Postmoderna muziko estas ambaŭ muzika stilo kaj muzika kondiĉo. Kiel stilo, postmoderna muziko enhavas karakterizaĵojn de postmoderna arto – tio estas, arto post modernismo (vidu Modernismo en muziko. Gi favoras eklektivismon en formo kaj muzika ĝenro, kaj ofte kombinas karaktarizaĵojn el diferencaj ĝenroj, aŭ dungas saltan tranĉan sekciadon. Ĝi havas tendencon esti mem referencema kaj ironia, kaj ĝi malklarigas la bordojn inter "alta arto" kaj "kiĉo". Daniel Albright (2004) rezumas la trajtojn de moderna stilo kiel bricolage, polistilismo, kaj hazardeco.
Kiel muzika kondiĉo, postmoderna muziko estas simple la stato de muziko en postmoderneco. En ĉi tio kompreno, postmoderna muziko ne havas iu ajn unu aparta stilon aŭ karakterizaĵon, kaj ne estas speciale postmoderna en stilo. Tamen, la muziko de postmoderneco estas pensata diferi el tio de moderneco sur la bazo ke moderna muziko valoriĝis por ĝia fondaĵoj kaj esprimo, postmoderna muziko valoriĝas kiel ambaŭ varo kaj simbola indikilo de identeco. Eksemple, unu signifa rolo de muziko en postmoderna societo estas agi kiel lingvo de kio homoj signifas iliaj identecoj kiel membro de speciala subkulturo.
La Postmoderna Muzika Stilo
Modernistaj Influoj kaj Frua Postmodernismo
En la moderna periodo, surbendiganta de muziko vidiĝis ke maniero transskribi eksternan eventon. Ĉi tio rigardiĝis simila ol la maniero ke fotografio supoziĝas kapti momenton de tempo. Tamen, kun la invento de magneta bendo dum la 1930-aj jaroj, la kapableco rekte redakti surbendon kaj krii rezulton kiu ne efektive okaziĝis, faris la surbendon en finan produkton de arteca laboro mem. Tra la 1950-aj jaroj, plej muziko, eĉ populara muziko, sin prezentis kiel kaptanta de ludaĵo, eĉ se tio ludaĵo havis plimultigaĵon el mikrofona lokado kaj miksado.
Antaŭaĵoj al ĉi tio procedo, inkluzivanta la elektronika muziko de Edgar Varese, povas trovigata el pluraj jardekoj. En 1948 Pierre Shaeffer uzis sonbendon "komponi" verkojn. Dum la 1950-aj jaroj la advento kaj la evoluado de sonbenda teknologio inkluzivanta klasikan ludanton kondukis al ideo uzi sonbendon krei novan, memstaranta verkon de arto. Tamen, inicianta kun la studiaj sonbendoj de la Beatles uzas multobla traka sonbendado kaj tavolado elektronika teknoloĝio iĝis komuna al populara muziko. La kreado de ĉi tiu sonbendada procedo transformis popularan muzikon. Roko kaj Hip Hop ambaŭ plivastigas ĉi tion procedon plilonge, de uzanta plej malnaivajn teknikojn tavoli kaj miksi individuajn trakojn.
La altiĝado de populara muziko kreas alian insistadon sur muziko kio gvidis al alia ŝnurero de postmoderneco, nome la ebleco krei sufice granda aŭdantaro por verkoj. En la modernista rigardo, tiel konekto ne estas bezona. Modernistoj kredas homoj gravitos al serioza muziko kiel la loko kie ideoj povas prezenti en muzika formo. Ĉi enhavas kredo ke populara muziko estas akcesora al la plej multpeza ĝenroj, rigardo heredas el la Viktorina epoko. Simila ol postmoderna filozofio, postmoderna muziko demandis ĉu ĉi tio hierarkio de alta kaj malalta kulturo estis ĝusta kaj kunvena.
Tria ŝnurero de postmoderna muziko estas ŝango en fondeca ideo de kio muziko signifas. Kiel la epoko kontinuis, la ideo ke "muziko prime signifas mem" iĝis pli kaj pli grande fortikigata. Reference estas ne sole tekniko sed estas la substanco de muziko. Muzikaj verkoj referencas aliajn muzikajn verkojn, ne ĉar ili povas, sed ĉar ili devas. Ĉi tio estas parto de la generala ŝango el modernismo kio vidis la baza subjekto de arto esti la plej puraj elementoj de muzika tekniko – ĉu intervaloj, motivaj eroj, aŭ ritmoj. Postmodernismo vidas la bazan subjekton de arto kiel la fluo de amaskomunikiloj, farantaj objectoj, kaj ĝenraj materialoj. En aliaj vortoj, postmoderneco rigardas la rolo de arto esti komenti sur la konsumanta societo kaj ĝiaj producktoj. Moderneco serĉis transdonis la realeco de la universo en ĝia plej fundamenta formo.
La kapableco sampli, miksi, kaj, poste, sonokapti (angle: to sample), nutris ĉi tion ideon, kun la inkluzivanta de "trovantaj sonoj", eroj de aliaj sonbendoj, parolantaj voĉoj, kaj sonokaptantaj vivantajn bildojn en muzikon. Antaŭsignoj de ĉi tio troviĝas en klasika muziko, eksemple Europeara de John Cage aŭ la birdaj kantoj komponaĵojn de Olivier Messiaen. Malfruaj eksemploj inkluzivas Abbey Road de la Beatles, Meddle de Pink Floyd, kaj la dub (angle) stilo de Lee "Scratch" Perry.
En la klasika mondo, elementoj de malfrua modernismo ekis kuŝi la trabaron por la venontaj postmodernaj stiloj. Eksemple, in la tuja post mondmilita epoko, la modernista projekto de atonaleco, iniciata de Arnold Shoenberg, prenas al via logika konkludo, tota serioismo, de kiel malfruaj komponistoj tiel Pierre Boulez, Karlheinz Stockhausen, kaj alioj. En reakcio al ĉi tio ultramoderna stablo, en kio muziko esence kreas de matematikaj principoj, Boulez, Stockhausen, John Cage, kaj alioj ekis enplekti elementojn de ŝanco en ilian muzikon krei aleatora muziko. Aleatora muziko ekis malklarigi la bordojn inter la komponisto kaj la aŭdantaro, kaj inter la muzikisto kaj la medio, kio estis postmoderna stablo.
Ĉe preskaŭ la sama tempo, modernistaj komponistoj kiel Edgar Varese ekis eksperimenti kun la novaj elektronikaj instrumentoj, uzanta sintezilojn kaj bendojn maŝojn (kio ne nune vokiĝas 'sonokaptanta'). Ĉi tio evoluis dum la tuta de la jardeko de la 1960-oj. Estis ankaŭ nova intereso en ne-okcidenta muziko. Ekzemple, György Ligeti ekis uzi elementojn de pigmea kanto en liaj komponistoj, kaj Olivier Messiaen eksperimentis kun orientaj muzikaj teknikoj.
La aperado de postmodernaj stiloj
En la malfrua 1950-aj jaroj kaj 1960-aj jaroj serio de stiloj, influiĝis de populara muziko (angle: 'pop') kaj postmodernaj kondiĉoj ekis formi. Ĉeestantaj stiloj ekis inkluzivi postmodernajn elementojn.
Vidu ankaŭ
Vidu sub Klasika muziko la sub-titolon 8. Nuntempa klasika muziko (Fino de la 20-a jarcento kaj komenco de la 21-a jarcento), kie estas granda listigo de modernaj komponistoj.