Sinjorino de la Monto (islande Fjallkonan) estas la politika kaj nacia personigo de Islando.
Historio
La personigo de nacio kiel virino disvastiĝis en Eŭropo de la 18-a jarcento kaj la 19-a.[1] Ŝajnas, ke ŝia plej frua apero en Islando estis en poezio, ŝi prezentis sian debutkanton "Ofsjónir við jarðarför Lovísu drottningar " (vizioj funebraj de reĝino Luiza) de 1752, de Eggert Olafson, sed ĉi tiu artverko perdiĝis.
La plej frua neperdita priskribo, kiu rilatas al ĝi, estas la vorto Fjallkonan, kiu unue aperas en la kanto "Eldgamla Ísafold" ("Longdaŭra Islando") de Biarney Thurrenson de la unua jardeko de la 19-a jarcento. De tiu tempo la monta sinjorino fariĝis konata simbolo en islanda poezio.[2]
Bildo de la Sinjorino de la Monto estis publikigita en la lasta volumo de angla traduko de islandaj legendoj de Erikor Magnuson kaj G.J. Powell, Islandaj Legendoj, Kolektitaj de Jon Arenson. La bildo aperanta estas pentrita de la germana pentristo Johann Baptiste Zucker, kiu pentris laŭ zorgemaj instrukcioj kaj priskriboj, sub la superrigardo de Arikor. Erikor priskribis la bildon en letero al Ion Sigurdsson jene:
La bildo de virino kiel simbolo de nia Islando, kaj tial ŝi havas glacian kronon sur la kapo, el kiu lafo fontas kaj eksplodas. Sur ŝia ŝultro staris korvo, la fidela birdo, kiu diras: Ĉi tiu, mia patruja Islando, la malnova amiko de Odino kaj amato de la poetoj, portantego de scioj kaj sperta de la informoj de la mondo. Mevo ŝvebas super la maro, sed laŭ la paso de tempo kaj historio, runoj transiras sur la teron kaj supren por ĉirkaŭbraki la virinon, kaj ŝi levas unu el ili. Ĝi havas signifon kiel simbolon por la lando de nia literaturo kaj historio. Tiu ĉi estas malhela nokto, sed punktita de stela ĉielo kaj la luno supre. Malantaŭ la montoj, kaj lunlumo sur la krestoj, kiel litkovrilo, maltrankviligas kaj lumigas vojon plenan de danĝeroj.
Ekde la estiĝo de la Respubliko Islando en 1944, estas tradicio por virino plenumi la rolon de monta sinjorino dum la naciaj festoj (la 17-an de junio). La virino, kiu estas elektita por la rolo, kutime estos konata aktorino aŭ alia elstara personeco, estos vestita per la nacia kostumo kaj legos unu kanton, kiun ŝi mem komponis pri monta sinjorino.[3]
La ideo de la monta sinjorino kiel patrujo servis kiel kontraŭpezo al la ideo de la reĝo de Danio la 19-a jarcento konsideri Islandon kiel la dana prapatra teritorio. Post sendependiĝo en 1944 personigo fariĝis unu el la bildoj per kiuj la feminismo kaj la ideo de fortaj kaj influantaj virinoj, kiel la unua prezidanto de Islando Vigdís Finnbogadóttir, ŝajnas esti natura parto de la islanda kulturo. La montara sinjorino ĵus elpensis la kovrilon de la plej nova albumo de la islanda bando Sulfadir, "Senfina Krepusko de Penda Amo". [4]
Referencoj
- ↑
- ↑
- ↑
- ↑ Inga Dóra Björnsdóttir, 'The Mountain Woman and the Presidency', in Images of Contemporary Iceland: Everyday Lives and Global Contexts, ed. by Gísli Pálsson and E. Paul Durrenberger (Iowa City: University of Iowa Press, 1996), pp. 106-25.
| ||||||