Komendo estis profito kaj honoro donita al ekleziistoj kaj kavaliroj de militaj ordonoj. Hodiaŭ rilatas al honora distingo donita en kelkaj landoj, ĉefe Brazilo kaj Portugalio krom Sankta Seĝo, al personoj, kiuj kontribuas al la pligrandiĝo de la socio, ĉu per sia laboro aŭ socia influo, politika aŭ ekonomia. La posedanto de laŭdo nomiĝas komendanto.
Historio
En la pasinteco, la laŭdo estis rilata al parto de tero oficiale donita kiel rekompenco por servoj faritaj, sed, kun la devo defendi ĝin de malbonfarantoj kaj malamikoj. Fakte, precipe la komendantoj de la portugalia Ordeno de Kristo, kiuj havis respondecon pri fortikaĵo, el kiuj ili estis, plejofte, guberniestroj, laŭ la difinoj kaj estas je la servo de la Majstro, la supera tempa aŭtoritato en la hierarkio de la milicio.
En la reĝimo de eklezia komisiono, la komendanto estis pastro (abato aŭ komenda pastro) aŭ laiko, kiu tenis abatejon aŭ priorejon in commendam, tio estas, je persona rajto de kolektado de la enspezo, kaj, se li estas kleriko, ekzercante ankaŭ certan aŭtoritaton pri la interna disciplino de la monaĥoj.