Ĉi tiu paĝo temas pri la biologia strukturo surbaze de neŭronoj. Se oni serĉas alian signifon de Nervo iru al la paĝo Nervo (apartigilo).

Sekco de nervo.

Nervo estas blanka fadenforma organika teksaĵo (histo), kiu transkondukas al cerbo la impresojn ricevitajn de sentorganoj kaj al muskoloj la impulsojn de cerbo aŭ spino.[1] Nervo estas "Disbranĉiĝanta fadenforma elemento, konektanta la cerbon k mjelon kun la diversaj partoj de la korpo".[2]

Nervo estas enfermita, kablo-simila fasko de aksonoj (nervofibroj, la longaj kaj maldikaj projekcioj de neŭronoj) en la periferia nerva sistemo. Nervo disponigas oftan padon por la elektrokemiaj nervimpulsoj kiuj estas elsenditaj laŭ ĉiu el la aksonoj al periferiaj organoj.

En la centra nervosistemo, la analogaj strukturoj estas konataj kiel padoj.[3][4] Neŭronoj foje estas nomitaj nervoĉeloj, kvankam tiu esprimo eble misinformas ĉar multaj neŭronoj ne formas nervojn, kaj nervoj ankaŭ inkludas ne-neŭronajn Schwann-ĉelojn kiuj kovras la aksonojn per mjelino.

Ĉiu nervo estas ŝnuretosimila strukturo enhavanta faskojn de aksonoj. Ene de nervo, ĉiu aksono estas ĉirkaŭita de tavolo de konektiva histo nomita la endoneŭrio. La aksonoj estas faskigitaj kune en grupojn nomitaj fascikloj, kaj ĉiu fasciklo estas enpakita en tavolo de konektiva histo nomita la perineŭrio. Finfine, la tuta nervo estas enpakita en tavolo de konektiva histo nomita la epineurio. Nervaj ĉeloj estas nomataj neŭronoj.

Anatomio

En flava koloro, nervoj de la brako.

Nervoj estas klasifikitaj en tri grupoj bazitaj sur la direkto al kiu signaloj estas kondukitaj:

  • Aferentaj nervoj kondukas signalojn de sensorneŭronoj ĝis la centra nervosistemo, ekzemple de la mekanoricevilo en la haŭto.
  • Eferentaj nervoj kondukas signalojn de la centra nervosistemo laŭ motoneŭronoj ĝis iliaj celmuskoloj kaj glandoj.
  • Miksitaj nervoj enhavas kaj aferentajn kaj eferentajn aksonojn, kaj tiel kondukas kaj alvenantajn sensajn informojn kaj eliĝintan muskolkomandojn en la sama fasko.

Nervoj povas esti klasifikitaj en du grupoj bazitaj sur kie ili ligas al la centra nervosistemo:

  • Spinaj nervoj nervizas (distribuas al/stimulas) multon da la korpo, kaj ligas tra la vertebraro al la mjelo kaj tiel al la centra nervosistemo. Ili ricevas liter-nombrajn nomojn laŭ la vertebro tra kiu ili ligas al la spino.
  • Cerbaj nervoj nervizas partojn de la kapo, kaj ligas rekte al la cerbo (precipe al la cerbotrunko). Al ili estas tipe asignitaj romiaj ciferoj de 1 ĝis 12 (I ĝis XII), kvankam cerba nervo nula foje estas inkludita. Krome, cerbaj nervoj havas priskribajn nomojn.

Ĉiu nervo estas kovrita ekstere per densa ingo da konektiva histo, nome la epineŭrio. Sub tio estas tavolo de plataj ĉeloj, nome la perineŭrio, kiu formas kompletan manikon ĉirkaŭ fasko de aksonoj. Perineŭria septae etendiĝas en la nervon kaj subdividas ĝin en plurajn faskojn de fibroj. Ĉirkaŭante ĉiujn tiajn fibrojn estas la endoneŭrio. Tio formas nerompitan tubon de la surfaco de la mjelo ĝis la nivelo kie la aksonsinapsoj kun ĝiaj muskolfibroj, aŭ finiĝas en sensreceptoroj. La endoneŭrio konsistas el interna maniko de materialo nomita la glikokaliko kaj ekstera, delikata, maŝlaboro de kolagenfibroj. Nervoj estas faskigitaj kune kun sangaj vaskuloj, ĉar la neŭronoj de nervo havas sufiĉe altajn energiopostulojn.

