Veziro de Egiptio

Bataloj de Saladino en Egiptio.

Ŝirkuh estis en porpova luktado por Egiptio kun Ŝaŭar kaj Amalriko de Jerusalemo en kiu Ŝaŭar petis la helpon de Amalriko. En 1169, Ŝaŭar laŭ registroj estis murdita de Saladino, kaj Ŝirkuh mortis poste en tiu jaro.^[26] Post lia morto, nombraj kandidatoj estis konsiderataj por la rolo de veziro de al-Adid, plej el kiuj estis etnaj kurdoj. Ilia etna solidareco formis la agadon de la Aĝubida familio en ilia politika kariero. Saladino kaj liaj proksimuloj malfidis el la turka influo. Iam Isa al-Hakkari, kurda leŭtenanto de Saladino, insistis al kandidato por la vezireco, nome Emiro Qutb al-Din al-Hadhbani, deflankiĝi argumentante, ke "kaj vi kaj Saladino estas kurdoj kaj vi ne deziros lasi la povon en manoj de la turkoj".^[27] Nur ad-Din elektis sukcedanton por Ŝirkuh, sed al-Adid nomumis Saladinon por anstataŭi Ŝaŭar kiel veziro.^[28]

La tialoj por la elekto de Saladino, sunaisto mem, fare de la ŝijaisma kalifo al-Adid varias. Ibn al-Athir asertas, ke la kalifo elektis lin estante avertita de siaj konsilistoj, ke "ne estis iu pli malforta kaj pli juna" ol Saladino, kaj "neniu el la emiroj [komandantoj] obeis lin aŭ servis lin". Tamen, laŭ tiu versio, post kelkaj negocadoj, li estis finfine akceptita de la majoritato de emiroj. Oni supozas, ke la konsilistoj de Al-Adid promociis Saladinon ankaŭ kiel klopodo disigi la zengidojn kun sidejo en Sirio. Al-Wahrani skribis, ke Saladino estis elektita pro la reputacio de lia familio pri sia "malavareco kaj militagado". Imad ad-Din skribis, ke post la mallonga funebra periodo pro Ŝirkuh, dum kiu "opinioj diferencis", la Zengidaj emiroj decidis pri Saladino kaj devigis la kalifon "nomumi lin veziro". Kvankam pozicioj estis tre komplikigitaj fare de la rivalaj islamaj estroj, la kerno de siriaj komandantoj apogis Saladinon pro sia rolo en la egiptia ekspedicio, en kiu li atingis rekordon de militaj kvalifikoj.^[29]

Enpostenigita kiel veziro la 26an de Marto, Saladin ekpentis pri "vin-drinkado kaj turnis sin el frivoleco por ekhavi veston de religio", laŭ la arabaj tiamaj fontoj.^[30] Akirinta pli da povo kaj sendependeco ol iam antaŭe en sia kariero, li ankoraŭ frontis la aferon de finfina fideleco inter al-Adid kaj Nur ad-Din. Poste en tiu jaro, grupo de egiptia soldatoj kaj emiroj klopodis mortigi Saladinon, sed sciante pri iliaj intencoj pere de sia spionestro Ali ibn Safyan, li arestis kaj mortigis la ĉefan konspirinton, Naji, Mu'tamin al-Ĥilafa — nome la civila kontrolisto de la Fatimida Palaco —. La postan tagon, 50 000 nigrafrikaj soldatoj el la regimentoj de la Fatimida armeo opoziciis al la regado de Saladino, kun egiptaj emiroj kaj civiluloj, startigis ribelon nomitan de Nigruloj aŭ de Sklavoj. Ĉirkaŭ la 23a de Aŭgusto, Saladino jam estis entute subpreminta la ribelog kaj neniam poste li devis fronti militan defion el Kairo.^[31]

