Rondelo[1] (france rondel [ʁɔ̃dɛl]) estas formo de franca poezio konsistanta el 13 versoj verkitaj sur du rimoj.

Priskribo

La rondelo konsistas el 13 versoj, aranĝitaj en strofoj de longoj 4–4–5. Jen la rondela rimskemo:

ABba abAB abbaA.

La rondelo havas du rimojn (a kaj b). La simboloj A kaj B indikas versojn, kiuj havas la a- aŭ b-rimojn, kiuj ripetiĝas ekzakte. Tiel, la A-verso ripetiĝas trifoje en la rondelo, kaj la B-verso ripetiĝas dufoje.

Historio

La rondelo devenas de Francio dum la 14-a jarcento. Poste, aliaj lingvoj, ekzemple la angla, la rumana, kaj Esperanto, ankaŭ adaptis la francan formon.

Ekzemplo

Esperantaj rondeloj

La plej konataj rondeloj en Esperanto estas la Rimleteroj, serio de 84 leteroj en la formo de rondeloj inter William Auld kaj Marjorie Boulton pri filozofiaj temoj, verkita inter 1953 kaj 1954.

Rondelojn ankaŭ verkis aliaj poetoj, kiel Nicola Ruggiero[2], Jorge Camacho[3], kaj Edwin de Kock[4].

Franclingvaj rondeloj

La plej konata rondelo en la franca lingvo estas la oksilaba rondelo “Printempo” (france Le Printemps) de Karolo la 1-a, Duko de Orleano (france Charles Ⅰer d’Orléans, 1394–1465):

Rimo Verso
ALe temps a laissié son manteau,
BDe vent, de froidure et de pluye,
bEt s’est vestu de brouderie,
aDe soleil luyant, cler et beau.
aIl n’y a beste, ne oyseau,
bQu’en son jargon ne chant ou crie :
ALe temps a laissié son manteau
BDe vent, de froidure et de pluye.
aRiviere, fontaine et ruisseau
bPortent, en livrée jolie,
bGouttes d’argent d’orfaverie,
aChascun s’abille de nouveau.
ALe temps a laissié son manteau.

Alia fama kolekto de rondeloj estas la rondelaro Lunatika Pieroto: Bergamaj rondeloj (france Pierrot lunaire : rondels bergamasques), kiu enhavas 50 simbolismajn rondelojn verkitajn de la belga poeto Albert Giraud.

Anglalingvaj rondeloj

Jen ekzempla anglalingva rondelo far la angla poeto Henry Austin Dobson (1840–1921):

Rimo Verso
ALove comes back to his vacant dwelling,
BThe old, old Love that we knew of yore!
bWe see him stand by the open door,
aWith his great eyes sad, and his bosom swelling.
aHe makes as though in our arms repelling
bHe fain would lie as he lay before;
ALove comes back to his vacant dwelling,
BThe old, old Love that we knew of yore!
aAh! who shall help us from over-spelling
bThat sweet, forgotten, forbidden lore?
bE’en as we doubt, in our hearts once more,
aWith a rush of tears to our eyelids welling,
ALove comes back to his vacant dwelling.

Referencoj

Eksteraj ligiloj

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.