| Tiazino | ||||
  | ||||
| Kemiaj strukturoj de la Tiazino | ||||
 | ||||
| Kemia strukturo de la Izotiazino | ||||
| Kemia formulo | ||||
| Molmaso | ||||
| GHS etikedigo de kemiaĵoj[1] | ||||
| GHS Damaĝo-piktogramo |
| |||
| GHS Signalvorto | Damaĝa substanco | |||
| GHS Deklaroj pri damaĝoj | H225, H301, H311, H331, H370 | |||
| GHS Deklaroj pri antaŭgardoj | P210, P260, P280, P301+310, P311 | |||
(25 °C kaj 100 kPa) | ||||
Tiazinoj estas organikaj komponaĵoj kun farmakologaj aktivecoj enhavantaj unu ringon kun kvar karbonatomojn, unu nitrogenon kaj unu sulfuratomon. Kemiaĵoj ehavantaj tiazinojn uzatas kiel vermocidoj aŭ vermofugoj, tinkturoj, kvietigiloj kaj insekticidoj.
Multaj tiazinoj estas biologie aktivaj kaj plenumas gravan rolon en la traktado de pluraj malsanoj kaj elmontras promesplenaj rezultoj laŭ variaj gradoj kiam uzataj kiel antibakteriaj, antifungaj, antimalariaj, antivirusaj, ktp. La tiazino estis malkovrita en 1883 de Allen K Berntsen kaj Ludwig Knorr (1859-1921).[2][3].
La fenotiazino, iu derivaĵo de la tiazino estas malpli toksa ol arseno. Kelkaj tiazinoj posedas antitumorajn proprecojn. Aliaj derivaĵoj de la tiazino tia kia la klorpromazino agas kiel kvietigilo kaj la prometazina klorido ankaŭ konata kiel Fenergano estas longeaga antihistamino. La duetazina klorido ankaŭ konata kiel Diparkolo uzatas en la traktado de la parkinsona malsano.
Derivaĵoj de Tiazino
Fenotiazino 
Ksilazino 