Ĉirkaŭ la fino de 1169, Saladino, kun plifortigoj el Nur ad-Din, venkis super amasa krucmilit-bizanca forto proksime de Damietta. Poste, en la printempo 1170, Nur ad-Din sendis la patron de Saladino al Egipto je plenumo de peto de Saladino mem, same kiel kuraĝigo el la Bagdada abasida kalifo al-Mustanjid, kiu celis premi Saladinon elpostenigante sian rivalan kalifon, al-Ad.^[32] Saladino mem estis plifortigante sian povon en Egipto kaj malfortigante sian apogan sidejon tie. Li ekhavigis al siaj samfamilianoj altrangajn postenojn en la regiono; li ordigis la konstruadon de lernejo por la Malikisma branĉo de Sunaisma Islamo en la urbo, same kiel unu por la Ŝafiisma tendenco al kiu li mem apartenis en al-Fustat.^[33]

Stablinte sin en Egiption, Saladino lanĉis kampanjon kontraŭ krucmilitistoj, sieĝante Darum en 1170.^[34] Amalriko retiris sian Templanan soldataron el Gaza por helpi lin en la defendo de Darum, sed Saladino evitis tiun forton kaj konkeris Gaza en 1187. En 1191 Saladino detruis la fortikaĵojn de Gaza konstruitajn de la reĝo Baldueno la 3-a por la Templanoj.^[35] Ne klaras precize kiam, sed ja ene de tiu sama jaro, li atakis kaj konkeris la krucmilitstan kastelon de Eilat, konstruitan sur insulo ĉe la pinto de la Akaba Golfo. Ĝi ne estis minaco al la pasado de islama ŝiparo sed povus ĉikani malgrandajn grupojn de islamaj ŝipoj, kaj Saladino decidis forigi ĝin for el sia vojo.^[34]

Sultano de Egiptio

La Kaira Citadelo, vidita fine de la 19-a jarcento, estis konstruigita fare de Saladino inter 1176 kaj 1183.

Laŭ Imad ad-Din, Nur ad-Din skribis al Saladino en Junio 1171, konsilante al li reestabli la Abasidan kaliflandon en Egipto, kion Saladino kunordigis du monatojn poste post aldona kuraĝigo fare de Najm ad-Din al-Ĥabushani, nome ŝafia juristo Fakih, kiu arde opoziciis kontraŭ la ŝijaisma regado en la lando. Tiukadre kelkaj egiptaj emiroj estis mortigitaj, sed oni diris al al-Adid, ke ili estis mortigitaj pro ribelo kontraŭ li. Li tiam malsaniĝis aŭ estis venenigita laŭ iu rakonto. Estante malsana, li petis al Saladino viziti lin por povi peti, ke li zorgu lian junan infanon, sed Saladino malakceptis, timante perfidon kontraŭ la Abasidoj, kaj ŝajne li bedaxuris sian agadon post konstati tion kion al-Adid estis deziranta.^[36] Li mortis la 13an de Septembro, kaj kvin tagojn poste, la Abasida prediko Ĥutba estis farita en Kairo kaj al-Fustat, proklamante al-Mustadi kiel kalifo.^[37]

La 25an de Septembro, Saladin lasis Kairon por partopreni en kuna atako al kasteloj Kerak kaj Montréal, nome dezertaj kristanaj kasteloj de la Regno Jerusalemo, kun Nur ad-Din kiu estus atakinta el Sirio. Antaŭ alveni al Montreal, Saladino tamen retiriĝis al Kairo ĉar li ricevis informojn ke en lia foresto la krucmilitestroj estis pliigantaj siajn apogojn al perfidistoj ene de Egipto por ataki Saladinon el eno kaj malpliigi lian povon, speciale ĉe la Fatimidoj kiuj startis komploti por restaŭri sian pasintan gloron. Pro tio, Nur ad-Din alvenis sola.^[38]

Dum la somero 1173, oni informis, ke armeo el Nubio kun trupoj de armenaj iamaj Fatimidaj trupoj estis ĉe la egipta limo, preparante sieĝon kontraŭ Asuano. La emiro de la urbo estis petinta helpon al Saladino kaj ricevis plifortigon estritan de Turan-Ŝah, frato de Saladino. Sekve, la Nubianoj foriris; sed revenis en 1173 kaj estis denove forigitaj. Tiun fojon, egiptaj fortoj avancis el Asuano kaj kaptis la nubian urbon Ibrim. Saladino sendis donacon al Nur ad-Din, kiu estis estinta lia amiko kaj instruisto, nome 60 000 dinarojn, "mirinde fabrikitajn havaĵojn", kelkajn juvelojn, kaj elefanton. Transportante tiujn havaĵojn al Damasko, Saladino trafis oportunon rabadi la krucmilitistan landon. Li ne entreprenis atakon kontraŭ la dezertajn kastelojn sed klopodis forigi la islamajn Beduenojn kiuj vivis en krucmilitista teritorio kun la celo senigi la Frankojn de gvidistoj.^[39]

