| Villar del Cobo | |||
|---|---|---|---|
 | |||
| municipo en Hispanio | |||
| Administrado | |||
| Poŝtkodo | 44114 | ||
| En TTT | Oficiala retejo [+] | ||
| Demografio | |||
| Loĝantaro | 163 (2023) [+] | ||
| Loĝdenso | 3 loĝ./km² | ||
| Geografio | |||
| Geografia situo | 40° 24′ N, 1° 40′ U (mapo)40.395555555556-1.6738888888889Koordinatoj: 40° 24′ N, 1° 40′ U (mapo) [+] | ||
| Alto | 1 430 m [+] | ||
| Areo | 54,128599 km² ( 541 2.8 599 ha) [+] | ||
| Horzono | UTC+01:00 [+] | ||
| |||
| |||
|
| |||
| Alia projekto | |||
 Vikimedia Komunejo Villar del Cobo [+] | |||
Villar del Cobo [biLJAR delKObo] estas vilaĝo kaj municipo de la provinco Teruelo (nordorienta Hispanio), nome en la sudokcidenta komarko Sierra de Albarracín.
Geografio
Ĝi estas ĉe la montaro Sierra de Albarracín, je 78 km de Teruelo, provinca ĉefurbo. La municipa teritorio estas montara, abundas pinaroj kaj transmigra brutobredado de ŝafoj. Villar del Cobo estas unu el la plej sudokcidentaj municipoj de la komarko, kaj estas ĉe la limoj kun la provinco Kvenko.
Ĝi estas sur tre montara areo, komunikata laŭ provinca ŝoseo TE-73 sudokcidente al Tramacastilla sed estas pli proksimaj Griegos kaj Guadalaviar.
Historio
La mezepoka historio de Guadalaviar aperas ligita al Villar del Cobo, kies dependaĵo ĝi estis.
Ekde 21a de junio 1257, per decido de la reĝo Jakobo la 1-a en Teruelo, Villar del Cobo ekformis parton de la komunumo Sesma de Villar del Cobo en la komunumaro Comunidad de Santa María de Albarracín, kiu dependis rekte de la reĝo, kaj tio restis ĝis 1837, kun aktuala sidejo en Tramacastilla.
La uzado de la komunumaj paŝtejoj en tiuj tiom apartaj kaj limaj areoj ne ĉiam estis klara kaj aperis tiurilate konfliktetoj ankaŭ kun Griegos. Finfine, la reĝoj Marteno la 1-a de Aragono, kaj Henriko la 3-a de Kastilio iniciatis la 8an de Oktobro 1404 negocadon por interkonsento validigita en 1407.
Guadalaviar sendependiĝis en la 22a de junio 1694, pli ol unu jarcenton post akiro de paroĥa sendependigo.
Aktualo
Preskaŭ ĉiuj loĝlokoj de la areo perdis loĝantaron laŭlonge de la 20-a jarcento kaj tiukadre oni malaltiĝis ĝis nunaj 163 loĝantoj.