| Sankta | |||||
| Vilhelmo el Malavalle | |||||
|---|---|---|---|---|---|
 Bildigo en la ĥorseĝaro de Buxheim fare de Ignaz Waibel | |||||
| Persona informo | |||||
| Guglielmo de Malavalle | |||||
| Naskiĝo | ĉirkaŭ 1100 en Poitiers | ||||
| Morto | 10-an de februaro 1157 en Castiglione della Pescaia | ||||
| Religio | katolika eklezio vd | ||||
| Lingvoj | franca vd | ||||
| Ŝtataneco | Francio vd | ||||
| Profesio | |||||
| Okupo | anakoreto vd | ||||
| |||||
| Sanktulo | |||||
| Kanonizo | 1202 de Inocento la 4-a | ||||
| Festotago | 10-a de februaro | ||||
| Patroneco | itala komunumo Fascia | ||||
| vd | Fonto: Vikidatumoj | ||||
Vilhelmo el Malavalle (itale: Guglielmo di Malavalle; latine: Guilielmus Magnus; naskiĝinta ĉirkaŭ 1100, mortinta en 1157 en al ermitejo Malavalle apud Castiglione della Pescaia) estis itala sanktulo kaj ermito. Liaj disĉiploj Alberto kaj Renaldo fondis post lia morto la kongregacion de la Vilhelmanoj. La unua klostro evoluis el la menciita ermitejo de ĉe Malavalle (aŭ: Maleval).
Vivo
Pri lia vivo ne multo fidinda konatas. Post diboĉaj kaj egoismaj vivoĝojjaroj li konvertiĝis kaj faris pilgrimadojn al Jerusalemo kaj Santiago-de-Kompostelo.[1] Laŭ konsilo de papo Eŭgeno la 3-a li retiriĝis en dezertan regionon de Toskanio in stabulo Rhodis (ĉe la staloj de Rhodi), quod hodie dicitur Malavallis (kiu nuntempe nomiĝas Malavalle).[2] Lia fama pieco konatiĝis kaj multaj fideluloj venis al la valo por vidi lin kaj ricevi konsilojn.
Sanktuligo kaj kultado
Li estis sanktigita en 1202 fare de papo Inocento la 4-a. Lia festotago estas la 10-a de februaro. Vilhelmo estas la protektanta patrono de la itala komunumo Fascia.
Arthistorie li malraras kaj ofte li kunfandiĝis (ekde la 13-a jarcento) kun la memoro de la karolida sanktulo Vilhelmo el Akvitanio.[3] Altvalora montro vilhelma estas apud Witzenhausen kie troviĝis filia klostro.
Referencoj
- ↑ Albrecht Vogel: "Wilhelmiten". Ĉe: Realenzyklopädie für protestantische Theologie und Kirche, vol. 15, p. 150–151.
- ↑ Martyrologium Romanum, pri la 10-a de februaro, eldono de Cesare Baronio, Venecio 1597, p. 79).
- ↑ Maria Corsi: "Guglielmo da Malavalle. Culto e iconografia nel Quattrocento toscano". Ĉe: Iconographica. Rivista di iconografia medievale e moderna, jarkolekto 3 (2004), p. 100-109.
Literaturo
- Kaspar Elm: "Wilhelm von Malavalle und die toskanische Eremitenbewegung des 12. und 13. Jahrhunderts". Ĉe Beiträge zur Geschichte des Wilhelmitenordens. Böhlau, Köln 1962, p. 11-33.
- Art. "Wilhelmiter". Ĉe: Ernst Götzinger: Reallexicon der Deutschen Altertümer. Urban, Leipzig, dua eldono 1885, p. 1084.
- Art. "Guilielmus Magnus". Ĉe: Johann Evangelist Stadler: Vollständiges Heiligen-Lexikon, volumo 2, B. Schmid’sche Verlagsbuchhandlung (A. Manz), Augsburg 1861, p. 552–553.