La 31an de Julio 1173, la patro de Saladino nome Ajub estis vundita en ĉevalrajda akcidento, kiu finfine okazigis lian morton la 9an de Aŭgusto.^[40] En 1174, Saladino sendis Turan-Ŝahon konkeri Jemenon por aldoni ĝin kaj ties havenon Adeno al la teritorioj de la Ajubida Dinastio.

Konkero de Damasko

Stampaĵo de Saladino, en moner-stampejo el Nusajbin, datitaj de H 578 (1182/3 n.e.).

Komence de la somero 1174, Nur ad-Din estis ariganta armeo, sendante alvokojn al Mosul, Dijar-Bakr (norda Jazira), kaj Jazira en ŝajna preparado de atako kontraŭ la Egiptio de Saladino. La Ajubidoj okazigis konsilion pri la malkovro de tiuj preparoj por studi la eblan minacon kaj Saladino kolektis sian propran trupojn ekster Kairo. La 15an de Majo, Nur ad-Din mortis post malsaniĝi la antaŭan semajnon kaj lia povo estis transigita al lia dekunu-jaraĝa filo as-Salih Ismail al-Malik. Lia morto lasis Saladinon kun politika sendependeco kaj en letero al as-Salih, li promesis "agi kiel glavo" kontraŭ siaj malamikoj kaj referencis al la morto de lia patro kiel "tertrema frapo".^[41]

Je la sekvo de la morto de Nur ad-Din, Saladino frontis malfacilan decidon; li povis movi sian armeon kontraŭ la krucmilitistoj el Egiptio aŭ atendi ĝis invito de as-Salih en Sirio por veni al li kun sia helpo kaj lanĉi militon el tie. Li povis ankaŭ kunporti ĝin kun li mem por aneksi Sirion antaŭ ĝi povus fali en la povo de rivalo, sed li timis, ke atakante landon kiu iam apartenis al sia mastro — malpermesita en la islamaj principoj en kiuj li kredis — povus aperi kiel hipokrita, tiel farante sin netaŭga por estri la militon kontraŭ la krucmilitistoj. Saladino vidis necesa por akiri Sirion ke li bezonas ĉu inviton el as-Salih ĉu averti lin ke ebla malordo povus rezulti en danĝero el la krucmilitistoj.^[42]

Kiam as-Salih estis forigita al Alepo en Aŭgusto, Gumuŝtigin, emiro de la urbo kaj kapitano de la veteranoj de Nur ad-Din ekzorgis pri lia gardado. La emiro prepariĝis por forigi ĉiujn siajn rivalojn en Sirio kaj en Jazira, dekomence el Damasko. Tiukadre, la emiro de Damasko petis helpon al Saif al-Din de Mosul (kuzo de Gumuŝtigin) kontraŭ Alepo, sed li malakceptis, devigante la sirianojn peti la helpon de Saladino, kiu plenumis ĝin.^[43] Saladino trairis la dezerton kun 700 elektitaj kavaliroj, pasante tra al-Kerak kaj atingante Busra. Laŭ sia propra rakonto, kuniĝis al li "emiroj, soldatoj, kaj beduenoj — kies koraj emocioj estis videblaj en iliaj vizaĝoj."^[44] La 23an de Novembro, li alvenis en Damaskon je ĝenerala aklamado kaj restis en la malnova domo de sia patro, ĝis la pordegoj de la Citadelo de Damasko,^[43] kies komandanto Raihan dekomence malakceptis kapitulacigi, estis malfermitaj por Saladino kvar tagojn poste, post mallonga sieĝo fare de lia frato Tughtakin ibn Ajub]].^[45] Li instaliĝis en la kastelo kaj ricevis la omaĝon kaj salutojn de ties loĝantoj.^[46]

Pluaj konkeroj en Sirio

19a-jarcenta priskribo de venkinta Saladino, de Gustave Doré.

