La familio kaj la infanaĝo

Maria Kristina estis la malplej aĝa filino de Viktoro Emanuelo la 1-a de Sardio kaj de arkidukino Maria Tereza de Habsburgo-Este. Do, Kristina povis fieri pri altranga deveno tra dinastioj regantaj kaj famaj nobeloj. Reveninte al Torino, ankoraŭ infana, ŝi estis edukata kaj instruata en reĝaj medioj kaj kortego. Je ŝia honoro oni dediĉis la Fort Marie-Christine, milita fortikaĵo najbare de la urbo Aussois, parto de ĉeno de fortikaĵoj, hodiaŭ teritorioj de Francio.

Geedziĝo

En 1830 la torina aristokratio organizis ŝiahonore grandan feston, pro ŝia fianĉado kun Ferdinando la 2-a. La kronikoj de tiu okazo povas esti resumitaj per tio kion skribis en siaj memoraĵoj la baronino Olimpia Savio, kiu en tiu sama cirkonstanco estis faranta sian debuton en la mondumo: “La princino Kristina tiam ankoraŭ ne atingis la dudekan jaraĝon: ŝi estis bela, per belo serioza kaj agrabla: stature alta, karnaspekte blanka, du abundaj brunaj tufoj buklitaj ornamis poete tiun vizaĝon, palan, lumigitan de du grandaj okuloj intense esprimaj. Ŝi survestis lazurblankan veston, koloroj de la ĉielo al kiu ŝi estis destinita, kaj portis sur la frunto grandan diademon juvelplenan. Ŝi ne dancis ĉar la rigida etiketo tion ne permesis. Altirita de tiu simpatia, aparta kaj samtempe modesta persono, mi havis okulojn nur por ŝi, la sola altira.”

Maria Kristina de Savojo, reĝino de la du Sicilioj.

Ŝi edziniĝis en 1832 al Ferdinando la 2-a de la du Sicilioj, fariĝinte reĝino de la du Sicilioj; la nupto estis celebrita la 21-an de novembro 1832 en la Sanktejo de Nia Sinjorino de Acquasanta en Ĝenovo.^[1]

Maria Kristina nutris profundajn religiajn sentojn: Nefacile oni sukcesis ŝin persvadi rezigni monaĥan vivon per tiu de edzino: ^[2] Kristina troviĝis travivi en kortego kies vivstilo estis tre fora el sia vivelekto. Kun la edzo, ege verva, naskiĝis kelke da malfacilaĵoj en la rilatoj, sed la virino sukcesis malkrudiĝi, se ne en la moroj, almenaŭ en la politiko ne tute demokrata. Dum la malmultaj jaroj en kiu ŝi estis reĝino, ŝi sukcesis malhelpi la efektivigon de la mortokondamnoj kaj “ĝis kiam ŝi vivis ĉiuj mortokondamnitoj obtenis indulgon”.^[3]

Kristina ne havis okazon enŝoviĝi en aliajn politikajn aferojn: ŝi precipe sin dediĉis zorgi pri la bezonuloj kaj malsanuloj kaj kapablis ankaŭ reagi al la ŝercoj de la edzo: iun tagon, kiam la reĝino estis sidiĝanta al la piano, Ferdinando retrotiris la seĝon ridante, sed ŝi senkolere replikis: “mi kredis esti edziniĝinta al reĝo de Napolo, ne al lazarono.”.^[4]

Ĉiu-kaze, kontraste kun iuj voĉoj, la "Reĝinela Sankta", kiel ŝin kromnomis la napola popolo, amis Ferdinandon kiu korespondis al tiu sento: inter korteganoj kuris susuro, konstatita laŭvera, laŭ kiu la geedzoj kune recitis la Rozarion antaŭ ol decidi pri io grava.

Morto

Maria Kristina mortis sojle de sia 24-a jaraĝo pro akuŝaj postsekvoj, dum la enmondigo de la unika filo de Ferdinando la 2-a, Francisko kiu, alirante la tronon, estus la lasta reĝo de la du Sicilioj. Tiu reĝo estis edukita en la memoro de la patrino, ĉiam pli nomata la Regina Santa.

Ferdinando reedzigzis al Maria Teresa de Habsburgo-Teŝino (1816-1867).

Ankaŭ Francisko la 2-a reĝo de la du Sicilioj edziĝis, al Maria Sofia de Bavario. Naskiĝis filino, kiu ricevis la nomon de la avino, Maria Cristina Pia de Burbono, sed mortos iujn monatojn poste, dum la reĝo kaj reĝino estis jam ekzilitaj. (13-a de februaro 1861.