 |
Por samtitola artikolo vidu la paĝon Trintignant. |
| Marie Trintignant | ||
|---|---|---|
 Marie Trintignant (1996) | ||
| Persona informo | ||
| Marie Trintignant | ||
| Naskonomo | Marie Trintignant-Corneau | |
| Naskiĝo | 21-an de januaro 1962 en Boulogne-Billancourt, .svg.png.webp){kind=small} Francio | |
| Morto | 1-an de aŭgusto 2003 (41-jaraĝa) en Neuilly-sur-Seine,  Francio | |
| Mortis pro | hommortigo vd | |
| Mortis per | battery vd | |
| Mortigita de | Bertrand Cantat vd | |
| Tombo | Tombejo Père-Lachaise vd | |
| Lingvoj | franca vd | |
| Ŝtataneco | Francio vd | |
| Familio | ||
| Patro | Jean-Louis Trintignant vd | |
| Patrino | Nadine Trintignant vd | |
| Gefratoj | Vincent Trintignant vd | |
| Edz(in)o | Samuel Benchetrit • Bertrand Cantat vd | |
| Amkunulo | Richard Kolinka • François Cluzet • Bertrand Cantat vd | |
| Infanoj | Jules Benchetrit • Roman Kolinka • Paul Cluzet • Léon Othnin-Girard vd | |
| Profesio | ||
| Okupo | filmaktoro • teatra aktoro vd | |
| Aktiva dum | 1967–2003 vd | |
| Verkado | ||
| Verkoj | Série noire ❦ Story of Women ❦ The Groundhogs ❦ White Lies vd | |
| vd | Fonto: Vikidatumoj | |
Marie TRINTIGNANT, (naskiĝis la 21-an de januaro 1962 en Boulogne-Billancourt, Hauts-de-Seine, mortis la 1-an de aŭgusto 2003 en Neuilly-sur-Seine, Francio), estis franca aktorino, filino de Nadine Trintignant kaj Jean-Louis Trintignant.
Biografio
Aktora kariero
Ŝi komencis sian kino-aktoran karieron en 1966, tiam 4-jara, per Mon amour, mon amour de Nadine Trintignant apud sia patro Jean-Louis Trintignant, antaŭ ol plu daŭrigi en aliaj filmoj de sia patrino.
En 1979, tiam 17-jara, ŝia aktora kariero vere debutis per Série noire (1979) de Alain Corneau (kies scenaro estas adaptita de libro de Jim Thompson - A Hell of a woman - kaj la dialogoj de verkisto Georges Perec, "Oulipo"-ano), kiu eniris la analon de nigra filmo dank'al malluma kaj senespera etoso kiu eliĝas el ĝi.
En la 1980-aj jaroj ŝi montris sian plenan talenton dank'al Claude Chabrol. ŝia malakuta voĉo kaj ŝia profunda rigardo estis reliefigitaj en Une affaire de femmes - filmo en kiu ŝi enkarnigis prostituitinon, amikinon de la persono enkarnigita de Isabelle Huppert - kaj en Betty, en kiu ŝi ludis la unuan rolon de alkoholulino rompinta kun sia burĝa familio, kiu semas perturbon en la paro kiu akceptis ŝin.
En la 1990-aj jaroj, ŝi havis la unuan rolon en Une nuit d'été en ville de Michel Deville. Ŝi turnis sin al komedio en filmoj kiel Cible émouvante aŭ ...Comme elle respire, ambaŭ filmoj de Pierre Salvadori, en kiuj ŝi donis replikon al Guillaume Depardieu.
En 2000, ŝi ludis rolon de militantino por rajto al aborto en telefilmo Victoire ou la douleur des femmes sub direktado de sia patrino Nadine Trintignant.
La diverseco de ŝia roloj faras el ŝi enigman aktorinon malfacile klasifikeblan en precisa registro.
