Adolfo Leibar Axpe

Arrasaten sortu zen arren, lau urte zituela familiarekin Errenteria/Oreretara aldatu zen lan kontuak zirela eta. 1950ean Oiartzunera ezkondu zen, eta aurrerantzean han bizi izan zen Ixiar Mendarte emaztearekin.[1][2]

Espainiako Gerra Zibilean gurasoek Abadiñora bidali zuten,[3] eta han zortzi hilabete egin zituen herrira itzuli aurretik.[1]

Gerra ostean Euskal Herrian nagusi zen desolazio giroari aurre egiteko, Oreretako gazte talde bat musika, antzerkia, dantzaldiak etabar antolatzen hasi zen. Horren ondorioz, herrian hainbat kultura eta kirol talde sortu ziren: Leibarrek eta bere lagunek (Pedrotxo eta Boni Otegi, Antontxu, Pepin, Hospitaler anaiak, Mikel Erriondo...[3]) mendi irteerak egiten zituzten, eta 1942an Urdaburu Mendizale Elkartea sortu zuten.[1] Bere espeleologia ibilbidea ere Urdabururen baitan hasi zuen.[4] 1943an soldadutzara joan zen, eta Marokon hiru urte egin zituen.[1]

1945ean, Leibar Aralar inguruan biltzen hasi ziren naturalista talde barruan zegoen; handik gutxira Aranzadi Zientzia Elkartea sortu zuten;[4] harrezkero, bere bizitza osoko kultura ibilbidea elkarte honen barruan emango zuen.[5] Hain zuzen ere, hurrengo urteetan Espeleologia Sailean aritu zen: 1945 eta 1949 artean Troskaetako (Ataun) kobazuloko esplorazioetan;[6] 1951an Gesaltzako lizunean (Oñati) burututako lehen esplorazio handian;[7] 1955ean, Espeleologia Saileko burua zela, Aitzbeltzera (Mendaro) jeisteko operazioa koordinatu zuen, hiru bizikletarekin eginiko “Tridem” torno famatuarena; eta 1956ean bere taldekideekin batera Arantzazuko I Euskal Espeleologia Jardunaldiak antolatu zituen, Euskal Espeleologoen Elkargoaren ernamuina.[8] Urte horretatik aurrera Espeleologia Sailaren buruzagitza Felix Ruiz de Arkautek hartu zuen; aurrerantzean Leibarrek lurpeko aktibitatea gutxitu zuen, baina guztiz utzi barik: saguzarren portaera aztertzen jarraitu zuen, Ixiar Mendarte emaztearekin eta Jesus Elosegirekin batera, 70eko hamarkadara arte.[5]

1950. hamarkadan, herrira etorri eta berehala, Oiartzungo toponimia biltzen eta lantzen abiatu zuen, hurrengo urteetan hainbat planotan jasoko zuena.[9]

1958tik aurrera, Orereta eta Oiartzungo aldizkarietan 50 artikulutik gora idatzi zituen;[9]

1950-60ko hamarkadetan Lartaun elkartearen sortze batzordekidea izan zen.[10]

G. Echeverria lantegian (Pekin) Oreretako Zentro Meteorologikoa sortu zuen,[11] eta 40 urtez Igeldoko Itsas Meteorologia Behatokiari datuak helarazi zizkion.[12]

60ko hamarkadan, frankismoak uzten zituen lege-zirrikituak baliatuz, erakundeetan parte hartu zuen; horrela, Oiartzungo zinegotzia izan zen (tercio familiar delakoaren ordezkari) eta Gipuzkoako Aldundian ahaldun; honen barruan, 1968an zortzi egunez atxilotua izan zen.[9]

1960-70 hamarkadetan trikuharri eta harrespila prospekzioan eta katalogazioan aritu zen inguruko mendietan.[13]

80ko hamarkadan, Arditurriko meategietako trenbidea herriratzeko taldean parte hartu zuen, gaur egungo bidegorriaren aintzindari izan zena. Gainera, trenbide honetan aritutako azken lokomotora lokalizatu zuen Mieres herrian (Asturias).[12]

90ko hamarkadan, Oiartzungo "Mugarri" bildumaren[14] sortze batzordekide, partaide eta bultzatzaile izan zen.[15]

Hortaz gain, beste jarduera askotan aritu zen: mendian magnetofoiarekin txorien kantuak grabatzen,[16] Amulleta, Club Atletico Renteria, Ibaiondo eta Fomento Cultural taldeak bultzatzen, parrokiako obretako batzordekide,[9] Oarsoaldeko historia ikertzen,[17] eta Oiartzungo panoramikak argazkitan jasotzen.[12]

• 1950: Ehun mendien Lehiaketako egiaztagiria lortu zuen Urdaburu Mendi Elkartearekin.[18]