Anadiplosi

Anadiplosi hitza grezieratik dator, ἀναδίπλωσις, “reduplicatio” latinez, “erreduplikazioa” euskaraz. Figura erretoriko hau hitzezko figura da eta, izenak adierazten duenez, hitzen errepikapenean datza: testu baten azken zatia hurrengoaren hasieran errepikatzen denean anadiplosia da. Esaterako: “Zikina da dirua. Dirurik ez dut horregatik”. Anadiplosiak jarraian erabiltzen direnean kateatzea deritzo. Xabier Altzibarren arabera “gai eta erritmo indargarri legez jokatzen du, solemnitatea, ebokazioa”.[1]

Manuel Lekuonak euskal literaturan anadiplosi mota bat bereizi zuen eta bihurki izena eman zion.[2]

Bitoriano Gandiagaren adibide bat:[3]

Eta ilun,

orografia interesgarri baten zokondoetan,

hidrografia-zain zartatuen ertzetan,

ozeanografia irekiz bildutako lurretan,

gizon ttikia hemen-han.

Gizon ttikia hemen-han

dorreak eraikiz arra erdi zerurantz, zerurantz saltoka otetik otera.