Ŝi estis kvin-foje nomumita al César de kino:
- 1999: Comme elle respire (plej bona aktorino)
- 1998: Le Cousin (plej bona dua virina rolo)
- 1997: Le Cri de la soie (plej bona aktorino)
- 1994: Les Marmottes (plej bona dua virina rolo)
- 1989: Une affaire de femmes (plej bona dua virina rolo)
En 2000 ŝi estis ĵuriano en Festivalo de usona kino de Deauville.
Familio
Marie Trintignant havis kvar infanojn:
- Roman, kun Richard Kolinka, drumisto de grupo Téléphone
- Paul kun aktoro François Cluzet
- Léon kun Mathias Othnin-Girard
- Jules kun reĝisoro Samuel Benchetrit.
Morto
Revenigita en Francion la 31-an de julio 2003 en stato de cerebra morto, sekve al profunda komato provokita de batoj donitaj de ŝia kunulo Bertrand Cantat dum disputo, en la nokto de la 26-a al la 27-a de julio 2003 (dum ŝi rolis en telefilmo Colette, une femme libre en Vilno en Litovio), ŝi mortis la postan tagon, la 1-an de aŭgusto 2003, en Neuilly-sur-Seine. Marie Trintignant estis entombigita la 6-an de aŭgusto 2003 en Tombejo Père-Lachaise, akompanita de homaro hele vestita, laŭ peto de ŝia familio, kiel raportis la gazetaro. La ĉerko estis kovrita de sunfloroj, ŝiaj preferataj floroj.[1] La matenon, omaĝo kunvenigis proksimulojn en teatro Édouard-VII por legado de tekstoj kaj kanzonoj luditaj aŭ ŝatitaj de Marie Trintignant.
La 13-an de majo 2007, Bertrand Delanoë, urbestro de Parizo, inaŭguris skvaron omaĝe al ŝi: Skvaro Marie-Trintignant situas inter Hôtel de Sens kaj Sejno, straton de l'Ave-Maria, en la 4-a arondismento de Parizo[2].
Kanzono
En novembro 2001, ŝi interpretis la kanzonon Je suis dev'nue la bonne duope kun Thomas Fersen, dum publika elsendo Absolument Fabuleux en France Inter. En 2003, denove kun Thomas Fersen, ŝi registris Pièce Montée des Grands jours, samnoma kanzono de lia albumo.
Kelkajn jarojn antaŭe, ŝi ludis la rolon de Bianca, pop-kantistino en purgatorio en la filmo Wings of fame (Les ailes de la renommée) de Otakar Votocek en 1990, sed la registraĵo de la kanzono, kiun ŝi interpretis, ne disponeblas.
En 2003, en la filmo Janis et John de Samuel Benchetrit, ŝi ludis rolon de iu, kiu ŝajnigas sin Janis Joplin. Marie Trintignant interpretis kanzonon de Janis Joplin kaj tio estas la fino de la filmo...
Filmografio
Kino
- 1967: Mon amour, mon amour de Nadine Trintignant
- 1971: Ça n'arrive qu'aux autres de Nadine Trintignant
- 1973: Défense de savoir de Nadine Trintignant
- 1976: Le Voyage de noces de Nadine Trintignant
- 1979: Premier Voyage de Nadine Trintignant
- 1979: Série noire de Alain Corneau
- 1980: La Terrasse (La Terazza) de Ettore Scola
- 1981: Eaux profondes
- 1981: Un matin rouge de Jean-Jacques Aublanc
- 1983: Les Îles de Iradj Azimi
- 1985: L'Été prochain de Nadine Trintignant
- 1987: Noyade interdite de Pierre Granier-Deferre
- 1988: La Maison de Jeanne de Magali Clément
- 1988: Une affaire de femmes de Claude Chabrol
- 1990: Alberto Express de Arthur Joffé
- 1990: Nuit d'été en ville de Michel Deville
- 1990: Wings of Fame (les ailes de la renommée) de Otovar Votocek
- 1991: Ecrire contre l'oubli de Chantal Akerman - dokumenta filmo por Amnestio Internacia