Lasinte sian fraton Tughtakin ibn Ajub kiel Guberniestro de Damasko, Saladino iris konkeri aliajn urbojn kiuj estis apartenintaj al Nur al-Din, sed estis jam praktike sendependaj. Lia armeo konkeris Hamaon relative facile, sed evitis ataki Homs pro la fortikeco de ĝia citadelo.^[47] Saladino translokiĝis norden al Alepo, kaj sieĝi ĝin la 30an de Decembro post Gumuŝtigin malakceptis abdiki sian tronon.^[48] As-Salih, timante kapton fare de Saladino, foriris el sia palaco kaj alvokis la loĝantojn ne kapitulaci kin kaj la urbon al la invadanta forto. Unu el la kronikistoj de Saladino aserti, ke "la popolo falis sub lia karismo".^[49]

Gumuŝtigin petis al Raŝid ad-Din Sinan, estro da'i de Asasinoj de Sirio, kiu estis jam malamiko de Saladino ekde li estis anstataŭinta la Fatimidojn de Egiptio, murdi Saladinon en sia kampadajo.^[50] La 11an de Majo 1175, grupo de dek tri Asasinoj facile eniris en la kampadejon de Saladino, sed estis tuje detektitaj antaŭ ili estus plenumintaj sin atakon fare de Nasih al-Din Ĥumartekin de Abu Kubajs. Unu estis mortigita de unu el la generaloj de Saladino kaj la aliaj estis mortigitaj kiam ili estis klopodintaj fuĝi.^[49][51][52] Por haltigi la avancon de Saladino, Rajmondo la 3-a de Tripolo arigis siajn fortojn ĉe la rivero Nahr al-Kabir, kie ili estis bone lokitaj por atako en islama teritorio. Saladino poste translokiĝis al Homs anstataŭe, sed retiriĝis eksciinte, ke plifortigo estis sendita al la urbo fare de Saif al-Din.^[53][54]

Dume, la rivaloj de Saladino en Sirio kaj Jazira starigis militpropagandon kontraŭ li, plendante, ke li estis "forgesinta sian propran kondiĉon [servisto de Nur ad-Din]" kaj ne estis montrinta dankemon al sia majstro sieĝanta sian filon, stariĝante "en ribelo kontras sia Senjoro". Saladino klopodis kontraŭstari tiun propagandon finante la sieĝon, plendante, ke li estas defendante Islamon el la Krucmilitistoj; lia armeo revenis al Hamao por batali krucmilitan forton tie. La Krucmilitistoj retiriĝis jam antaŭe kaj Saladino proklamis ĝin "venko malfermanta la pordojn de la homaj koroj".^[53] Tuj poste, Saladino eniris en Homs kaj konkeris ties citadelon en Marto 1175, post arda rezistado fare de ties defendantoj.^[55]

Minareto de la moskeo de Nur al-Din, konstruita ĝuste antaŭ la konkero fare de Saladino.

La sukcesoj de Saladino alarmis Saif al-Din. Kiel estro de Zengidoj, kiel Gumuŝtigin, li konsideris Sirion kaj Mezopotamion kiel bieno de sia familio kaj estis kolera kiam Saladino klopodis uzurpi la havaĵojn de lia dinastio. Saif al-Din arigis grandan armeon kaj sendis ĝin al Alepo, kies defendantoj arde estis esperante ilin. La kombinitaj fortoj de Mosul kaj Alepo marŝis kontraŭ Saladinon en Hama. Tre superita laŭnombre, Saladino dekomence klopodis interkonsenti kun la Zengidoj abandonante ĉiujn konkeraĵojn norde de Jund Dimaŝk (Damaska provinco), sed ili malakceptis, insistante, ke ili revenu al Egiptio. Vidinte, ke la konflikto estis neevitebla, Saladino prepariĝis por la batalo, instalante sin sur superan pozicion ĉe Hama, nome sur altaĵoj de la gorĝo de la rivero Orontes. La 13an de Aprilo 1175, la Zengidaj trupoj marŝis por ataki liajn fortojn, sed tuj troviĝis ĉirkaŭitaj de la Ajubidaj veteranoj de Saladino, kiuj venkegis ilin. La batalo finiĝis en klara venko de Saladino, kiu persekutis la Zengidajn fuĝintojn ĝis la pordegoj de Alepo, devigante la konsilistojn de as-Salih agnoski la kontrolon fare de Saladino de la provincoj Damasko, Homs, kaj Hama, same kiel nombraj urboj ekster Alepo kiel Maarat al-Numan.^[56]

