrodita osoak dira edo sexuan aldatzen dute bizitzan zehar. Poliketoen ugalketa aztertu ondoren, ikusi da gehienek ez dituztela gonada iraunkorrik eta ez dagoela argi obuluak eta espermatozoideak nola ekoizten dituzten. Espezie gutxi batzuetan gorputzaren atzealdea banandu egiten da eta banako berri bat sortzen da.

Klitelatu heldu gehienak hermafrodita osoak dira. Denek ondo garatutako gonadak dituzte eta kopulatzen dute. Lur-zizareek bikotekideen espermatozoideak espermatekan gordetzen dituzte ("espermatozoideen biltegiak") eta, ondoren, kliteloak pupa bat eratzen dute obulutegietako obuluak biltzeko. Lur zizareen arrautzen ernalketa eta garapena pupan gertatzen da. Hirudineo taldeko banakoen arrautzak obulutegietan ernaltzen dira eta ondoren pupara transferitu. Klitelatu guztietan pupak gorringoa sortzen du arrautzak ernaltzen direnean edo mantenugaiak garatzen ari direnean.

Anelidoen gorputzak bigunak direnez, haien fosilak ez dira ohikoak. Poliketoen erregistro fosila, espezie batzuen masailezurrak eta batzuek jariatutako hodi mineralizatuek osatzen dute. Dickinsonia, Ediacara aztarnategian aurkitu den fosilen genero bat da eta nolabait poliketoen antza dute, baina antzekotasunak lausoegiak dira konfiantza osoz sailkatuak izateko. Cloudina, Ediakarar garaian bizi izan ziren fosilen genero bat (duela 549 eta 542 milioi urtekoak).  Batzuek fosil genero hau anelido gisa sailkatu dute, baina beste batzuek knidario gisa (medusak eta itsas anemonak barne hartzen dituen filuma). 2008ra arte anelido gisa onartutako lehen fosilak Canadia eta Burgessochaeta poliketoak dira, biak Kanadako Burgessko eskistokoak, duela 505 milioi urte ingurukoak Kanbriar hasierakoak. Myoscolex, Australian aurkitu zen eta Burgess Shale baino apur bat zaharragoa, ziur aski anelido bat zen. Hala ere, anelidoen ezaugarri tipiko batzuen falta eta normalean anelidoetan aurkitzen ez direnak (beste filum batzuei lotuta daudenak) aurkitu dituzte. Ondoren, Simon Conway Morris eta John Peelek, Sirius Passet Groenlandia iparraldean aurkitzen den Kanbriar garaiko (duela 518 milioi urte inguru) aztarnategian Phragmochaeta-ren berri eman zuten, orain arte ezagutzen den anelidorik zaharrena zela ondorioztatu zen. Eztabaida bizia izan da Burgess Shale Wiwaxia fosila moluskua edo anelidoa zen ikusteko. Poliketoak Ordoviziarrean dibertsifikatu ziren, duela 488-474 milioi urte eta ez dira anelidoen lehen masailezurrak aurkitu Ordoviziarraren hasiera arte[1]. Karboniferoaren amaieran, duela 299 milioi urte poliketo moderno mugikorren lehen taldeen fosilak agertu ziren. Hodi fosil askok poliketo sesil modernoek egindakoak dirudite, baina argi eta garbi poliketoek sortutako lehen hodiak Jurasikokoak dira, duela 199 milioi urte baino gutxiagokoak. 2012an, 508 milioi urteko anelido espezie bat aurkitu zen (Kootenayscolex) Columbia Britaniarreko Burgessko eskisto oheen ondoan, anelido burua nola garatu zenaren inguruko hipotesiak aldatu zituen. Badirudi buruko segmentuan zurdak dituela eta gorputzekoekin alderatuta, burua lehenago segmentu generikoaren bertsio espezializatu gisa garatu zela.

Oligoketoen lehen froga onak duela 65 milioi urte hasi ziren. Animalia horiek landare loredunen garai berdinean eboluzionatu zutela iradoki zen Kretazeoko hasieran, duela 130 eta 90 milioi urte. Duela 251 eta 245 milioi urteko iknofosil batek lur zizareak egon zirela froga lezake. Duela 472 eta 461 milioi urte bitarteko Ordoviziar erdialdeko gorputz fosilak behin-behinean oligoketo gisa sailkatu dira, baina identifikazio horiek ez daude guztiz argi eta batzuk eztabaidatu egin dira.

Sailkapen tradizionalaren arabera anelidoak bi talde handitan banatu dira, poliketoak eta klitelatuak. Klitelatuak oligoketoetan banatuta, lurreko zizareak eta hirudinomorfoak (Hirudineo azpiklaseko espeziea) barne hartzen ditu. Urte askoz ez zen 80 poliketo familia ingururen goi mailako taldeen antolaketa argirik egon. 1997an Greg Rousek eta Kristian Fauchaldek "lehen urrats heuristikoa egiten saiatu ziren poliketoen sistematika zorroztasun maila onargarrira ekartzeko", egitura anatomikoetan oinarrituta poliketoak banatu zituzten:

• Scolecida, lur zizareak diruditen 1.000 espezie baino gutxiago.
• Palpata,  poliketoen gehiengoak, honako hauetan banatuta:
  • Canalipalpata, elikatzeko erabiltzen dituzten palpa ildaskatu luzeak izateagatik bereizten dira eta gehienak hodietan bizi dira.
  • Aciculata, poliketo aktiboenak, barneko bizkarrezurrek indartutako parapodioak dituztenak.

