La originoj kaj la oska, greka kaj etruska periodo

La unua evidenteco de vivo, kvankam malabunda, en la teritorio de Pompejo, kies nomo derivas aŭ de la greka pémpo aŭ pompé , aŭ de la osko pompe , datiĝas ĝis la fino de la 9-a jarcento a.K., kiam la Opicia popolo, kvankam ankoraŭ en formo ne-stabila, okupas la teritorion en strategia pozicio sur altebenaĵo preskaŭ tridek metrojn alta, formita post lava fluo de Vesuvio, kun krutaj muregoj vidantaj la maron, kun vido al la tuta golfo de Napolo kaj proksime al la riverfino de la rivero Sarno, bonega akvorezervejo, konsiderante la mankon de fontoj en la.

La unuaj konstantaj setlejoj datiĝas ĉirkaŭ la 8a jarcento a.K.: ĉi tie stariĝas kvin oskajvilaĝoj, kiuj ĉirkaŭ la 6a. jarcento a.K., fandiĝas en ununura aglomeraĵo, ĉirkaŭita de [[Mura (fortikaĵo] | muregoj]]) kaj por regi gravan vojan akson; komenciĝas ankaŭ la unuaj komercaj interŝanĝoj per maro, kun la konstruado de malgranda haveno lokita proksime al la enfluejo de la rivero. La oska urbo estas rekonata en la regionoj VII kaj VIII de la elfosejoj de Pompejo : tio estis difinebla danke al stratigrafaj studoj efektivigitaj sube de la konstruoj de samnitaj epokoj kaj romia, dum kiu fragmentoj de ceramiko estis trovitaj plejparte apartenantaj al nekropolo kun tomboj de fosaĵa tipo.

Kun la alveno de la grekoj en Kampanio, kiu fondis la kolonion de Pithecusa sur la insulo Ischia, inter 780 kaj 770 a.K., kaj tiu de Kumo, (Cuma en la itala), ĉirkaŭ 740 aK, eĉ Pompejo, kvankam neniam konkerita arme, eniras la orbiton de la helena popolo; la plej grava konstruado de ĉi tiu periodo estas tiu de dorika templo: ĉi tio ne estas konstruita proksime al la centro, sed en pli izolita pozicio, en kio tiam fariĝos la Triangula Forumo , ĉar la intenco de la grekoj estas ne ekloĝi definitive en Pompejo, sed simple regi la vojojn kaj la havenon; en la sama periodo la kulto de Apolono. En 524 a.K., la alvenon de etruskoj, kiu fondis Kapŭa (Capua): ĉi tiuj serĉante rilaton kun la landinterno ekloĝas ankaŭ en la regiono de Pompejo, trovante en la rivero Sarno la vojon de komunikado inter la maro kaj la interno. kiel por la grekoj, eĉ la etruskoj ne militkapablis la urbon, sed simple sin limigis al regi ĝin: en ĉi tiu periodo Pompejo ĝuas ian aŭtonomecon. Sub la etruskoj konstruiĝas primitiva forumo, kiu rezultas esti simpla kvadrato uzata por merkato, la Templo de Apolono, en kiu troveblas ceramikaj fragmentoj de bukro, pluraj domoj estas ekipitaj kun la tiel nomata 'Atrium arkitekturo'.

De 474 a.K., tempo de la malvenko de la etruskoj fare de la Kumanoj, en 424 a.K. Pompejo revenas denove sub la influo de la grekoj: la templo de Apolono estas restarigita kaj ankaŭ la templo de Jupitero, oni plifortigas la murojn en la parto inter pordo Ercolano kaj pordo Vezuvo, kaj nova loĝcela kerno estas fondita, videbla en la regiono VI; pri ĉi tiu lasta punkto la arkeologoj esprimis konfliktajn opiniojn: iuj argumentis, ke la aspekto de la urbo restis senŝanĝa ĝis la alveno de la samnitoj, dum dank 'al la stratigrafaj studoj faritaj de Amedeo Maiuri, oni sciiĝis, ke la kvartalo estas protektita. el grekaj muregoj kaj estis ankaŭ neverŝajne, ke la samnitoj sukcesis ellabori tiel altan urban planon, karakterizitan de reto de perfekte ordigitaj stratoj.

La samnita periodo

Diodoro Siculo kaj Tito Livio parolas pri la falo de Kumo, fare de la samnitoj, popolo venanta el la enlandaj regionoj de Abruzzo kaj Molise, aliancanoj de romianoj , inter 423 kaj 420 aK : estas do kredeble, antaŭ ol lanĉi la finan atakon kontraŭ la grekoj, la tuta ĉirkaŭa teritorio, kaj tial ankaŭ Pompejo, estis konkerita ĉirkaŭ la 424 aK. La eksplodo de la unua Samnita milito kondukas al renversiĝo de frontoj, kun malferma malamikeco inter la samnitoj kaj la romianoj, finita kun la paco de 340 a.K.: tamen, ĝis 343 a.K. unua romia armeo eniris la ebenaĵon de la Kampania regiono, kunportante la uzojn kaj kutimojn de la romia; en la milito de la romianoj kontraŭ latinaj, la samnitoj restas fidelaj al Romo, dum en 310 a.K., kiam la romianoj militis kontraŭ Noceranoj, la pompejaj samnitoj favoras ĉi-lastan, kiuj post unua venko estas devigitaj kapitulaci: Pompejo, kvankam regata de la samnitoj, eniras al ĉiuj efikoj en la romian orbiton, al kiu ĝi restas fidela eĉ dum la tria samnita milito kaj Batalo de Benevento (275 a.K.) milito kontraŭ Pirro.

