Al-Kamil

Al-Adil sultanaren semea zen eta, beraz, Saladin I.aren iloba.

1218an, Bosgarren Gurutzadan Damiettako setioan hiria babestu zuen eta bere aita han hil zenean, sultan bihurtu zen.[1]

Al-Kamilek bake eskaintzak egin zizkien gurutzadetara joandakoei, Aita Santuaren legatua zen Pelagio kardinalak ezetsi zituenak, gerra santua egin nahi zuelako nahi eta nahi ez. Al-Kamilek Jerusalem eskaini zien, harresiak berreraikitzea eta Gurutze Santuaren itzulera (ez zeukan arren). Al-Kamilek Asisko Frantziskorekin negoziatu zuen, bakea egiteko.[2]

Al-Kamilek Damietta galdu zuen 1219ko azaroan gurutzatuen esku. Sultana al-Mansurah gotorlekura joan zen, Damiettatik hurbil zegoena.[3] Gerra geldi geratu zen 1221era arte, al-Kamilek berriro bakea eskaini zien gurutzatuei, baina berriro ezezkoa eman zioten arte.[3] Hori horrela, gurutzatuak hegoaldera joan ziren, Kairororantz, baina Al-Kamilek urtegiak ireki zituen eta Niloak gainez egin zuen eta gurutzatuek, ezinbestean, suetena onartu zuten zortzi urtez. Al-Kmailek irailean berreskuratu zuen Damietta.[1][3][4]

Hurrengo urteetan, al-Muazzam anaiarekin elkarbanatu zuen gobernatzeko boterea: anaiak Sirian agindu zuen eta Al-Kamilek Egipton. Seigarren Gurutzada prestatzen ari zenez Frederiko II.a Hohenstaufen enperadorea, Al-Kamilek Jerusalem eskaini zion, Egipto eta Siria arteko estatu tapoia sortzeko.

Al-Muazzam 1227an hil zen, enperadore kristauaz hitzarmena egiteko beharra bertan behera utzi zuena, baina ordurako Frederiko II.a Ekialdera iritsia zen. Al-Kamilen eta bere beste anaia al-Ashrafren artean banatu zituzten Al-Muazzamen aginte lekuak: Palestina osoa eta Transjordaniarekin geratu zen Al-Kamil eta Siriarekin al-Ashraf.[4]

1229ko otsailean, Al-Kamilek hamar urteko su-etena negoziatu zuen Frederiko II.arekin eta Jerusalem eta Leku Santuak eman zizkien kristauei; musulmanek eta juduek debekaturik izan zuten hirira sartzea, leku sakratuetara joateko ez bazen: Arrokaren Kupula eta Al Aksa meskitara.[5] Kristauek 1187tik ez zuten izan Jerusalem (Saladin I.ak hartu zuenetik) eta, horregatik, Al-Kamilek ez ien utzi harresiak berreraikitzen.[5] Hitzarmenak kristau eta musulman askoren aurkakotasuna jaso zuen: Jerusalemgo patriarka latindarrarena, besteak beste. Hamar urte horietan Al-Kamilek bakea izan zuen kristauekin, baina seljuktarrekin eta khwarezmdarrekin borrokan aritu zen.[6]

1238an hil zen. Bere seme as-Salih Ayyub eta Al-Adil II.a izan ziren ondorengo Sirian eta Egipton hurrenez hurren, baina laster gerra zibila hasi zen. 1239an Federico II.arekin egindako su-etena amaitu zen eta ayyubtarren esku itzuli zen Jerusalem khwarezmdarrek 1244an hartu zuten arte.[4]