Invadoj

Pluraj popoloj ekloĝis en Potevio : taifaloj, engloj, sarmatoj ; sed estis la visigotoj, kiuj kunigis ĝin al reĝlando Akvitanio en la 4-a jc ĝis la batalo de Vouillé (vidi supre).

La grafoj de Potevo starigis princlandon ekde la 9-a jc, kiu etendiĝis inter ribverego Luaro kaj montaro Pireneoj.

Vidi ankaŭ la liston de normanaj rabatakoj en Potevio kaj Lando de Charente

Frua mezepoko

Lokado de lando de Pictons

Per la traktato de Angers en 851, la reĝo de okcidenta Francio Karlo la Dua la Kalva donis parton de Malsupra-Potevio al la reĝo de bretonoj Erispoe (Lando de Retz). Komence de la 11-a jc, la duko de Anĵuo, Fulko Nerra senĉese militis kontraŭ la grafoj de Blois, de Bretonio kaj de Potevo. Multfoje venkinta, li pligrandigis Anĵuon konkerante Mansion, Touranĝion kaj Mauges. Plian fojon Potevio seniĝis je pluraj teritorioj.

Malfrua mezepoko

Malgraŭ la edziniĝoj de la lasta ramnulfido, Eleonora de Akvitanio kun la franca reĝo Ludoviko la Sepa la Juna poste, post nuligo de tiu edziniĝo, kun la angla reĝo Henriko Plantaĝeneto, Potevio pretendis al aŭtonomeco kaj malfacile eltenis diskuton pri tio. La potevia nobelaro montris tion per multaj ribeloj : unue kontraŭ la angla reĝo en 1173-1179, 1188 kaj 1194 ; poste en 1219-1224 kaj 1242 kontraŭ la franca reĝo (de 1241 ĝis 1271, Potevio estis apanaĝo de Alfonso de Potevo frato de sankta Ludoviko). Tiu ribelo ĉesis per la batalo de Taillebourg en 1242.

Poste ĝis la fino de Mezepoko, la potevia nobelaro partoprenis ĉiujn kontestajn movadojn pri la centra povo.

La dinastio Lusignan, fondita laŭ legendo de feino Meluzino kaj Rajmondeno, donis plurajn reĝojn de Kipro kaj de Jerusalemo ; ĝi estas unu el la ĉefaj familioj de Potevio, kaj portempe regis la graflandon de Angulemo kaj tiun de La Marche.