Post sia venko kontraŭ la Zengidoj, Saladin proklamiĝis reĝo kaj forigis la nomon de as-Salih el la vendredaj preĝoj kaj el islamaj monerstampado. Ekde tiam, li ordonis preĝejojn en ĉiuj moskeoj de Sirio kaj Egiptio kiel suverena reĝo kaj li eldonis en la Kaira stampejo ormonerojn portantajn sian oficialan titolon — al-Malik an-Nasir Juzuf Ajub, ala ghaja "reĝo forta helpanto, Jozefo filo de Hjobo; elstarigita kiel flago." La Abasida kalifo en Bagdado gracie bonvenigis la enpovigon de Saladino kaj deklaris lin "Sultano de Egiptio kaj Sirio". La Batalo de Hama ne finis la lukton por la povo inter Ajubidoj kaj Zengidoj, kaj la fina konflikto okazis en la printempo de 1176. Saladino estis ariginta amasajn plifortigojn el Egiptio dum Saif al-Din estis rekrutinta trupojn inter minoraj ŝtatoj de Dijarkabir kaj al-Jazira.^[57]

Kiam Saladino trapasis la riveron Orontes, lasante Hama, la suno estis foririnta. Li vidis tion kiel aŭguron, sed li plue marŝis norden. Li atingis la Sultanan Monteton (Tell Sultan) ĉirkaŭ 25 km (16 mi) el Alepo, kie liaj fortoj trafis la armeon de Saif al-Din. Sekvis person-alpersona luktado kaj la Zengidoj sukcesis balai la maldekstran alon de Saladino, pelante ĝin antaŭ li kiam Saladino mem ŝarĝis kontraŭ la Zengida gvardio. La Zengidaj fortoj panikis kaj plej el la oficiroj de Saif al-Din finfine estis mortigitaj aŭ kaptitaj — Saif al-Din malfacile fuĝis. La tendaro, ĉevaloj, ekipaĵo, kaj stokejoj de la Zengidoj estis kaptitaj de Ajubidoj. La Zengidaj militprizonuloj, tamen ricevis donacojn kaj liberon. La tuta militakiro de la Ajubida venko estis atribuita al la armeo, kaj Saladino nenion retenis por si mem.^[58]

La malnovaj muregoj de Alepo kaj ties pordegoj ludis gravan rolon en la avancoj de Saladino; ĉi tie la Pordego Kinnasrin poste restaŭrita.

Li pluis al Alepo, kies pordoj ankoraŭ estis fermitaj por li, kaj li haltis antaŭ la urbo. Survoje, lia armeo konkeris Buza kaj poste konkeris Manbij. El tie, ili iris okcidenten por sieĝi la fortikaĵon de Azaz la 15an de Majo. Kelkajn tagojn poste, dum Saladino estis ripozante en la tendo de unu el siaj kapitanoj, Asasino entrudiĝis al li kaj frapis lin en lia kapo per tranĉilo. La helmo de lia kap-armaĵo ne estis penetrata kaj li sukcesis kapti la manon de la Asasino — la ponardo nur tranĉetis lian pufaĵon — kaj la atakanto estis tuj mortigita. Saladino estis nervoza je la atenco kontraŭ sia vivo, pri kio li akuzis Gumuŝtugin kaj la Asasinojn pro komploto, kaj tiel li pliigis siajn klopodojn por la sieĝo.^[59]

