Menhiro de Lacaune

Menhiro (el la bretona: maen, ŝtono, kaj hir, longa) estas starigita ŝtonego, monolito. Menhiroj estis starigitaj dum prahistorio inter la 35-a kaj 20-a jarcento a.K.. Ili troviĝas solaj aŭ grupe en vicoj aŭ rondoj. Menhiroj estas kutime ĉirkaŭhakitaj.

Laŭ Francisko Azorín menhiro estas Megalita monumento konsistanta el unusola ŝtono de 1,50 ĝis 10 m. longa, starigita kiel steleo, cipo, obelisko. Tiu de Lockmariaker havas pli ol 20 m. alta.[1] Li indikas etimologion el la kimra maen-hir (ŝtono longa).[2]

Kristanigo

Kristanigita menhiro, Saint-Uzec ĉe Pleumeur-Bodou.

Multaj bretonaj menhiroj estis kristanigitaj, t.e. la supro forhakita por ke restu nur kruco kaj kristanaj bildoj ĉizitaj en la ŝtonsurfacon.

Legendoj

Bretona legendo rakontas, ke unufoje jare, dum la kristnaska nokto la menhiroj iras trinki akvon ĉe la maro. Inter la unua kaj dekdua sonorilsono de noktomezo ili malkovras ĉe sia piedo la trezoron kaŝitan dum la tuta jaro. Tamen malfacilas forporti la trezoron, ĉar la menhiroj revenas rapidege kaj ĉion plattretas revenante.

Alia, kristana legendo rakontas ke la menhirvicoj de Carnac estas romiaj soldatoj ŝanĝitaj al ŝtonoj, punitaj de Dio, ĉar ili postsekvis kaj volis mortigi la sanktulon Cornely.

Vidu ankaŭ

ReVo  Menhiro en ReVo

Notoj

  1. ↑ Francisko Azorín, arkitekto, Universala Terminologio de la Arkitekturo (arkeologio, arto, konstruo k. metio), Presejo Chulilla y Ángel, Madrido, 1932, paĝo 137.
  2. ↑ Azorín, samloke.

Bibliografio

  • Actes des journées d'études des statues-menhirs à St Pons de thomières, 1984. Fédération Archéologique de l'Hérault, Parc régional du Haut-Languedoc, 1987.
  • Actes du 2e colloque international sur la statuaire mégalithique à St Pons de thomières, 1997. Fédération Archéologique de l'Hérault, Parc régional du Haut-Languedoc, 1998.

Eksteraj ligiloj

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.