The Human League
Persona informo
TTT
Retejo http://www.thehumanleague.co.uk/

The Human League (La homa ligo) estas angla muzikgrupo de elektropop-sinteza popularmuziko[1] formita en Sheffield en 1977. Dekomence kun produktoj de eksperimenta elektronika muziko, la grupo subskribis kontrakton kun Virgin Records en 1979 kaj poste atingis disvastigitan komercan sukceson per sia tria albumo "Dare" en 1981. Tiu albumo enhavis kvar sukcesajn unuopaĵojn, kiel la brit-usona numero unua nome "Don't You Want Me." La bando ricevis la premion Brit por la plej bonkvalita brita elrompo en 1982. Pliaj sukcesoj sekvis laŭlonge de la 1980-aj kaj en la 1990-aj jaroj, kiel "Mirror Man," "(Keep Feeling) Fascination," "The Lebanon," "Human" (Usona numero unua) kaj "Tell Me When."

La nura konstanta bandano ekde 1977 estis la ĉefkantisto kaj kantoverkisto Philip Oakey. Klavaristoj Martyn Ware kaj Ian Craig Marsh lasis la bandon en 1980 por formi la grupon Heaven 17. Sub la estreco de Oakey, the Human League poste evoluis al komerce sukcesa bando de Nova Popmuziko[2] kun nova membraro inklude kantistinojn Joanne Catherall kaj Susan Ann Sulley. Ekde mezo de la 1990-aj jaroj, la bando esence estis triopo formita de Oakey, Catherall kaj Sulley kun variaj helpantaj viroj.

Ekde 1978, the Human League publikigis naŭ studialbumojn, du remiksajn albumojn, unu koncertalbumon, ses EP-ojn, 30 unuopaĵojn kaj kelkajn kompilalbumojn. Ili havis kvin albumojn kaj ok unuopaĵojn en la brita pintolisto de 10 kaj vendis pli ol 20 milionoj da diskoj tutmonde.[3][4] Kiel frua bando de tekno-pop[5] (elektropop) kiu estis disvastigita de MTV ili estas konsiderataj kiel el la ĉefaj artistoj de la dua brita invado de Usono de la 1980-aj jaroj.[6]

Diskaro

Studialbumoj

  • Reproduction (1979)
  • Travelogue (1980)
  • Dare (1981)
  • Hysteria (1984)
  • Crash (1986)
  • Romantic? (1990)
  • Octopus (1995)
  • Secrets (2001)
  • Credo (2011)

Referencoj

  1. ↑ Ankeny, Jason. "The Human League Biography". AllMusic. Alirita la 27an de oktobro 2019. "Synth pop's first international superstars, the Human League were among the earliest and most innovative bands to break into the pop mainstream on a wave of synthesizers and electronic rhythms, their marriage of infectious melodies and state-of-the-art technology proving enormously influential on countless acts following in their wake."
  2. ↑ Harvel, Jess. "Now That's What I Call New Pop!". Pitchfork Media. 12a de septembro 2005. Alirita la 27an de oktobro 2019.
  3. ↑ "Human League Back in Big League". Contactmusic.com. 11a de januaro 2010. Alirita la 27an de oktobro 2019.
  4. ↑ "Human League record first album for nine years". Sheffield Telegraph. 14a de januaro 2010. Alirita la 30an de januaro 2014.
  5. ↑ "WTOJ Magic 103.1 – The North Country's Best Mix". Cbwatertown.com. Alirita la 27an de oktobro 2019.
  6. ↑ "Anglomania: The Second British Invasion". Rolling Stone. Alirita la 27an de oktobro 2019.

Literaturo

  • Ross, Alaska. Story of a Band Called "The Human League". Proteus July 1982. ISBN 978-0-86276-103-5
  • Nash, Peter. Human League (Perfect pop). Star 21 October 1982. ISBN 978-0-352-31151-1
  • Lilleker, Martin. Beats Working for a Living: Sheffield Popular Music 1973–1984. Juma March 2005. ISBN 978-1-872204-26-0
  • Reynolds, Simon. Rip It Up and Start Again: Postpunk 1978–1984. Faber and Faber, 2005. ISBN 978-0571215706

Eksteraj ligiloj

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.