Anastasia Bitsenko

Otsaileko iraultzaren ostean, Bitsenko amnistiarekin kalera atera zen. Txitan izan zen lehenbizi, non hezkuntza-komite batean egin zuen lan; eta maiatzaren bukaeran Moskura joan zen. Hara iritsi zenean, Alderdi Eserista bere III Biltzar Nagusia burutzen ari zen, eta jada bi korronte agertzen ari ziren, Anastasija Bitsenko ezkerreko korrontean (liberalekin koalizio-Gobernua haustearen aldekoan) jarri zen, nahiz eta Kongresuan parte-hartze handirik ez izan, Spiridonovak ez bezala. Leontiev historiagilearen arabera, Eseristen Komite Zentraleko kide ere aukeratu zuten, baina berak ezetz esan zuen. Kongresu horren ostean, Bitsenko Moskuko komite eseristako kide aukeratu zuten[2].

Urriko iraultzaren egunetan, Moskuko kaleetan parte-hartze handia izan zuen, Moskuko Milrevkomeko kide izan baitzen. Urriko Iraultzaren ostean, Ezkerreko Eseristen Komite Zentraleko kide aukeratu zuten, eta alderdi honen Nax Put (“Gure Bidea” egunkariaren erredakzio-taldean izan zen). Bitsenko Brest-Litovskera, alemaniarrekin negoziatzera joandako ordezkaritzaren parte izan zen (litekeenez, aristokratak kenduta, diplomaziagintzako halako misio batean aritu zen lehen emakumea izan zen). Brest-Litovsken, bai 1917ko abenduko suetena eta bai hurrengoko bake ituna sinatu zituen. Wheeler-Bennett historiagilearen arabera, “Bitsenko ile urdindun hiltzaileak, itxura lasaia eman zuen konferentzia osoan zehar”. Richard Kühlmann alemaniar negoziatzaile-buruak esan zuenaren arabera, Bitsenkok “kuriositate handia piztu zuen guregan, batez ere bere borroka armatuaren arloko ibilbideak eta Sakharov nola hil zuen jakiteak”. Bitsenko ez zen Asanblada Konstituziogilerako aukeratua izan (hauteskunde horietan eseristek zerrenda bakarra aurkeztu zuten, eskuineko eseristek dominatutako zerrenda); bai ordea Errusiako Osoko Sobieten III Biltzar Nagusiak aukeratutako VTsIKerako[2].

Anastasija Bitsenkok ezkerreko eseristen Znamia Truda (“Lanaren Ikurrina”) egunkarian lurraren sozializazioa defendatu zuen, “baina ez soilik ikuspuntu materialista batetik. Guretzat lurraren sozializazioak milaka pertsonarentzat, askapen materiala eta kulturala ekarriko du, herrixketan garapenari bide emanez (…) gure ustez sozializazioa ez da soilik baserritar gosetuari ogi zati bat ematea, sozialismoranzko bidean masen kontzientzia goratzea ere bada”[2].

1918ko martxoan, Moskuko Sobietaren Herri-Komisarioen Batzordeko lehendakariorde (hau da, Moskuko alkateorde) aukeratu zuten. Hala ere, Brest-Litovskeko Itunak bere alderdiarekin puskatzea ekarri zion, izan ere, 1918ko apirileko ezkerreko eseristen II Biltzar Nagusian, alderdi hau Brest-Litovskeko Itunaren aurka agertu zen, Anastasija Bitsenko Itunaren alde, eta boltxebikeekin kolaborazioa mantentzearen alde agertu zelarik. Honek, bere alderdian marjinatua izatea ekarri zion; nahiz eta Komite Zentraleko kide bezala hasiera batean berretsi, ekainean Komite Zentraleko postu hori galdu egin zuen. 1918ko uztailean, Errusia Osoko Sobieten V Biltzar Nagusiko ordezkari aukeratu zuten. Bere alderdiak egindako uztaileko Estatu-kolpea ez zuen babestu (nahiz eta une labur batez atxilotua izan), eta beraz, alderditik kanpo geratu zen. Kolpe hori babestu ez zuten beste ezkerreko eserista batzuekin batera, adibidez, Andrei Kolegaiev nekazaritzarako Herri Komisarioarekin, 1918ko irailean alderdi berri bat sortu zuen, Komunista Iraultzaileen Alderdia. Alderdi horrek 1920an Alderdi Boltxebikearekin bat egin zuen, baina Bitsenkok lehenago egin zuen aldaketa hori: 1918ko azaroan jada boltxebikeen kide izan zen (Sverdloven gomendioa izan zuen)[2].

Ordutik aurrera nahiko paper txikia izan zuen politikan, 1922an, eskuineko eseristen kontrako epaiketan lekuko bezala aritu zen. Irakasle Gorrien Institutuaren kide izan zen, eta irakaskuntzan, Errusiako Errepublika Sobietarreko Nekazaritzarako Herri-Komisariotzan eta propagandan (Lebedev oihalgintza lantegian) egin zuen lana. 1938an atxilotua eta exekutatua izan zen[4].