- 1991: Les Amants du Pont-Neuf de Leos Carax - voĉo -
- 1992: Betty de Claude Chabrol
- 1992: L'Instinct de l'ange de Richard Dembo
- 1993: Cible émouvante de Pierre Salvadori
- 1993: Les Marmottes de Elie Chouraqui
- 1995: Fugueuses de Nadine Trintignant
- 1995: Les Apprentis de Pierre Salvadori
- 1996: Des nouvelles du bon Dieu de Didier Le Pêcheur
- 1996: Le Cri de la soie de Yvon Marciano
- 1996: Ponette de jacques Doillon
- 1996: Portraits chinois de Martine Dugowson
- 1997: Les Démons de Jésus de Bernie Bonvoisin
- 1998: ...Comme elle respire de Pierre Salvadori
- 1998: Le Cousin de Alain Corneau
- 2000: Le Prince du Pacifique de Alain Corneau
- 2000: Les blancs de Eric Woreth
- 2000: Promenons-nous dans les bois de Lionel Delplanque
- 2001: Les Fleurs d'Harrison de Elie Chouraqui
- 2001: Sur la pointe du coeur de Anne Lévy-Morelle - dokumenta filmo, voĉo -
- 2002: Ce qu'ils imaginent de Anne Théron
- 2002: Corto Maltese : La Cour secrète des Arcanes de Pascal Morelli - voĉo -
- 2002: Lo, un jour où il y aura la nuit de Olivier Brut - voĉo -
- 2002: Petites Misères de Philippe Boon kaj Laurent Brandenbourger
- 2002: Total Kheops de Alain Bévérini
- 2002: Une longue, longue, longue nuit d'amour (Una lunga,lunga, lunga notte d'amore) de Luciano Emmer
- 2003: Janis et John de Samuel Benchetrit
- 2003: Le Beau Sexe
- 2003: Les Marins perdus de Claire Devers
Kurtfilmoj
- 1985: Femme fidèle de Dominique Maillet
- 1986: Paulette et son prince de Thierry Barrier
- 1996: Gorille, mon ami de Emmanuel Malherbe
- 1999: Elle grandit si vite de Anne Théron
Televido
- 1977: Madame le juge (serio - epizodo L'Innocent)
- 1984: La Groupie
- 1988: La Garçonne
- 1988: Médecins des hommes
- 1988: Sueurs froides (serio - epizodo À la mémoire d'un ange) de Claire Devers
- 1989: Marat: Charlotte Corday
- 1993: Rêveuse jeunesse
- 1994: Arrêt d'urgence
- 1994: Le Misanthrope
- 1996: Le Secret d'Iris
- 1996: L'Insoumise de Nadine Trintignant
- 1997: La Famille Sapajou
- 2000: Victoire, ou la douleur des femmes de Nadine Trintignant
- 2003: Colette, une femme libre de Nadine Trintignant
Teatro
- 1990: Y'a pas que les chiens qui s'aiment de kaj kun Marie Trintignant kaj François Cluzet, Théâtre national de Chaillot
- 1992: Belgicae de Anita Van Belle, reĝisoris Pierre Pradinas, Festivalo de Avignon
- 1994: Le Retour de Harold Pinter, reĝisoris Bernard Murat, Théâtre de l'Atelier
- 1999: Poèmes à Lou de Guillaume Apollinaire, reĝisoris Samuel Benchetrit, kaj Jean-Louis Trintignant, Théâtre de l'Atelier
- 2002: Comédie sur un quai de gare de Samuel Benchetrit, kun Jean-Louis Trintignant, Théâtre Hébertot
Notoj kaj referencoj
- ↑ La tombo de Marie Trintignant troviĝas ĉe tiu de kino-produktoro Daniel Toscan du Plantier maldekstre, kaj tiu de varietea kantisto Gilbert Bécaud dekstre. Kelkajn monatojn poste, komediistino Sophie Daumier estis entombigita en la alia loko najbara al ŝia sepultejo.
- ↑ Les nouveaux jardins et équipements in Dossier de presse "Jardins & Nature à Paris" (1er semestre 2007) Arkivigite je 2009-02-16 per la retarkivo Wayback Machine, Retejo de la Urbodomo de Parizo (januaro 2007)