La Popolo de Libereco
emblemo
partio
Komenco 29-a de marto 2009 vd
Fino 16-a de novembro 2013 vd
Antaŭe Domo de Liberoj vd
Poste Ek Italio • Fratelli d'Italia • New Centre-Right vd
Lando(j) Italio vd
Sidejo Romo
Ideologio

liberala konservativismo

Fondinto(j) Silvio Berlusconi • Gianfranco Fini vd
Ĝenerala(j)
Sekretario(j)		 Angelino Alfano vd
Ĉefestro(j) Silvio Berlusconi vd
Membro de Eŭropa Popola Partio vd
Retejo Oficiala retejo
La Popolo de la Libereco
Il Popolo della Libertà
Emblemo de La Popolo de la Libereco
partio
Lando  Italio
Estro Silvio Berlusconi
Fondiĝo 29-a de marto 2009
Ĉefa sidejo Vojo dell'Umiltà 36, Romo
Ideologio Liberalismo[1][2], kristana demokratio, liberala konervativismo, kontraŭ-ŝtatismo, dekstra popolsocialismo
Internacia aliĝo Eŭropa Popola Partio
Ĵurnalo Il Giornale della Libertà (La Ĵurnalo de la Libereco)
Junulara organizaĵo Giovane Italia (Juna Italio)
Retejo http://www.ilpopolodellaliberta.it/

La Popolo de la Libereco (itale Il Popolo della Libertà [il POpolo DEla liberTA], mallongigita kiel PDL) estas itala centre-dekstra partio.

Historio

PDL estis fondita dum manifestacio de Silvio Berlusconi la 18-an de novembro 2007 en Milano en Piazza San Babila, sed ĝi iĝis partia federacio la 27-an de februaro 2008. La partio naskiĝis oficiale dum la unua kongreso en Fiera di Roma la 29-an de marto 2009. En 2008 ĝi obtenis la 37,4% de la voĉoj, ĝi iĝis la unua partio de Italio kaj ĝi kreis la Regado Berlusconi IV. Kun la demisio de Berlusconi kiel Ĉefministro, komence la partio apogis la Registaro Monti, sed poste ĝi opoziciis. En 2013 ĝi ne venkis la balotojn, sed ĝi diferencis malmultege de la unua partio, la Demokrata Partio, pro tio, por krei registaron, ĝi koaliciigi kun Civitana Elekto kaj kun la demokratuloj. Kelkaj ĝiaj partianoj estas ministroj, subministroj kaj subsekretarioj en la Registaro Letta.

Formacio

La partio naskiĝas de la unio de:

La PDL avis du dividiĝojn: en 2010 kiam Gianfranco Fini elvenis kaj kreis Futuro e Libertà per l'Italia, poste en la koalicio Kun Monti por Italio; en 2012 Ignazio La Russa, Giorgia Meloni kaj Guido Crosetto decidis krei Fratelli d'Italia-Centrodestra Nazionale, sed kiu restis alianciga kun PDL. En 2013 Fratoj de Italio ne donis fidon al Ĉefministro Enrico Letta.

Partiestroj

Sekretarioj

Prezidantoj

Notoj

  1. ↑ Chiara Moroni, Da Forza Italia al Popolo della Libertà, Carocci, Roma 2008
  2. ↑ http://www.parties-and-elections.de/italy.html


Italaj politikaj partioj Italio
Ĉefaj
Mez-grandaj
Civitana Elekto – Norda Ligo – Unio de Kristanaj kaj Centraj Demokratoj/Unio de Centro - Maldekstro Ekologio Libereco
Sen reprezentantoj
en la itala parlamento
Italio de Valoroj – Civila Agmovado – Fratoj de Italio - Nacia Centrodekstro – Alianco por Italio – Italaj Radikaluloj – Movado por la Aŭtonomecoj – Ni Sudo – Partio de la Komunisma Refondiĝo – Partio de Italaj Komunistoj – Federacio de Verduloj – Itala Socialista Partio – Itala Respublika Partio – Movado de Eŭropaj respublikanoj – Liberalaj Demokratuloj – Alianco de Centro – Estonto kaj Libereco por Italio – Mi Sudo – Fari por Ĉesigi la Dekadencon - UDEUR-Popoluloj – Itala Liberala Partio – Demokrata Centro - La Dekstro – Trikoloraj Flamo – Komunisma Partio de laboristoj – Asocia Movado Italoj Eksterlande
Membropartioj de la Eŭropa Popola Partio
Österreichische Volkspartei (Aŭstrio) • Centre Démocrate Humaniste (Belgio) • Christen-Democratisch en Vlaams (Belgio) • Bulgara Agrikultura Popola Unio (Bulgario) • Demokratoj por forta Bulgario (Bulgario) • Demokratia Partio (Bulgario) • GERB (Bulgario) • Unio de Demokratiaj Fortoj (Bulgario) • Křesťanská a demokratická unie – Československá strana lidová (Ĉeĥio) ·Kristendemokraterne (Danio) • Det Konservative Folkeparti (Danio) • Isamaa ja Res Publica Liit (Estonio) • Kansallinen Kokoomus-Samlingspartiet (Finnlando) • Kristillisdemokraatit (Finnlando) • Union pour un mouvement populaire (Francio) • Christlich Demokratische Union (Germanio) • Christlich-Soziale Union in Bayern (Germanio) • Nea Dimokratia (Grekio) • Partido Popular (Hispanio) • Unió Democràtica de Catalunya (Katalunio, Hispanio) • Magyar Demokrata Fórum (Hungario) • Fidesz (Hungario) • Fine Gael (Irlando) • Unione dei Democratici Cristiani e Democratici di Centro (Italio) • Popolari-Unione Democratici per l’Europa (Italio) • Popolo della Libertà (Italio) • Südtiroler Volkspartei (Italio) • Dimokratikos Synagermos (Kipro) • Tautas Partija (Latvio) • Jaunais Laiks (Latvio) • Tėvynės Sąjunga – Lietuvos krikščionys demokratai (Litovio) • Chrëschtlech Sozial Vollekspartei (Luksemburgio) • Partit Nazzjonalista (Malto) • Christen Democratisch Appèl (Nederlando) • Platforma Obywatelska (Pollando) • Polskie Stronnictwo Ludowe (Pollando) • Partido Social Democrata (Portugalo) • Romániai Magyar Demokrata Szövetség (Rumanio) • Partidul Democrat Liberal (Rumanio) • Partidul Naţional Ţărănesc Creştin Democrat (Rumanio) • Slovaka Demokratia kaj Kristana Unio - Demokratia Partio (Slovakio) • Partio de la Hungara Koalicio (Slovakio) • Kresťanskodemokratické hnutie (Slovakio) • Kristana Popola Partio Nova Slovenio (Slovenio) • Slovena Demokratia Partio (Slovenio) • Slovenska Ljudska Stranka (Slovenio) • Kristdemokraterna (Svedio) • Moderata samlingspartiet (Svedio)
Eŭropa Popola Partio
Asocie ligitaj partioj
Hrvatska demokratska zajednica (Kroatio) • Høyre (Norvegio) • Christlichdemokratische Volkspartei (Svislando) • Evangelische Volkspartei (Svislando)
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.