Tra la IIIa kaj IIa a.K. Pompejo ĝuas certan aŭtonomecon: la urbo spertas sian periodon de maksimuma florado kaj ekspansio, atingante sian definitivan perimetron: la forumo kaj multaj konstruaĵoj, publikaj kaj privataj, altkvalitaj estas konstruitaj arkitekturo, same kiel la muroj estas plifortigitaj per ŝtono de Sarno, kun la forlaso de la duoble-barila sistemo, kiu tiam venis en vagonon denove de la dua jarcento a.K., kun la ŝtona enmeto de toba, sekvante la streĉojn pro la alveno de Hanibalo kaj la eksplodo de dua punika milito. Malgraŭ la politika necerteco pro ĉi tiuj eventoj kaj la progresiva migrado de riĉaj viroj al pli trankvilaj urboj de la Mediteranea, Pompejo daŭre ĝuas certan prosperon pro la produktado kaj komerco de vino kaj oleo, kun la interŝanĝoj kiuj iras ĝis Provenco kaj Hispanio, krom intensa agrikulturo aranĝita en la bienoj konstruita ĉirkaŭ la urbo.

La romia periodo

La romiaj senatanoj, fascinitaj de la fekunda teritorio kaj de la milda klimato, komencas dividi la teritoriojn ĉirkaŭ la urbo: ĉi tiu evento, asociita kun la ekskludo de la rajto fariĝi romiaj civitanoj, kondukas Pompejojn partopreni kontraŭ Romo dum socia milito. konsiderante eblan batalon, la muroj fortikiĝas, novaj estas konstruitaj turoj kaj la pordegoj de Nola, Sarno kaj Capua estas malfermitaj kaj armeo estas instruita. La romia respondo baldaŭ alvenas: post kiam li konkeris Stabio kaj Erkolano, la armeo, gvidata de Lucio Cornelio Silla kaj el kiu probable ankaŭ estis parto Kadro Tullio Cicerone, rekuniĝas kun Pompejo, lanĉante la atakon kontraŭ la urbomuroj proksime al Porta Ercolano kaj Porta Vesuvio, kun grandaj ŝtonaj kugloj, kies spuroj de la markoj lasitaj en la interno de la masonaĵo; probable [mararmeo]. La defendo de la Pompeanoj estas streĉa, helpata, ankaŭ de keltoj kaptitaj de Lucio Cluenzio, sendita de Papio Mutilio: la romianoj estas tial devigitaj retiriĝi, sed baldaŭ ili raportas pri venko kontraŭ la keltoj proksime Nola, en batalo, en kiu perdis sian vivon, proksimume dek ok mil viroj ; la kapitulaco de Pompeanoj nun estas proksima kaj somere aŭ aŭtune de 89 a.K la urbo estas konkerita, interalie preskaŭ pace, sen kaŭzi konsiderindan damaĝon, iĝante tiel, je ĉiuj efikoj roma urbo.

La loĝantoj tiam fariĝas romaj civitanoj kaj la urbo, registrita en la Menenia, ricevas la statuson de municipium , kaj poste en 80 a.K., Publius Cornelius Silla ŝanĝas la statuson de urbodomo al kolonio, al kiu ĝi donas la nomon de Colonia Cornelia Veneria Pompeianorum administrita de grupo de homines novi . Plue, terpecoj estis asignitaj al veteranoj de Silla: ĉi tiuj, sekve konstruas multajn farmojn formantajn iajn antaŭurbajn kvartalojn, probable jam ekzistantajn antaŭe, kiu portas la nomon de Pagus Augustum Felix Suburbanus , situanta en la areo de la hodiaŭaj urboj de Boscoreale, Boscotrecase kaj Terzigno, kie loĝantoj kune loĝas kaj indiĝenoj. La romia konkero tamen ne aparte ŝanĝas la pompecan vivmanieron: la oficiala lingvo fariĝas la latino, sed la oska kaj la greka, daŭre estas parolataj, kiel pruvas la trovo de iuj grafitaĵoj; ankaŭ la unuoj de mezuro daŭre estas, dum ĉirkaŭ duonjarcento, la oskaj mezuroj ĝis la definitiva enkonduko de la romia piedo.

Forta impeto al romianigo estas donita de la alveno je la povo de Aŭgusto en 27 a.K. : la Sillanaj-trupoj estas anstataŭigitaj per la aŭgustanoj, la malnovaj samnitaj familioj, kiuj intertempe pere de Geedziĝo kaj adoptiĝoj, nun rilatas al la romianoj, nun estas reakceptitaj, kaj multaj patricioj alportas riĉajn terojn kaj komercajn agadojn al la urbo, flanke de novaj arkitekturaj kaj artaj modeloj kies ĉefa temo estas la figuro de Aŭgusto, igante Pompejon la plej ŝatata feriejo de la romia patricia . La Granda Teatro estas restarigita kaj dediĉita al Aŭgusto, la pastrino Eŭmakio, konstruas novan bazilikon, nomata Konstruaĵo de Eŭmakio , kiu enhavas statuojn dediĉitaj al la aŭgusta familio kaj eĉ Templo de Fortuna Augusta: aldone al la konstruado de la romia akvedukto de la Serino, ligita al Pompejo per malĉefa dukto, la paco-periodo. favoras la komercon de la urbo, ĉefe tiun de la mara tipo dank'al la disvolviĝo de la haveno, kun eksportado, inkluzive de tiu de vino, precipe en Suda Gaŭlio, sed ankaŭ la importado de multnombraj eksterlandaj produktoj.