Kiel legi la taksonomion Kanemberizo
Kanemberizo
Biologia klasado
Regno: Animaloj Animalia Filumo: Ĥorduloj Chordata Klaso: Birdoj Aves Ordo: Paseroformaj Passeriformes Familio: Emberizedoj Emberizidae Genro: Emberiza Specio: E. schoeniclus
Dunomo
Emberiza schoeniclus (Linnaeus, 1758)
Konserva statuso
Konserva statuso: Malplej zorgiga
Natura arealo  Reproduktaj teritorioj  Ĉiujare prezencoj  Migrado  Vintrejoj Natura arealo  Reproduktaj teritorioj  Ĉiujare prezencoj  Migrado  Vintrejoj
Aliaj Vikimediaj projektoj

La Kanemberizo, Emberiza schoeniclus, estas birdo de la grupo de emberizoj el la ordo de paseroformaj birdoj kaj genro de la familio de Emberizedoj kiu iam estis enmetitaj en Fringedoj.

Disvastiĝo

Ili reproduktiĝas en Eŭropo kaj multe de moderklimata kaj norda Azio.

Plej birdoj migras suden vintre, sed tiuj de pli milda sudo kaj okcidento de la teritorio estas loĝantaj birdoj.

Ĝi estas komuna en kanejoj kaj reproduktiĝas ankaŭ en pli sekaj malfermaj areoj kiaj marĉaĵoj kaj kultivejoj.

Aspekto

Kanemberizo en Rusio.

La Kanemberizo estas mezgranda birdo, 13.5-15.5 cm longa, kun malgranda sed fortika beko de semomanĝulo. La masklo havas nigrajn kapon kaj gorĝon, blankajn mustaĉan strion, kolumon kaj subajn partojn, kaj tre striecan brunan dorson.

Temas pri specio kun seksa duformismo. La ino estas multe pli senkolora, kun strieca bruna kapo kaj pli strieca sube.

Estas deknaŭ subspecioj agnoskitaj. Ili distribuiĝas tra tuta Eŭrazio.

Kutimaro

La familiara, kvankam iom monotona, kanto de la masklo estas ripeteca zrip.

Ties natura manĝo konsistas el insektoj dum idomanĝigado, kaj for de la reprodukta sezono el semoj. La nesto estas en arbusto aŭ kanotufo. La ino demetas 4-7 ovojn, kiuj montras la harecajn markojn karakterajn de la emberizoj.

Populacioj

Ĉar la bonfarto de tiu specio dependas de la ekzistado de nedamaĝitaj malsekejoj bone interkonektitaj, dum en la lasta jarcento oni realigis fortan procezon de sekigo de tiuj malsekejoj, la specio ege malpliiĝis. Ekzemple en Hispanio oni perdis inter 60 % kaj 75 % de la origina malsekejaro en la du lastaj jarcentoj. La populacinombrado, kunordigita de SEO/BirdLife en 2021, montris por la iberokcidenta subspecio (Emberiza schoeniclus lusitanica) inter nur 20 kaj 30 reproduktantaj paroj, ĉiuj en nur ses malsekejoj de Galegio, kaj por la iberorienta subspecio (Emberiza schoeniclus witherbyi) inter 238 kaj 244 paroj, kun areo koncentrita en tri malsekejoj (Delto de Ebro, Tablas de Daimiel kaj Albufera de Majorko), kiuj estas hejmo de ĉirkaŭ 85 % de la totalo de la reprodukta populacio en Hispanio. La pliigo de la specio fine de la 20-a kaj komence de la 21-a jarcentoj, nome de pli ol 80% de la populacio, rezultis en formorto en naŭ regionoj kaj plialtigo de la specio al la kategorio de la UICN de “draste endanĝerigita”.^[1]

Bildaro

• Emberiza schoeniclus
• 
  En natura marĉa habitato
• 
  Ino
• 
  Masklo
• 
  Emberiza schoeniclus MHNT
• Ĉirpado

Referencoj

• BirdLife International (2004). Emberiza schoeniclus. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 12a Majo 2006. Malplej Zorgiga.

Eksteraj ligiloj

• ARKive Arkivigite je 2008-05-24 per la retarkivo Wayback Machine Stills, Video
• Diferencoj laŭ aĝo kaj sekso (PDF) fare de Javier Blasco-Zumeta Arkivigite je 2011-12-26 per la retarkivo Wayback Machine