Ribelo de sep kaj duono estis la popola ribelo en Palermo de la 16a ĝis la 22a de septembro 1866, en la kunteksto de la itala post-unuiĝa banditeco. Ĝi nomiĝis de sep kaj duono, ĉar ĝi daŭris sep tagojn kaj duonon. Temis pri perforta kontraŭregistara manifestacio, kiu okazis ĉe la fino de la tria sendependeca milito.
Ĝi ankaŭ estis organizita de eksaj Garibaldianoj (kiuj aliĝis al la Ekspedicio de la Miloj post alteriĝo aŭ sekvis Garibaldi en Aspromonte en 1862) seniluziigitaj, veteranoj de la suda armeo, iuj iamaj burbonaj oficistoj, iuj religiaj punitoj de la novaj leĝoj kaj ĉefe respublikanoj, mazzinanoj, respublikanaj socialistoj kaj socialistoj, kiuj kune konsistigis komunuman ligon.
Miloj da homoj ribeliĝis, eĉ armite, eĉ de najbaraj landoj. Je la tagiĝo la 16an de septembro la urbo ŝajnis invadita de bandoj el la ĉirkaŭaj regionoj, ordonitaj de Salvatore Nobile, implikitaj en la proceso de Giuseppe Badia (kunulo de Giovanni Corrao, kies politikan heredaĵon li kolektis post la murdo de la mafio), kaj de la monreala Salvatore Miceli, iama komandanto de libervolaj grupoj (la picciotti) en la tumultoj de 1848 kaj en 1860. Li ĵus forlasis la malliberejon danke al la interveno de la komisaro Pinna.
Preskaŭ 4,000 tumultuloj atakis la prefektejon kaj policejon, mortigante la inspektiston ĝeneralan de la Publika Sekureca Korpo de Gardistoj. La urbo restis en la manoj de la ribeliĝantoj kaj la ribelo disvastiĝis en la sekvaj tagoj eĉ al najbaraj lokoj, kiel Monreale kaj Misilmeri: oni taksis, ke entute la armitaj ribeliĝantoj estis ĉirkaŭ 35.000 en la provinco Palermo. La 18-an de septembro, en Palermo, la Revolucia Komitato estas starigita, al kiu ankaŭ iuj sicilaj aristokratoj aliĝis: gvidata de la princo Bonanno de Linguaglossa, barono Pignatelli, barono Giovanni Riso de la kastelo Colobria (Castronuovo di Sicilia), la princo Ramacca Giuseppe de Spuches-princo de Galata Mamertino, barono de Sutera, princo de Niscemi, princo de San Vincenzo kaj ĉefepiskopo de Monreale Benedetto D'Acquisto. La sekretario de la Komitato fariĝis Mazzinia (kaj estonta bakuninisto) Francesco Bonafede, kiu laŭ iuj diris "la efektiva ĉefo kaj aŭtoro de la proklamoj"