Alta kaj malalta ebenaĵo

Pada valo en provinco Mantovo: en la fono la montoj

La Pada Valo inkludas tri areojn kun malsamaj karakterizaĵoj: la alta ebenaĵo, la malalta ebenaĵo kaj la aperfontoj. La adjektivoj "alta" kaj "malalta" rilatas al alteco kaj ne latitudo.

Estas klara distingo inter la du bandoj, malsamaj ne nur laŭ alteco, sed ankaŭ laŭ la naturo de la tero, la akvoreĝimo kaj la vegetaĵaro. La alta ebenaĵo, ankaŭ konata kiel la seka ebenaĵo, etendiĝas ĉe la piedo de la Antaŭalpoj kaj la montpiedoj de la Apeninoj; la grundo estas penetrebla, kunmetita de sablo kaj gruzo, kaj ne povas reteni pluvakvon. Tial tio penetras dekojn da metroj sub la surfaco, ĝis ĝi renkontas tavolon de akvorezista materialo. Sur netralaseblajn rokojn la akvo fluas ĝis la punkto kie ĝi havas la eblecon reaperi el la akvonivelo, estigante la aperfontoj ankaŭ nomataj refontivoj. Tiuj fontoj, dank'al la konstanta temperaturo (inter 9 kaj 12°C) de siaj akvoj, permesis la disvastigon de apartaj herbejoj loke nomataj marĉitoj.

Korespondante al la linio de la refontivoj, komenciĝas la Malalta pada ebenaĵo, ankaŭ nomata la irigacia ebenaĵo. Ĉi tio anstataŭe havas grundojn konsistatajn el pli fajnaj materialoj, kutime argiloj, nepenetreblaj aŭ ne malmulte penetreblaj, kie la akvo stagnas, facile naskante marĉojn. Iam la Pado-Valo estis kovrita de arbaroj en la pli malseka parto (malalta ebenaĵo) kaj de erikejo en la pli seka parto (alta ebenaĵo).