Ene de la endoneŭrio, la individuaj aksonoj estas ĉirkaŭitaj de malalta proteinlikvaĵo nomita endoneŭria likvaĵo. Tio agas en simila vojo al la cerbo-spina likvaĵo en la centra nervosistemo kaj konsistigas sang-nervan barieron similan al la sango-cerbo-bariero. Molekuloj estas tiel malhelpitaj de krucado de la sango en la endoneŭria likvaĵo. Dum la evoluo de nervedemo pro nerviritiĝo aŭ vundo, la kvanto de endoneŭria likvaĵo povas pliiĝi en la loko de iritiĝo. Tiu pliiĝo en likvaĵo povas esti bildigita uzante magnetresonancan neŭrografion, kaj tiel S-RO neŭrografio povas identigi nerviritiĝon kaj/aŭ vundon.

Fiziologio

Cerbaj nervoj en skemo de la cerbo, vidata de sube.

Nervo peras informojn en la formo de elektrokemiaj impulsoj (kiel nervimpulsoj konataj kiel impulspotencialoj) portitaj per la individuaj neŭronoj kiuj konsistigas la nervon. Tiuj impulsoj estas ekstreme rapidaj, kun iu mjelina neŭronkondukado ĉe rapidecoj ĝis 120 m/s. La impulsoj vojaĝas de unu neŭrono al alia preter krucanta sinapson, la mesaĝo estas transformita de elektra ĝis kemia kaj tiam reen ĝis elektra.[5][6]

Nervoj povas esti klasifikitaj en du grupojn bazitaj sur funkcio: aferenta nervofibro kondukas sensajn informojn de sensorneŭrono ĝis la centra nervosistemo, kie la informoj tiam estas prilaboritaj. Faskoj de fibroj aŭ aksonoj, en la periferia nerva sistemo estas nomitaj nervoj, kaj faskoj de aferentaj neŭronoj estas konataj kiel sentonervoj.[5][6] Eferentaj nervofibroj kondukas signalojn de motoneŭrono en la centra nervosistemo ĝis muskoloj. Faskoj de tiuj fibroj estas konataj kiel eferentaj nervoj.

Klinika signifo

Mikrografio montranta perineŭran invadon de prostata kancero. H&E stain.

Kancero povas disvastiĝi invadante la spacojn ĉirkaŭ nervoj. Tio estas precipe ofta en kapo kaj kolkancero, kaj prostata kaj kojlorektuma kancero.

Nervoj povas esti difektitaj per fizika vundo kaj ankaŭ per kondiĉoj kiel karpetunela sindromo kaj trouza braka malsano. Memimunaj malsanoj kiel ekzemple Guillain-Barré-sindromo, neŭrodegeneraj malsanoj, polineŭropatio, infekto, nervinflamo, diabeto, aŭ fiasko de la sangaj vaskuloj ĉirkaŭanta la nervon ĉiuj okazigas nervodamaĝon, kiuj povas varii en severeco.

Multloka sklerozo estas malsano asociita kun ampleksa nervodamaĝo. Ĝi okazas kiam la makrofagoj de individua propra imunsistemo difektas la mjeliningojn kiuj izolas la aksonon de la nervo.

Pinĉita nervo okazas kiam premo estas metita sur nervon, kutime fare de ŝveliĝo pro vundo, aŭ gravedeco kaj povas rezultigi doloron, malforton, sensentemon aŭ paralizon. Simptomoj povas esti sentitaj en lokoj longe for de la fakta loko de difekto, fenomeno nomita plusendita doloro. Plusendita doloro povas okazi kiam la difektokialoj ŝanĝis signalojn al aliaj areoj.

Neŭrologoj kutime diagnozas malsanojn de la nervoj per korpa ekzameno, inkluzive de la testado de refleksoj, paŝado kaj de aliaj direktitaj movadoj, muskola malforteco, propriocepto, kaj la tuŝosento. Tiu komenca ekzameno povas esti sekvita per testoj kiel ekzemple nerva kontuktadstudo, elektromiografio (EMG), kaj komputita tomografio (KT).[7]

Kresko kaj stimulo

Nervokresko normale finiĝas en adoleskeco, sed povas esti re-stimulita per molekula mekanismo konata kiel "Noĉ-signalado."