Azaz kapitulacis la 21an de Junio, kaj Saladino tiam rapidigis siajn fortojn al Alepo por puni Gumuŝtigin. Liaj atakoj estis denove rezistitaj, sed li sukcesis sekurigi ne nur batalpaŭzon, sed ankaŭ reciprokan aliancon kun Alepo, en kiu Gumuŝtigin kaj as-Salih estis rajtigitaj plue regis la urbon, kaj reage, ili agnoskis Saladinon kiel la suvereno super ĉiuj el la teritorioj kiujn li estis konkerinta. Ankaŭ la emiroj de Mardin kaj Kejfa, islamaj aliancanoj de Alepo, agnoskis Saladinon kiel la Reĝo de Sirio. Kiam la traktato estis kompletigita, la juna fratino de as-Salih venis al Saladino kaj petis la revenon de la Fortikaĵo de Azaz; li plenumis tion kaj eskortis ŝin reen al la pordegoj de Alepo havigante al ŝi nombrajn donacojn.^[59]

Kampanjo kontraŭ Asasinoj

Saladino finis sian sieĝon de Ismailia ("Asasinoj") fortikaĵo de Masjaf, kiu estis komandita de Raŝid ad-Din Sinan, dum necertaj cirkonstancoj en Aŭgusto 1176.

Saladino estis tiam interkonsentinta batalpaŭzojn kun siaj Zengidaj rivaloj kaj la Regno de Jerusalemo (tiu lasta okazis en la somero 1175), sed frontis minacon el la Ismailisma sekto konata kiel Asasinoj, estrita de Raŝid ad-Din Sinan. Kun sidejoj en la Siria Marborda Montaro, ili kontrolis naŭ fortikaĵojn, ĉiujn konstruitajn sur altaĵoj. Resendinte la kernon de siaj trupoj al Egiptio, Saladino kondukis sian armeon al la an-Nusajrijah montaro en Aŭgusto 1176. Li retiriĝis la saman monaton, lasante restaĵojn en la kamparo, sed malsukcesante konkeri iun el la fortikaĵoj. Plej el islamaj historiistoj asertas, ke la onklo de Saladino, nome guberniestro de Hama, peris packonsenton inter li kaj Sinan.^[60][61]

Saladino anstataŭis siajn gardistojn per ligitaj lampoj kaj metis kreton kaj cindrojn sur la grundo ĉirkaŭ sia tendo ekster Masjaf — kiun li estis sieĝante — por detekti spurojn fare de Asasinoj.^[62] Laŭ tiu versio, unu nokton la gardistoj de Saladino notis brilon venante el la monteto de Masjaf kaj poste perdiĝante sin inter la tendaro Ajubida. Tiam, Saladino vekiĝis kaj trafis figuron lasantan la tendon. Li vidis, ke la lampoj estis movitaj kaj apud sia lito estis varmaj kukoj de preciza formo kiel tiuj de Asasinoj kun noto pinte tenita de venenita ponardo. La noto minacis, ke li estos murdita se li ne retiriĝu el la atako. Saladino laŭte kriis, asertante, ke estis Sinan mem la figuro kiu estis foririnta el la tendo.^[62]

Alia verso asertas, ke Saladino subite retiris siajn trupojn el Masjaf ĉar ili estis urĝe necesaj por batali kontraŭ krucmilitista forto proksime de Monto Lebanono.^[61] Reale, Saladino serĉis formi aliancon kun Sinan kaj liaj Asasinoj, tiel senigante la krucmilitistoj de potenca aliancano kontraŭ li.^[63] Vidante la forpelon de la krucmilitistoj kiel reciproka profito kaj prioreco, Saladino kaj Sinan plutenis kunlaborajn rilatojn poste, kaj la laste menciita sendis rotojn de siaj fortoj por helpi la armeon de Saladino en nombraj gravaj postaj bataloj.^[64]

