papavokapsulo kun stigmodisko
stigmo de hibisko-floro sur stigmaj branĉoj (stilodioj) de stigmo, kiu estas ĉirkaŭita de stamenotubo
makrofoto de stigmo de Tulipo
fendita verdeca stigmokun ankoraŭ fermita stigmolobo ĉe Echinocereus scheeri var. obscuriensis.

La stigmo estas la supra parto de pistilo de la karpelo de floro. Ĝi estas plej ofte humida kaj glua, sed ankaŭ povas esti seka“ ofte papiloza kaj havas la celo kapti polenojn.[1][2][3]

Nedividita stigmo estas nomata kapa aŭ fadena. SE la stigmo estas dividita aŭ plurdividita, ĝi nomiĝis plurloba (ekzemple ĉe Brasikacoj) aŭ plufenda (ekzemple ĉe Krokusoj kaj Kampanulacoj) . Se la dividado estas ĝis al la pistilo, se ĉeestas pluraj stigmoj. Se ne estas stigmo, tiam la stigmo estas sidanta (ekzemple ĉe papavo). Malofte la stigmoj estas kaŝitaj ĉe la fino de la stigmo; tuba, (tubaj stigmoj; Paulownia).[4] La stigmoj ankaŭ povas esti disbranĉitaj; ekzemple ĉe kelkaj Begonioj aŭ plumaj; ekzemple ĉe rizo, kaj povas esti funeloformaj; kiel ĉe Crocus sativus.

Se sidas pluraj stigmoj (ofte brile) kunigitaj, oni nomas tion stigmodiskon, ekzemple ĉe papavo aŭ nimfeacoj.

En kelkaj familioj de la lamiacoj ekzistas tuŝsensivaj stigmoj. Ili fermiĝas per tuŝo.[5][6][7]

Malofta formo estas la hiperstigmo de tre malmultaj specioj (ekzemple Tambourissa religiosa). Ĉi tie la polenigado ne okazas direkte sur la stigmo, sed sur antaŭe staranta, ŝlima „buŝo“ de la malvastiganta petaloj, kiuj komplete kovras la karpelojn.[8]

Literaturo

  • Werner Rothmaler: Exkursionsflora von Deutschland Gefäßpflanzen. Band 2, 15. Aufl., Volk und Wissen Verlag GmbH, Berlin 1990, ISBN 3-06-012563-5, S. 28.

Eksteraj ligiloj

Referencoj

  1. ↑ K. R. Shivanna, Rajesh Tandon: Reproductive Ecology of Flowering Plants: A Manual. Springer, 2014, ISBN 978-81-322-2002-2, S. 51 ff.
  2. ↑ A. J. Richards: Plant Breeding Systems. Second Edition, Chapman & Hall, 1997, ISBN 0-412-57440-3, S. 57.
  3. ↑ Valayamghat Raghavan: Molecular Embryology of Flowering Plants. Cambridge Univ. Press, 1997, ISBN 0-521-55246-X, S. 182.
  4. ↑ Peter K. Endress: Diversity and Evolutionary Biology of Tropical Flowers. Cambridge Univ. Press, 1994, 1998, ISBN 0-521-42088-1, S. 73.
  5. ↑ Paul Simons: Pflanzen in Bewegung. Springer, 1994, 2014, ISBN 978-3-0348-6184-7 (Reprint), S. 69.
  6. ↑ Xiao-Fang Jin, Zhong-Ming Ye, Grace M. Amboka et al.: Stigma Sensitivity and the Duration of Temporary Closure Are Affected by Pollinator Identity in Mazus miquelii (Phrymaceae), a Species with Bilobed Stigma. In: Front Plant Sci. 8, 2017, S. 783, COI:10.3389/fpls.2017.00783.
  7. ↑ F. C. Newcombe: Significance of the Behavior of Sensitive Stigmas. In: American Journal of Botany. Vol. 9, No. 3, 1922, S. 99–120, COI:10.2307/2435484, online (PDF; 1,4 MB) bei Deep Blue, U-M Library - University of Michigan Library.
  8. ↑ Heinz Ellenberg, Karl Esser, Klaus Kubitzki u. a. (Hrsg.): Progress in Botany / Fortschritte der Botanik. Springer, 1980, ISBN 978-3-642-67875-2 (Reprint), S. 51.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.