En kodo difinita super finia aro da signoj (fake nomata alfabeto, signaro, reperuaro da signoj) signonumero^{[noto 1]} aŭ kodvorto^{[noto 2]} aŭ kodero ^{[noto 3]} estas entjero kodanta signon el tiu aro, uzata kiel ties reprezentaĵo en komputado aŭ datumtransmeto (oni povas rigardi tiun entjeron kiel numeron de la pozicio de la koncerna signo en norma tabelo prezentanta la signaron).

Ekz‑e la kodo Askio difinas signonumerojn el la intervalo ${\displaystyle [0,127]}$ por 128 signoj (inter ili 95 signoj videblaj kaj 33 stirsignoj); la kodo ISO 8859-3, alinome la Latina-3a, uzas la signonumerojn el la intervalo ${\displaystyle [0,255]}$ kun kelkaj truoj: la numeroj ${\displaystyle [128,159]}$, kaj la 7 numeroj 159, 174, 190, 195, 208, 227, 240 «rezervitaj por posta normigo».

La plej malvastan intervalon entenantan ĉiujn signonumerojn de koncerna kodo oni nomas numerspaco de tiu kodo. La numerspaco de Askio estas ${\displaystyle [0,127]}$; tiu de la Latina-3a, ${\displaystyle [0,255]}$. Tiuj numerspacoj estas sufiĉe malgrandaj por ke ĉiu numero estu lokebla en 1 bajto. Tial la kodoprezento de tiaj signonumeroj estis kiel eble plej simpla: per la komputila prezento de la koncernaj entjeroj.^{[noto 4]}

La numerspaco de la moderna Unikodo konsistas el 17 dubajtaj «ebenoj», tial la tuta ĝia amplekso estas de 0 ĝis ${\displaystyle 17\times 2^{16}=1\,114\,112}$. Estus granda malŝparo rekte prezenti tiujn signonumerojn samkiel la ordinarajn entjerojn; anstataŭe oni uzas diversajn pli ŝparemajn varilongajn kodoprezentojn (ofte UTF-8).

Notoj