Regenerado de periferiaj nervofibroj

Estis ankaŭ malkovrite tra esplorado ke se la aksonoj de neŭrono estis difektitaj, tiel longe kiel la ĉelkorpo de la neŭrono ne estas difektita, la aksonoj regeneriĝus kaj refarus la sinapsajn ligojn kun neŭronoj per la helpo de indikilĉeloj. Tio ankaŭ estas referita kiel neŭroregenerado.

La nervo komencas la procezon detruante la nervon distalan al la loko de vundo permesante al la Schwann-ĉeloj, baza lamena, kaj la neurilemma proksime de la vundo komenci produkti regeneradotubon. Nervaj kreskofaktoroj estas produktitaj igante multajn nervoĝermojn burĝoni. Tie unu el la kreskoprocezaj trovaĵoj, nome la regeneradotubo, komenciĝas kreski rapide direkte al ĝia origina celloko gvidita la tuta tempo per la regeneradotubo. Nervoregenerado estas tre malrapida kaj povas daŭri ĝis pluraj monatoj por kompletigi. Dum tiu procezo oni riparas kelkajn nervojn, kaj daŭre ekzistos iom da funkcia deficito kiam la riparoj ne estas perfektaj.

Aliaj bestoj

Neŭrono estas nomita identigita ĉu ĝi havas trajtojn kiuj distingas ĝin de ĉiu alia neŭrono en la sama besto - trajtoj kiel ekzemple loko, neŭrotransmisio, genekspresia modelo, kaj konektebleco - kaj se ĉiu individua organismo apartenanta al la sama specio havas ekzakte unu neŭronon kun la sama aro de trajtoj.[8] Ĉe vertebrulaj nervaj sistemoj, tre malmultaj neŭronoj estas "identigitaj" en tiu signifo. Esploristoj kredas, ke homoj havas neniun - sed en pli simplaj nervaj sistemoj, kelkaj aŭ ĉiuj neŭronoj povas esti tiel unikaj.[9]

Dorsa vido de la cerbo de Ĉielarka truto (Oncorhynchus mykiss).

En vertebruloj, la plej konataj identigitaj neŭronoj estas la gigantaj Mauthner-ĉeloj de fiŝoj.[10] Ĉiu fiŝo havas du Mauthner-ĉelojn, situantajn en la fona parto de la cerbotrunko, unu sur la maldekstra flanko kaj unu dekstraflanke. Ĉiu Mauthner-ĉelo havas aksonon kiu krucas super, nervizante (stimulante) neŭronojn sur la sama cerbonivelo kaj poste vojaĝante malsupren tra la mjelo, farante multajn ligojn kiam ĝi iras. La sinapsoj generitaj per Mauthner-ĉeloj estas tiel potencaj ke ununura impulspotencialo kaŭzas gravan kondutisman respondon: ene de milisekundoj la fiŝo kurbigas sian korpon en C-formo, poste tuj rektiĝas, tiel propulsante sin rapide antaŭen. Funkcie tio estas rapida fuĝrespondo, ekigita plej facile per forta sonondo aŭ premondo influanta la lateralan liniorganon de la fiŝo. Mauthner-ĉeloj ne estas la nuraj identigitaj neŭronoj en fiŝoj - ekzistas proksimume 20 pliaj tipoj, inkluzive de paroj de "Mauthner ĉelaj analogaĵoj" en ĉiu mjelsegmenta nukleo. Kvankam Mauthner-ĉelo estas kapabla je kaŭzado al fuĝrespondo, en la kunteksto de ordinara konduto aliaj specoj de ĉeloj kutime kontribuas al formado de la amplitudo kaj direkto de la respondo.