Bataloj kaj batalpaŭzo kun Baldueno

La Ajubidoj permesis al Baldueno la 4-a de Jerusalemo eniri en Askalonon kun sia Gaza-bazitaj Templanoj sen zorgi prudenton kontraŭ subita atako. Kvankam la krucmilitista forto konsistis de nur 375 kavaliroj, Saladino hezitis embuski ilin pro la ĉeesto de tre lertaj generaloj. La 25an de Novembro, dum la plej granda parto de Ajubida armeo forestis, Saladino kaj liaj trupoj estis surprizita proksime de Ramla en la batalo de Montgisard (eble ĉe Gezer, konata ankaŭ kiel Tell Jezar). Antaŭ ili povus prepariĝi, la templana forto venkegis super la Ajubidoj. Dekomence, Saladino klopodis organizi siajn trupojn en batalordo, sed dum liaj korpogardistoj estis mortigitaj, li vidis, ke la malvenko estis neevitebla kaj kun malgranda restaĵo de siaj trupoj rajdis rapidan kamelon la tutan vojon ĝis la teritorioj de Egiptio.^[67]

Ne malkuraĝigita pro sia malvenko ĉe Montgisard, Saladino estis preparita por militi kontraŭ la krucmilitistoj denove. En la printempo de 1178, li estis entendare ĉe la muregoj de Homs, kaj kelkaj kvereloj okazis inter liaj generaloj kaj la krucmilitista armeo. Liaj fortoj en Hama atingis venkon super sia malamiko kaj portis la militakiron kaj multajn militprizonulojn al Saladino kiu ordonis, ke la kaptitoj estu senkapigitaj peo "rabado kaj malpurigado de la tero de la Fidulo". Li pasigis la ceteron de la jaro en Sirio sen nova fronto kontraŭ siaj malamikoj.^[68]

La batalkampo ĉe la Jakoba Vadejo, el la okcidenta al la orienta bordo de la rivero Jordano.

La spionoj de Saladino informis al li ke la krucmilitistoj estis planante atakon al Sirio. Li ordonis al unu el siaj generaloj, nome Faruĥ-Ŝah, gardi la Damaskan limon kun milo da siaj homoj por atenti pri ebla atako, poste retiriĝi, evitante batalon, kaj ekfajrigi avertajn lumojn sur la montetoj, post kio Saladino forirus. En Aprilo 1179, la krucmilitistoj estritaj de la reĝo Baldueno ne atendis rezistadon kaj esperis lanĉi surprizan atakon al la islamaj paŝtistoj oriente de la Golanaj Altaĵoj. Baldueno avancis tro senzorge en persekutado de la forto de Faruĥ-Ŝhah, kiu estis koncentrita sudoriente de Al-Kunajtira kaj estis poste venkitaj de la Ajubidoj. Je tiu venko, Saladino decidis alvoki pliajn trupojn el Egiptio; li petis al al-Adil sendi 1 500 kavalirojn.^[69]

En la somero de 1179, la reĝo Baldueno estis instalinta liman stacion survoje al Damasko kaj celis fortikigi pasejon super la rivero Jordano, konata kiel la Jakoba Vadejo, kiu regis la aliron al la ebenaĵo Banias (tiu ebenaĵo estis dividita inter islamanoj kaj kristanoj). Saladino proponis 100 000 orajn monerojn al Baldueno kondiĉe abandoni la projekton, kiu estis partikulare ofenda por islamanoj, sed tio ne utilis. Li tiam decidis detrui la fortikaĵon, nomitan Chastellet (kasteleto) kaj defenditan de Templanoj, translokiĝante siajn sidejojn al Banias. Kiam la krucmilitistoj rapidis ataki la islamajn fortojn, ili falis en disordo, kaj la infanterio falis sekve. Spite fruan sukcesoj, ili persekutis la islamanojn sufiĉe for kaj disiĝis, kion Saladino profitis rearigante siajn trupojn kaj atakante la krucmilitistojn. La konflikto finiĝis per klara Ajubida venko, kaj multaj altrangaj kavaliroj estis kaptitaj. Saladino tiam aliris sieĝi la fortikaĵon, kiu falis la 30an de Aŭgusto 1179.^[70]

En la printempo de 1180, estante Saladino en la areo de Safad, deziranta komenci ardan kampanjon kontraŭ la Regno de Jerusalemo, la reĝo Baldueno sendis mesaĝistojn al li kun pacproponoj. Ĉar sekegoj kaj malbonaj rikoltoj malbonigis lian loĝistikon, Saladino akceptis batalĉeson. Rajmondo la 3-a de Tripolo denoncis la batalĉeson sed estis devigita akcepti ĝin post Ajubida atako kontraŭ lia teritorio en Majo kaj je apero de la ŝiparo de Saladino ĉe la haveno de Tartus.^[71]

Unuarangaj fontoj

• Bahā' al-Dīn Ibn Shaddād. (2002) The Rare and Excellent History of Saladin. Ashgate. ISBN 978-0-7546-3381-5.
• Imad ad-Din al-Isfahani. (1888) C. Landberg: Conquête de la Syrie et de la Palestine par Salâh ed-dîn (france). Brill.

