Seĝo estas - kiel fotelo - meblo por sidado, plej ofte ĉe tablo. La plimulto de la seĝoj havas 4 piedojn, unu sidsurfacon kun sidalto de 42-45 cm kaj unu (dorsan) apogilon. Pro la graveco de la seĝo kiel meblo oni evoluigis multajn variantojn.
Laŭ Francisko Azorín seĝo estas simple Meblo por sidi.[1] Li indikas etimologion el la latina sedes, el sedere (sidi). Kaj li aldonas la terminojn lulseĝo, apogseĝo, brakseĝo, infanseĝo, faldebla seĝo, seĝeto kaj seĝaro.[2]
Moderna oficeja seĝo
Oficeja seĝo havas minimume 5 rulradetojn (malmolaj por mola grundo kia tapiŝo aŭ molaj por malmola surfaco kia ligno, kahelo aŭ eĉ PVC). Oni povas ekipi tian oficejan seĝon per brakaj apogiloj; tiaj apogiloj, sidalto, dorsoapogilo povas esti alĝustigitaj. Kelkaj donas tiel agrablan komfortsenton, ke laboranto ekdormemas.
Aliaj seĝoj
Oni evoluigis dum jarcentoj diversajn tipojn de seĝoj, ekz. en Germanio ekzistas melka seĝ(et)o, kiu havas nur unu piedon kaj estas alligita al la korpo. Tiel la melkisto povas uzi ambaŭ manojn.
Pliaj tipoj
- altseĝo (ĉe teniso, ĉe naĝeja observanto)
- altareja seĝo
- antaŭa, malantaŭa seĝo ĉe aŭtomobilo, motorciklo
- brakseĝo (fotelo)
- ĉe-lita fekoseĝo (aperturo meze de la sidsurfaco, uzata en malsanulejo)
- ĉefstirista, vicstirista, katapulta (elĵetseĝo) seĝo ĉe aviadilo
- elasta, eltirebla, faldebla, esplorseĝo
- ĝardena kuŝseĝo
- hejtista, ĥor-, infan-, invalid-, klapseĝo
- komforta, kuireja, neceseja, pivotigebla seĝo
- remburita, rulebla kuŝseĝo
- skribo-tabla, ŝtaltuba
- rulseĝo aŭ radseĝo
- seĝoj kun 3 piedoj
- svingoseĝo, sen postaj piedoj
- skabelo
- tabureto, sen apogilo
- melktabureto
- balancoseĝo sen piedoj!
- faldseĝo
- klapseĝo
- korbseĝo
- portseĝo
- kontorseĝo
- ferdekseĝo
- kromseĝo (teatro)
- pufseĝo
- tolseĝo
- lulseĝo
- beboseĝo (bebonutra seĝo)
Vidu ankaŭ
- benko
- trono
- kanseĝo
- kampadeja seĝo
- Sankta seĝo
- seĝo (politiko)
Bildaro
Seĝo.
Nekonvencia seĝo.
Seĝo Gispen 412.
Seĝo Gispen 404.
Notoj
- ↑ Francisko Azorín, arkitekto, Universala Terminologio de la Arkitekturo (arkeologio, arto, konstruo k. metio), Presejo Chulilla y Ángel, Madrido, 1932, paĝo 182.
- ↑ Azorín, samloke.