Mauthner-ĉeloj estis priskribitaj kiel komandneŭronoj. Komandneŭrono estas speciala speco de identigita neŭrono, difinita kiel neŭrono kiu estas kapabla je motivigado de specifa konduto siaflanke.[11] Tiaj neŭronoj aperas plej ofte en la rapidaj fuĝsistemoj de diversaj specioj - la aksono kaj sinapso de la Kolosa kalmaro, uzita por pioniraj eksperimentoj en neŭrofiziologio pro sia grandega grandeco, ambaŭ partoprenantaj en la rapida fuĝo de la kalmaro. La koncepto de komandneŭrono estis aliflanke kontestata per studoj montrantaj, ke kelkaj neŭronoj kiuj komence ŝajnis konvenigi la priskribon, estis vere nur kapablaj je elvokado de respondo en limigita aro de cirkonstancoj.[12]

En organismoj de radia simetrio nervretoj servas la nervan sistemon. Ekzistas neniu cerbo aŭ centraligita ĉefregiono, kaj anstataŭe ekzistas interligitaj neŭronoj disvastiĝintaj en nervoretoj. Tiuj estas trovitaj en Kniduloj, Ktenoforoj kaj Eĥinoj.

Nervoj

Vidu ankaŭ

Notoj

  1. ↑ Fonto: Reta Vortaro
  2. ↑ Nervo en PIV. Alirita la 22an de Septembro 2021.
  3. ↑ Purves, Dale; Augustine, George J.; Fitzpatrick, David; Hall, William C.; LaMantia, Anthony-Samuel; McNamara, James O.; White, Leonard E. (2008). Neuroscience (4a eld.). Sinauer Associates. pp. 11–20. ISBN 978-0-87893-697-7. Alirita la 22an de Septembro 2021.
  4. ↑ Marieb EN, Hoehn K (2007). Human Anatomy & Physiology (7a eld.). Pearson. pp. 388–602. ISBN 978-0-8053-5909-1. Alirita la 22an de Septembro 2021.
  5. 1 2 Marieb EN, Hoehn K (2007). Human Anatomy & Physiology (7a eld.). Pearson. pp. 388–602. ISBN 978-0-8053-5909-1.
  6. 1 2 Purves, Dale; Augustine, George J.; Fitzpatrick, David; Hall, William C.; LaMantia, Anthony-Samuel; McNamara, James O.; White, Leonard E. (2008). Neuroscience (4a eld.). Sinauer Associates. pp. 11–20. ISBN 978-0-87893-697-7.
  7. ↑ Weinberg. Normal computed tomography of the brain. p. 109.
  8. ↑ Hoyle G, Wiersma CA (1977). Identified neurons and behavior of arthropods. Plenum Press. ISBN 978-0-306-31001-0.
  9. ↑ "Wormbook: Specification of the nervous system". Arkivita el la originalo en 2011-07-17. Alirita la 22an de Septembro 2021.
  10. ↑ Stein, PSG (1999). Neurons, Networks, and Motor Behavior. MIT Press. ISBN 978-0-262-69227-4. pp. 38–44.
  11. ↑ Stein, PSG (1999). Neurons, Networks, and Motor Behavior. MIT Press. ISBN 978-0-262-69227-4. p. 112.
  12. ↑ Simmons PJ, Young D (1999). Nerve Cells and Animal Behaviour. Cambridge University Press. p. 43. ISBN 978-0-521-62726-9.

Bibliografio

  • Kandel, ER. (2012) Principles of Neural Science, 5‑a eldono, New York: McGraw-Hill. ISBN 978-0-8385-7701-1.
  • Squire, L. et al. (2012). Fundamental Neuroscience, 4a eldono. Academic Press; (ISBN 0-12-660303-0)
  • Andreasen, Nancy C.. (4a de Marto 2004) Brave New Brain: Conquering Mental Illness in the Era of the Genome. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-514509-0.
  • Damasio, A. R. (1994). Descartes' Error: Emotion, Reason, and the Human Brain. New York, Avon Books. (ISBN 0-399-13894-3) (Hardcover) (ISBN 0-380-72647-5) (Paperback)
  • Gardner, H. (1976). The Shattered Mind: The Person After Brain Damage. New York, Vintage Books, 1976 (ISBN 0-394-71946-8)
  • Goldstein, K. (2000). The Organism. New York, Zone Books. (ISBN 0-942299-96-5) (Hardcover) (ISBN 0-942299-97-3) (Paperback)
  • Lauwereyns, Jan. (Februaro 2010) The Anatomy of Bias: How Neural Circuits Weigh the Options. Cambridge, Massachusetts: The MIT Press. ISBN 978-0-262-12310-5.


This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.