1997an ere Damhnait McHughek, filogenetika molekularra erabiliz, gene bateko antzekotasunak eta desberdintasunak alderatzeko, oso ikuspegi desberdina aurkeztu zuen. Klitelatuak poliketoen zuhaitz genealogikoko adar baten adar gisa sailkatuz. Pogonoforanoak eta ekiuranoak, hamarkada batzuetan filum bereizi gisa hartzen zirenak, poliketoen zuhaitzaren beste adar batzuetan jarri ziren. Antzeko eskala baten ondorengo filogenetika molekularraren analisiak antzeko ondorioak aurkeztu zituen.

2007an Torsten Struck-ek eta lankideek 81 taxonen hiru gene konparatu zituzten, horietatik bederatzi kanpoko taldetakoak ziren, hau da, ez zuten anelidoekin lotura estua. Ikerketa gurutzatu bat egiteko 11 generen analisia (jatorrizko 3 barne) hamar taxonetan erabili zen. Analisi horren arabera, klitelatuak, pogonoforanoak eta ekiuranoak poliketoen zuhaitz genealogikoaren adarretan zeuden. Poliketoen barne scolecida, canalipalpata eta aciculata sailkatzeak ez zuela ezertarako balio ondorioztatu zuen. Poliketo zuhaitzaren beste adar batean garai hartan filum bereizi gisa hartutako sipunkuluak ere jarri zituen eta ondorioztatu zuen oligoketoen azpimultzo bat zirela hirudineo. G.Rousek filogenetika molekularrean oinarritutako analisiak onartu zituen, eta haien ondorio nagusiak adostasun zientifikoa dira, nahiz eta anelidoen zuhaitz genealogikoaren xehetasunak argi ez egon.

Filogenetika molekularrak anelidoen eta aurretik zeuden hiru filumen sailkapena berriro idazteaz gain, aurreko hamarkadetako idazlanek ornogabeen sailkapenean segmentazioaren garrantziari ematen zioten garrantzia kentzen dute. Analisi hauetan ikusi zen talde nagusia izan diren poliketoek erabat segmentatutako gorputzak dituztela. Poliketoen ekiuranoak eta sipunkulanak ez daude segmentatuta eta pogonoforoak beren gorputzaren atzeko ataletan soilik segmentatzen dira. Badirudi segmentazioa lehenago uste zena baino askoz errazago agertu eta desagertu daitekeela eboluzioan. 2007an egindako ikerketak ere adierazi zuen eskailera itxurako nerbio sistema, segmentazioarekin lotuta dagoena, uste baino unibertsalagoa dela bai anelidoetan bai artropodoetan.

Anelidoak protostomoetako kideak dira, animalia bilateriarren bi superfilum nagusietako bat, bestea ornodunak biltzen dituen deuterostomioak dira. Protostomen barruan, anelidoak artropodoekin biltzen ziren articulata super-taldean, segmentazioa bi filako kide gehienetan agerikoa baita. Hala ere, artropodoetan segmentazioa bultzatzen duten geneek ez dirudi gauza bera egiten dutenik anelidoetan. Artropodoek eta anelidoek biak dituzte segmentu gabeko senideak. Erraza da gorputz segmentatuak modu independentean eboluzionatu dituztela suposatzea  edo arbasoa segmentatua zela eta segmentazioa desagertu zela ondorengo filumetan. Egungo ikuspegia da anelidoak taldekatuta daudela: moluskuekin, brakiopodoekin eta  beste fila batzuekin lofoforo edo/eta trokoforo larbak dituena lophotrochozoa-ko kideekin. Bryozoa lophotrochozoa barruko filum basalena izan daiteke eta beste kideen arteko harremanak oraindik ez dira ezagutzen. Gaur egun, artropodoak ecdysozoa kidetzat hartzen dira, segmentatu gabeko zenbait filumekin batera.

"Lophotrochozoa" hipotesiak ere onartzen du talde honetako hainbat filmek, anelidoak, moluskuak, nemertearrak eta platelmintoak, antzeko eredua jarraitzen dutela ernaldutako arrautzaren garapenean. Laugarren zelulen etaparen ondoren haien zelulak banatzen direnean, lau zelula horien ondorengoek eredu espiral bat osatzen dute. Filum horietan enbrioiaren zelulek  aurreikus daitezke animalia helduak izatean dituzten eginkizun berdinak beteko dituzte oso etapa goiztiarretik. Hori dela eta, garapen eredu hau "espiraleko segmentazioa" dela esan ohi da.