La vorto surdmuteco estas senvaloriĝinta vorto por surduloj, kiuj ne komunikas laŭtlingve. Ĝis 1775 oni uzis la vortojn surda kaj muta sen kunmetado. La komenco de la instruado de la surduloj pretendis klaran difinon de tiuj vortoj. Pro tio necesis nova vorto por tiuj, kiuj nek aŭdis, nek parolis laŭtlingve. La instruistoj povis diri, ke per la instruado de la parolado kaj ekterminado de la signumado ili faras el surdmutuloj parolantajn surdulojn. Sed poste iuj nomis ankaŭ la parolantajn antaŭ-lingvan surdulojn surdmutajn.
Kial la intruistoj uzis la vorton kun la malpermesado de la signolingvo, kiu estas la natura komunikmetodo de la surduloj, ĝi signifikas por la komunumo de la surduloj la subpremadon de ilia lingvo. Ili ne povas, kaj ankaŭ ne volas difini mutecon de la surduloj. La detruitaj voĉkordoj aŭ la senlingveco ankaŭ ne estas konsideritaj okazi mutecon en surduloj.