Duarangaj fontoj

• Bosworth, Clifford. (1989) “Mahk-Mid”, The Encyclopaedia of Islam VI. E.J. Brill. ISBN 90-04-08112-7.

• Eddé, Anne-Marie (2011). Saladin. tr. Todd, Jane Marie. London: Harvard University Press. ISBN 978-0674055599.
• Gabrieli, Francesco. (1984) Arab historians of the crusades. London: Routledge & Kegan. ISBN 978-0-7102-0235-2.

• Gillingham, John. (1999) Richard I, Yale English Monarchs. New Haven: Yale University Press, p. 378. ISBN 978-0-300-07912-8.
• Grousset, René. (1970) The epic of the Crusades, tr. Lindsay, Noël, Nov-Jorko: Orion Press.
• Lane-Poole, Stanley. (1906) Saladin and the Fall of the Kingdom of Jerusalem, Heroes of the Nations. Londono: G. P. Putnam's Sons.
• Lyons, Malcolm Cameron; Jackson, D. E. P. (1982). Saladin: The Politics of the Holy War. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0521317398.
• Minorsky, Vladimir. (1953) Studies in Caucasian history. Londono: Cambridge University Press.
• Nicolle, David. (2011) Saladin: The Background, Strategies, Tactics and Battlefield Experiences of the Greatest Commanders of History. Osprey Publishing. ISBN 1849083177.
• Pringle, D. (1993). The Churches of the Crusader Kingdom of Jerusalem: A-K (excluding Acre and Jerusalem). Vol. I. Cambridge University Press. ISBN 0 521 39036 2.
• Rossoff, David. (2001) Linas, Eli: Where heaven touches earth: Jewish life in Jerusalem from medieval times to the present. Jerusalem: Guardian. ISBN 978-0-87306-879-6.
• Runciman, Steven. (1990) A History of the Crusades: The Kingdom of Jerusalem and the Frankish East 1100–1187, 2‑a eldono 2, Londono: Penguin. ISBN 978-0-14-013704-0.
• Şeşen, Ramazan (2009). "Selâhaddîn-i Eyyûbî". TDV Encyclopedia of Islam, Vol. 36 (Sakal – Sevm) (in Turkish). Istanbul: Turkiye Diyanet Foundation, Centre for Islamic Studies. pp. 337–340. ISBN 978-975-389-566-8.
• Ter-Ghevondyan, Aram N.. (1965) Արաբական Ամիրայությունները Բագրատունյաց Հայաստանում (Arabaj Emirlandoj en Bagratunia Armenio) (armene). Yerevan: Armenian Academy of Sciences.
• Willey, Peter (2001). The Castles of the Assassins. Craven Street Books. ISBN 978-0941936644.

Plua legado

• Gibb, H.A.R.. (1973) The Life of Saladin: From the Works of Imad ad-Din and Baha ad-Din. Clarendon Press. ISBN 978-0-86356-928-9. OCLC 674160.
• Hindley, Geoffrey. (2007) Saladin: Hero of Islam. Pen & Sword. ISBN 1-84415-499-8. OCLC 72868777.
• Husain, Shahnaz. (1998) Muslim heroes of the crusades: Salahuddin and Nuruddin. Londono: Ta-Ha. ISBN 978-1-897940-71-6. OCLC 40928075.
• Reston, Jr., James. (2001) Warriors of God: Richard the Lionheart and Saladin in the Third Crusade. New York: Anchor Books. ISBN 0-385-49562-5.

• Scharfstein, Sol. (1997) Chronicle of Jewish history: from the patriarchs to the 21st century. Hoboken, N.J.: KTAV Pub. House. ISBN 0-88125-606-4. OCLC 38174402.