Koniferino
koniferino
Plata kemia strukturo de la Koniferino
koniferino
Tridimensia kemia strukturo de la Koniferino
Koniferino estas senkolora solidaĵo trovata en plantoj de la genro Pinus cembra.
Alternativa(j) nomo(j)
  • Abietino
  • Glukozido de la koniferila alkoholo
Kemia formulo
C16H22O8
CAS-numero-kodo531-29-3
ChemSpider kodo4444067
PubChem-kodo5280372
Fizikaj proprecoj
Aspektosenkolora aŭ blanka solidaĵo kun amara gusto
Molmaso342,35 g·mol−1
Denseco1,2628g cm−3
Fandpunkto186 °C
Bolpunkto397,8 °C[1]
Refrakta indico 1,4430
Ekflama temperaturo332 °C[2]
Acideco (pKa)12,81
SolveblecoAkvo:4,74 g/L [3]
Sekurecaj Indikoj
RiskojR26
SekurecoS35
Pridanĝeraj indikoj
Danĝero
GHS Damaĝo Piktogramo
07 – Toksa substanco
GHS SignalvortoAverto
GHS Deklaroj pri damaĝojH319
GHS Deklaroj pri antaŭgardojP264, P280, P305+351+338, P337+313[4]
Escepte kiam indikitaj, datumoj estas prezentataj laŭ iliaj normaj kondiĉoj pri temperaturo kaj premo
(25 °C kaj 100 kPa)

Koniferino C16H22O8, ankaŭ konata kiel "abietino", estas glukozido de la koniferila alkoholo, kristalblanka solidaĵo kun amara gusto, malmulte solvebla en akvo kaj duetila etero, sed pli solvebla en etanolo, agante kiel peraĵo por lignigigo de la ĉelmuroj, kun sennombraj biologiaj roloj.

Ĝi ĉeestas en la radikoj de la Angelica archangelica, Larix decidua[5] kaj aliaj plantoj. Ĝi ankaŭ okazas en la asparago, Scorzonera hispanica, sukerbeto, ktp. Miksita kun karbolata acido aŭ koncentrita klorida acido, post iom da tempo, koniferino akiras intensan bluan koloron. Ĉe la sunbrilo ĉi kolorado estas preskaŭ samtempa. Do la testo por karbolata acido baziĝas sur ĉi-eksperimento.

Historio

Abietino estis unue priskribita en 1861 de la germana kemiisto Theodor Hartig (1805-1880). En 1866, la apotekisto Wilhelm Kubel (1832-1903), el Holzminden, unue identigis la glikozidon de la koniferila alkoholo, kiu ĝis hodiaŭ estas konata, el kelkaj pinarboj. La koniferino akiriĝas senŝeligante ĵus-tranĉitajn lignojn (en printempo aŭ komenciĝo de somero). La materialo estas kolektita per bolado, filtrado kaj vaporigado, finfine purigante la kristalojn kiuj estas apartigitaj per rekristaliĝo. La koniferino povas oksidiĝi al vanilino en ĉeesto de kalia dukromiato kaj sulfata acido. Komence, koniferino estis uzata por la produktado de vanilino, sed baldaŭ oni konstatis ke vanilino estis pli bone akirita ekde la eŭgenolo.

En 1876, vanilino estis unue produktita ekde la koniferino far la germanaj kemiistoj Wilhelm Haarmann kaj Ferdinand Tiemann. La du partneroj, kun Karl Ludwig Reimer fondis la entreprenon "Haarman & Reimer" kaj industriskale unue produktis vanilinon.

Sintezoj

Sintezo 1

Koniferolo+glukozokoniferino

Sintezo 2

  • Konvertado al koniferino per senmetoksiligo de la siringino:

siringinokoniferino

Reakcioj

  • Verdire, ĉiuj reakcioj ĉi-tie prezentataj rezultas unue en aldono de molekulo de akvo kaj poste la ceteraj reakcioj ĉi-tie montrataj.

Reakcio 1

koniferinoKoniferolo+glukozo

Reakcio 2

koniferinovanilino+glukozo

Reakcio 3

koniferinoeŭgenolo+glukozo

Reakcio 4

  • Konvertado al "vanilila alkoholo" per reduktado en akva medio:

koniferinovanilila alkoholo+glukozo

Reakcio 5

koniferinosinapila alkoholo+glukozo

Reakcio 6

koniferinop-Kumarila alkoholo+glukozo

Literaturo

Vidu ankaŭ

Referencoj

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.