Boŭlo de mirino
Botelo de komerce produktita mirino

Mirin (味醂 aŭ みりん?) aŭ esperantigite mirino estas unu el esencaj kondimentoj de japana kuirarto, kiu je 40%-50% konsistas je sukero[1]. Vere ĝi estas speco de riza vino simila al sakeo, sed kun malpli alta enhavo de alkoholo - 14% anstataŭ 20% en sakeo[2]. Ekzistas tri tipoj de mirino:

  • hon mirin (laŭlitere vera mirino)[3] kiu estas la plej pura versio kaj enhavas nur alkoholon.
  • shio mirin, enhavas alkoholon kaj 1.5% salo[1]
  • shin mirin (laŭlitere nova mirino)[4] aŭ mirin-fu chomiryo (laŭitere vario de mirino),[5] kiu estas preskaŭ senalkohola (enhavas malpli ol 1% de alkoholo) sed tamen konservas mirinan guston.

Nun mirino estas plej ofte uzata nur kiel kondimento, sed en Edo-epoko oni drinkis mirinon kiel dolĉan sakeon[6]. Toso, tradicia drinkaĵo de Shōgatsu (japana novjara festo), estas ofte farita per enteno de mikso de spicoj en mirino[7]

En Kansaja kuirarto oni iomete bolas mirinon antaŭ uzo por iomete elvaporigi alkoholon, kaj en kuiarto de Kanto-regiono oni uzas ĝin sen iu antaŭprilaboro. La elavoporitan mirinon oni nomas nikiri mirin (煮切り味醂),[8], laŭlitire bolita mirino

Mirino estas ofte uzata por frikasitaj aŭ rostitaj fiŝaĵaj kuiraĵoj por aldoni al gusto kaj forigi fiŝan fiodoron. En malgrandaj kvantoj oni foje uzas ĝin anstataŭ sukero aŭ sojfaba saŭco. Krome, ĝi estas kutima aldonaĵo al suŝioj kaj komponento de terijakio[5].

Notoj kaj referencoj

  1. 1 2 "Diversified uses of Mirin", Taiwan News. Kontrolita 2009-01-07. Arkivigite je 2008-12-21 per la retarkivo Wayback Machine Arkivita kopio. Arkivita el la originalo je 2008-12-21. Alirita 2009-01-31.
  2. ↑ Shimbo, Hiroko; Shimbo Beitchman. (2000) The Japanese Kitchen: 250 Recipes in a Traditional Spirit, Ming Tsai, Harvard Common Press, p. 75. ISBN 9781558321779.
  3. ↑ Yamaguchi, Roy; Joan Namkoong, Maren Caruso. (2003) Hawaii Cooks: Flavors from Roy's Pacific Rim Kitchen. Ten Speed Press, p. 19. ISBN 9781580084543.
  4. ↑ Telford, Anthony. (2003) The Kitchen Hand: A Miscellany of Kitchen Wisdom. Allen & Unwin, p. 153.
  5. 1 2 Shimbo, Hiroko; Shimbo Beitchman. (2000) The Japanese Kitchen: 250 Recipes in a Traditional Spirit, Ming Tsai, Harvard Common Press, p. 77. ISBN 9781558321779.
  6. ↑ Chiba, Machiko; 千葉真知子, J. K. Whelehan, Tae Hamamura, Elizabeth Floyd. (2005) Japanese Dishes for Wine Lovers. Kodansha International, p. 12. ISBN 9784770030030.
  7. ↑ Gauntner, John, "An o-tososan a year keeps the doc away", The Japan Times, 2001-12-31. Kontrolita 2009-01-07.
  8. ↑ Tsuji, Shizuo; Mary Sutherland, Ruth Reichl, Yoshiki Tsuji. (2007) Japanese Cooking: A Simple Art. Kodansha International, p. 219. ISBN 9784770030498.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.