Cinema Paradiso (itale Nuovo cinema Paradiso, signifante "nova kinejo Paradiso") estas premiita itala filmo scenarita kaj reĝisorita fare de Giuseppe Tornatore. La filmo, kiu gajnis la Oskaron por la plej bona eksterlanda filmo kaj la premion Oran Globon, estas konsiderata nostalgia kaj rakonto pri plenkreskiĝo kaj inicado traktanta la amon al kino.

Origine la filmo estis 155 minutoj longa. Tiu versio faris nebone en Italio, kaj estis reduktita al 123 minutoj kiam eldonita internacie. En 2002 aperis reĝisora ​​tranĉo, kiu daŭris 173 minutojn. La plej mallonga versio gajnis la Ĵurian Premion ĉe la Festivalo de Cannes en 1989, kaj la Akademia premio por la plej bona fremdlingva filmo la saman jaron ^[1]. La filmo estis ciferece reestigita 25 jarojn post sia produktado.

La filmo estas testamento kaj omaĝo al la kinejo kiel rendevuejo, la tradicia filmo antaŭ la alveno de televido, kaj al Sicilio ĝenerale.

Intrigo

La heroo de la filmo estas Salvatore konata kiel "Toto", fama kinoreĝisoro kiu vivas en Romo dum multaj jaroj. La filmo priskribas kinejon nomitan "Cinema Paradiso", en lia malgranda hejmurbo en Sicilio. Salvatore, kiu ĵuris al si ne reveni al la urbeto denove, kaj dum 30 jaroj ne vizitas la lokon, revenas al sia hejmurbo post la morto de Alfredo, la persono kiu kreskigis lin kiel patro, kaj kiu estis lia spirita gvidisto, la seninfana filmprojekcisto de "Cinema Paradiso" (kiu estas rolita fare de la franca aktoro Philippe Noiret).

La reveno de Salvatore al la urbeto alportas lin reen al la tagoj de la malgranda sicilia urbeto, nur kelkaj post la granda milito, al la jaroj da nostalgio en kiuj lia personeco estis formita, al la unua amo, al doloro kaj espero, al magia infanaĝo kiu neniam revenos.

Dum la filmo, la vivo de la itala urbeto estas montrita, kun la akso de la intrigo rondiranta ĉirkaŭ la kinejo, sed multaj aliaj ĉeftemoj ankaŭ estas teksitaj en ĝi, kiel ekzemple la personeco de la urbeta malsaĝulo kiu plurfoje asertus ke la urboplaco apartenis ekskluzive al li, kaj la urba pastro kiu, estante tre religia, ankaŭ trovis homajn malfortojn en li. La pastro kutimis spekti la filmojn antaŭ ol ili estis montritaj kaj estis ordonita cenzuri sekciojn enhavantajn "malmoralan" agadon, kiel ekzemple kisado.

Ĉe unu el la spektakloj, kiam kolera homamaso ne povis eniri la kinejon pro manko de spaco, Alfredo afable montris al ili la filmon sur la muro de konstruaĵo ĉe la placo. En la procezo, li ne atentis la froton de la filmo en la filmmaŝino, kiu ekbruligis la filmon, kaj la kinejo ekflamis. Toto la knabo per granda peno savis lin de la morto, sed Alfredo perdis la vidpovon. Ekde tiam, Toto iĝis la filmprojekciisto, kaj Alfredo ofte venis al la kinejo por paroli kun li. Toto aŭdis multajn saĝajn diraĵojn de Alfredo, kiu ĉiam atribuis ilin al malsamaj roluloj de la filmoj.

Poste en la filmo, Toto enamiĝis al knabino kontraŭ la deziroj de ŝiaj gepatroj, kaj Alfredo instruis ĉapitron pri amindumado. Tiel Toto atendis multajn tagojn sub la fenestro de la domo de la knabino, ĝis li rezignis. Kaj tiutage, la 1-an de januaro, ŝi venis al la kinejo kaj diris al li, ke ankaŭ ŝi amas lin. La gepatroj de la knabino, kiuj ne estis komfortaj kun ĉi tiu afero, estis delokigitaj kaj translokiĝis for de Sicilio, tiel ke la rilato inter ili estus interrompita.

Alfredo argumentis ke Toto havis neniun estontecon en tiu malbenita urbeto, kaj ke li devus translokiĝi foren al alia, pli granda urbo kaj disvolvigi lian vivon tie. Alfredo estis devigita ne reveni al la urbeto, kaj eĉ malpermesis lin viziti lin se li ja revenos. Ĉe la morto de Alfredo, Toto revenis al la urbeto, por partopreni la funebran procesion, kaj malkovris ke la urbeto tute ŝanĝis sian vizaĝon. Toto eĉ atestis la malkonstruon de la dezerta kino por ke la municipo konstruu parkumejon en ĝia loko.

Alfredo lasis al Toto memoraĵon - li konservis ĉiujn cenzuritajn segmentojn kaj kombinis ilin en unu longan segmenton. En la finsceno, Toto vidiĝas sidi en luksa kinejo en Romo, rigardante tiujn segmentojn kun larmoj en siaj okuloj.

Recenzoj

Roger Ebert donis al la filmo 3½ el 4 steloj ^[2]. La retejo de Ebert finas ke la mallonga versio publikigita internacie estis pli bona ol la "reĝisora ​​tranĉo" de 173 kaj ke la tranĉo savis la filmon de iĝi meza aŭ mezbona. En 2002, Ebert donis al la plej longa versio 4 stelojn ^[3]. The Guardian skribas ke estis io eksterordinara ke nostalgia, sentimentala filmo pri irado al la kinejo, farita de nekonata juna direktoro, devus gajni prestiĝajn premiojn kaj iĝi komerca sukceso internacie ^[4]. The New York Times recenzisto estis negativa koncerne la filmon kaj konsideris la direkton de Tornatore ne tre sukcesa, precipe de juna Cascio, sed ankaŭ Philippe Noiret ^[5]. The Guardian opinias ke Noiret faris bonegan prezenton ("bele ludite") kiel Alfredo, la kinmaŝinisto. The Washington Post recenzisto opiniis ke la filmo estis plaĉa, sentimentala kaj sonĝeca, kaj Tornatores uzis kliŝojn sukcese. New York Magazine priskribis la filmon kiel komfortan, maloriginalan kaj seniluziigan. La recenzisto de The Observer kredas ke Cinema Paradiso estas unu el la plej bonaj filmoj pri filmo kaj kinejo.

Preskaŭ ĉio, kion vi iam amis (aŭ malamis) pri italaj filmoj, troveblas en Cinema Paradiso de Giuseppe Tornatore, de la fiksiĝinta sistemo de postdublado de la industrio ĝis la neoficiala postulo ke, ie en la filmo, viro traktas la mamojn de virino kiel aliaj faras la akordiono Washington Post

Por plia legado

• Bondanella, Peter E.. (1 January 2001) Italian Cinema: From Neorealism to the Present. Continuum International Publishing. ISBN 978-0826412478.

• Marcus, Millicent Joy. (24 April 2002) After Fellini: National Cinema in the Postmodern Age. JHU Press. ISBN 978-0801868474.

Referencoj

Eksteraj ligiloj

• Cinema Paradiso en Interreta filma datumbazo (angle)
• Cinema Paradiso ĉe AllMovie (angle)