La Regenteco, en la historio de la Reĝlando Francio, antonomazie referencas al la periodo de regenteco instalita post la morto de Ludoviko la 14a (1a de septembro 1715) pro troa juna aĝo de lia nomunita heredanto: nome Ludoviko la 15-a, kiu tiam havis nur 5 jarojn kaj 9 monatojn. Tiu periodo estis rimarkinda pro sia progresemo, sed la kredindecon de la Ŝtato malfortiĝis. La Regenteco finis oficiale je la majoritato de Ludoviko la 15-a (je 13 jaroj kaj 1 tago) en februaro de 1723, sed sekvis «politika regenteco».
Tiu periodo estas markita per la enpovigo de Filipo de Orléans, Duko de Orléans, Regento de Francio, princo laŭ sango (el reĝa familio), malprofite por Louis-Auguste, duko de Maine eksterleĝa filo de la reĝo, kio okazigis ian agitadon de la kortego; pro la alianco kaj la kunhavo de la absoluta povo inter regento, alta nobelaro kaj parlamentanoj; pro la nova sistemo, sed finfine seniluziiga de la polisinodio; kaj fine pro la «sistemo de Law», lia sukceso sanigi la financojn de la Ŝtato, sed ankaŭ pro ties frakaso. Oni povas noti ankaŭ la maran adventuron sed malmulte sukcesa, la agado de la kardinalo Dubois, same kiel la komencoj de la estonta kardinalo Fleury.
Bibliografio
- Alexandre Dumas, Chroniques de la Régence, Vuibert, 2013
- Saint-Simon, Mémoires sur la Régence - Anthologie suivie, coll. « Mille et une pages », Paris, Flammarion, 2001 - un témoin de cette époque.
- Dom Henri Leclercq, Histoire de la Régence pendant la minorité de Louis XV, 3 tomes, Paris, Champion, 1921-1922.
- Jean Meyer, La Vie quotidienne en France au temps de la Régence, Paris, Hachette, 1979.
- Aimé Richardt, La Régence (1715-1723), Paris, Taillandier, 2003 (ISBN 978-284734-007-5).
- Alexandre Dupilet, La Régence absolu. Philippe d'Orléans et la polysynodie (1715-1718), Paris, Champs Vallon, 2011 (ISBN 978-2876735477).